The post The Left and the Presidential Election 2024 appeared first on Lanka Socialists.
]]>
Original Article: Socialistworld.net
The United Socialist Party (USP), the Sri Lankan section of the Committee for a Workers’ International (CWI), is contesting in the upcoming September 21st presidential election in Sri Lanka. Siritunga Jeyasuriya is running to highlight a Marxist alternative aimed at addressing the acute crisis currently facing the island. Below are the key points articulated in the USP’s election program. The article also outlines the programs of other left forces and explains why the USP is standing independently.
USP ELECTION PROGRAM (Click to download): English, Sinhala, Tamil
The upcoming election in Sri Lanka has become a crucial battleground. This is the first significant election since the Aragalaya— the 2022 mass movement that ousted former President Gotabaya Rajapaksa. Since then, the presidential position has been held by Ranil Wickremesinghe, a “placeholder” who did not even secure directly elected seat in Parliament but rather obtained his position as the only UNP member through the national list. He has delayed calling the election for as long as possible to give ample time to regroup and build support for the continuing rule of the elite and capitalist representatives. The reputation of the entire capitalist establishment has been shattered by the movement.
The so-called restructuring of debt and further borrowing from the IMF have dominated capitalist propaganda, while additional loans and aid from various countries have temporarily helped avert the looming economic catastrophe. However, although these measures may have delayed the crisis, none of the factors that led to the country’s bankruptcy have been adequately addressed or resolved.
The Sri Lankan economy is a dependent one, relying heavily on its main capitalist lenders: China, the United States, and India. Following the default on repayments in May 2022, domestic debt has continued to rise. Despite Ranil Wickremesinghe’s claims of being the person who will fix the problem, there is no real solution in sight—nothing new has been proposed. The so-called restructuring talks effectively amount to implementing further austerity measures, a neo-liberal program in action. In reality, poverty is on the rise, with over 30% of the population—more than 7 million people—now plunged into dire poverty.
The sharp increase in poverty began particularly in 2019, and new research from LIRNEasia indicates that nearly half the population has altered their food consumption habits, reducing what they eat to provide for their children and save money for energy needs. More than half of the population has no savings due to the soaring cost of living, and a staggering 6% of households have ceased sending their children to school. This is particularly alarming in a country where children’s education used to be highly valued and considered a primary priority.
Even welfare programs like Samurdhi/Aswesuma, intended to support the poorest, have failed to reach those in need. There are no signs that this downward trend will reverse. The so-called “Vision 2025” proposed by Ranil is a vision shrouded in blindness, as vast sections of the population are set to plunge further into desperate conditions. Meanwhile, lenders will continue their collaboration with a small elite of capitalists, prioritising the protection of their investments and profits over the well-being of the many.
In fear of a potential resurgence of mass movements, the government has intensified its repression against protests and strikes. Every demonstration led by students or activists is often met with police hostility and, at times, violent dispersal. Nonetheless, various protests and strike actions persist across the country.
Parties & Candidates
Though the mainstream parties of the past have lost significant support, they remain in power. However, unable to command full backing, a series of political maneuvers has begun as the presidential election approaches. Among the record 39 candidates who have filed nominations, many are seen as proxies, according to the former election commissioner.
Sajith Premadasa, the candidate from the main opposition party, the Samagi Jana Balawegaya (SJB), positions himself as a reliable representative of the capitalist class while also claiming to support the Aragalaya movement. As the son of a former UNP president, Premadasa has garnered additional backing from the Muslim Congress and sections of the Sri Lanka Freedom Party (SLFP). The SLFP, having splintered into various factions, finds itself torn between supporting Premadasa, Rajapaksa, or Wickremesinghe. Amid these divisions, Premadasa is also negotiating with Tamil parties to secure their support. Given the considerable unpopularity of both Ranil Wickremesinghe and Gotabaya Rajapaksa, the SJB candidate has positioned himself as a likely contender for victory in the upcoming election.
The ‘Tamil Vote’
The right-wing Tamil political representatives have also become fragmented, with certain factions coming together for the first time to put forth a common Tamil candidate. Historically, the Tamil National Alliance (TNA) and other Tamil right-wing leaders have advocated for alignment with their southern counterparts, particularly the United National Party (UNP). However, given the widespread discontent directed at all establishment parties in the south, a sentiment for boycotting and fielding a Tamil candidate has developed.
Despite this movement, the proposed Tamil common candidate has yet to articulate a clear program addressing economic issues, democratic rights, or the Tamil national question. Additionally, it remains uncertain who they will nominate for second preference, a crucial decision since none of the presidential candidates is predicted to secure the 50% + 1 of the vote necessary for outright victory. Some factions within the TNA may still call for votes for Ranil or Sajith, while the Sumanthiran faction has expressed a desire to negotiate with Tamil parties in the south to transfer Tamil votes to them.
In the last election, Gotabaya Rajapaksa triumphantly declared that he didn’t need Tamil votes to get elected. This is not the case this time. Hence, the Tamil vote could significantly influence the election outcome. An unspoken battle for Tamil votes is now unfolding in the south, yet none of the right-wing parties have stepped forward to address key demands of the Tamil community, let alone offer a viable solution to the national question.
The JVP and NPP Coalition
Meanwhile, the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led National Peoples’ Power (NPP) coalition, despite not playing a leading role in the mass struggle, has emerged as an alternative. Its candidate, Anura Kumara Dissanayake (AKD), was leading in opinion polls prior to June. However, a shift away from the NPP began as the SJB struck deals with smaller parties and intensified its campaign as a “reliable force” committed to continuing capitalist policies while also announcing populist measures in its manifesto. These measures included accepting the long-standing wage demand of hill country workers, fully implementing the 13th Amendment to the Constitution to appeal to Tamils, and restricting the executive powers of the president, among others.
Although the NPP brands itself as Marxist and leftist, it is important to question how its policies genuinely differ in substance and effect from those of the right-wing SJB. Due to its historical legacy and continued leftist rhetoric, the JVP/NPP has capitalised on past struggles and anger. The anti-corruption sentiment, in particular, has increased support for the NPP, as it presents itself as “clean.” However, their program offers little beyond “clean capitalism”. While using typical phrases often employed by capitalist politicians, such as “opportunity for all citizens” and “introducing new technology, new methods,” the NPP lacks concrete solutions for improving the economy.
On crucial issues such as debt management, they propose to “work diplomatically with counterparts to restructure debt repayment and obtain debt relief,” a position similar to that of Ranil, Sajith, and other capitalist politicians in Sri Lanka. The “counterpart” they mention is the IMF, which pushes for so-called restructuring that effectively results in a temporary reduction of interest to the debt, while neoliberal policies are implemented. Even Sajith has criticised the restructuring as less favorable compared to deals obtained by other countries. AKD has made it clear that they intend to work with the IMF and Ambani. Despite having previously targeted activists including killing them, as supporters of India, they are now prepared to protect the interests of Indian billionaires in Sri Lanka.
This shift indicates how far the JVP has moved from its leftist policies. Veteran commentator Kumar David has suggested that the JVP/NPP should not be labeled as a Marxist party, but rather a social democratic one. Yet, even that characterisation may be an overstatement, based on their election manifesto. They bear little resemblance to the programs of past social democratic parties. The NPP should not be equated with new left formations that emerged in Europe and elsewhere, such as Syriza and Podemos. Jeremy Corbyn’s manifesto in Britain, for example, was significantly more leftist than that of the NPP. The 16-point program of the LSSP – SLFP led united left front of 1964, despite working within capitalism, was also far more progressive than the empty proposals currently offered. The JVP, once responsible for an “insurrection” against a past so called left government that resulted in the brutal repression and deaths of tens of thousands of youths, has since abandoned its leftist ideals in favor of a more patriotic, Sinhala nationalist stance.
The NPP fails to address nationalisation or the protection of nationalised health and education. Instead of opposing privatisation, they propose to “regulate the quality as well as fees of private education.” They even fall short of the budgetary allocations for education set by past capitalist leaders like Premadasa, offering only a “gradual” increase towards 6% of GDP for education, with a mere 5% for health. There is no mention of reversing recent legislation that undermines labor and democratic rights. On the Tamil national question, the NPP merely states they will “affirm the Sri Lankan identity of all nationalities and make Provincial Councils formal and efficient institutions,” alongside introducing a “mechanism to protect the freedom and security of citizens, independence, territorial integrity, sovereignty, and dignity of the country.” Their stance remains largely unchanged from the days of organising the Patriotic People’s Armed Troops, known for their violent acts against trade unionists, socialists, and Tamils.
Weak Justifications
Despite the NPP’s pro-China inclination potentially challenging capitalist interests of Indian, Western, and certain local capitalists, a victory for The NPP and its leader AKD wouldn’t signify a win for the left. It may instead further erode democratic rights. The notion of “Sri Lanka turning red,” as proclaimed by JVP publications when NPP’s popularity rose, is misleading. Support for the NPP does not indicate a rise in Marxist ideas; rather, it attracts the nationalist base of the Rajapaksa family due to discontent with corruption and economic conditions. Distrust in capitalist institutions and politicians is widespread, and there is suspicion towards the West, IMF, China, and India. Some youth and militant workers are drawn to socialist alternatives, with socialist ideas not being unpopular. However, general consciousness remains confused, and AKD’s victory is unlikely to bolster socialist consciousness, as capitalists will likely exploit NPP’s shortcomings to propagate anti-left sentiment.
Those supporting the NPP from a “lesser evil” perspective argue that a defeat for AKD signifies a victory for Sajith, thus advocating for voting NPP as the practical choice. This mirrors capitalist democracies worldwide, where voters face limited options within the capitalist framework, similar to choosing between the Democratic Party in the US or the Labour Party in the UK as “lesser evils”. The issue with “lesser evilism” is its acceptance of capitalist representation as the sole solution, maintaining the status quo and suppressing workers’ voices. Marxists campaign for breaking from all capitalist factions and building an independent mass party for workers. Although pursuing immediate demands achievable under capitalism is crucial, Marxists must also focus on strengthening the independent power of the working class. Relying on shortcuts only delays progress, whereas the working class taking a leading role in struggles could transform the current situation.
Frontline Socialist Party
The Frontline Socialist Party (FSP), formed by those who split from the JVP, has created a small coalition called the People’s Struggle Alliance (PSA) and is participating in the elections. Their critique of the JVP as a Sinhala nationalist force and their efforts to advocate for socialist ideas are positive developments. Although their manifesto includes details of what they envision as socialist policies, such as establishing a constituent assembly, enacting the right to recall representatives, and reversing draconian laws, it falls short on two major issues: economic policy and the national question.
While they agree that IMF-led policies should be resisted, the PSA manifesto stops short of advocating for the complete non-payment or abolition of all debts. Instead, they propose negotiating with lenders and delaying debt repayment until the economy improves, with part of the income eventually allocated to debt repayment. This position is similar to that of other capitalists and the NPP, differing only slightly in nuance and intention. The fear of international repercussions influences this stance. Marxists understand that radical policies advancing workers’ interests will face resistance from international and regional capitalists and their local allies. Therefore, a clear strategy on implementing these policies is crucial. Economic growth based on capitalism would be unstable and likely exacerbate conditions for workers, farmers, students, and the poor. Marxists advocate for an alternative strategy, including debt non-payment or full cancellation, capital controls to prevent capital outflow, worker-controlled mechanisms for price control and essential goods distribution, and the nationalisation of key economic sectors. Education, health, energy, transport, and other key sectors should be managed by worker-controlled bodies, with increased subsidies for industry and agriculture development.
This vision can only be realised by a workers’ government and through solidarity among regional and international working-class movements. Marxist organisations must build strong ties with international working-class groups, not just passive connections or links with pro-capitalist entities, but a centralised international workers’ coalition that gains influence in each country. Simple plea for support – though that is also important – to the workers will not suffice. Or loose base connection like that of JVP has with the CPI(M) in India will not be effective. The CPI(M) will not challenge the “national interest” of India and the JVP promising to defend the “national interest” of Sri Lanka will – in effect – directly or indirectly serve the interest of the local capitalists.
National Question
The People’s Struggle Alliance led by the FSP also presents a muddled position on the national question. Since its split from the JVP, the FSP has not clearly articulated its stance on this issue. While they have moved away from past patriotic positions, their historical and materialist analysis of Tamil demands for separation still falls short. They equate Tamil and Sinhala nationalism as mirror images, without acknowledging the specific context of Tamil demands in relation to state repression. At the same time the armed struggle of the past is caricatured as destruction of public properties and killing of Sinhala, Tamil and Muslims. No mention whatsoever of the heinous crimes of capitalist state, destruction it caused, and the chauvinist base they relied on to carry through the genocidal slaughter. Tamils demand for separation should not be looked in isolation to that of state repression nor equated to that of Sinhala nationalism. Marxists when supporting the right to self-determination both defend the rights of minorities within any new entities that are created and argue that they should be formed on a socialist basis with an internationalist outlook.
While Marxists do not support terrorism, they understand the origins of armed struggles through an objective class analysis, recognising that conditions prompting such struggles persist. Marxist always opposed various mistakes and adventures of the armed groups (including that of JVP), their lack of far sighted perspective and strategy of winning mass support for socialist change that is the basis for revolution. National aspirations span all classes due to shared repression. Even if pro-capitalist or petty bourgeois sections lead the movement, Marxists must understand its roots and promote worker unity against all forms of oppression, including national oppression. Recognising demands such as Tamils’ right to self-determination is crucial. Marxists should support building an independent working class movement among oppressed nationalities and unity to dismantle oppressive capitalist systems. Supporting the demand of the oppressed nations to self determination will in effect weaken the very same capitalist they are fighting against –and can with internationalist approach, bring the working and poor masses in both nations (nationalities) closer together in struggling against capitalism. Without this approach the slogan “Workers of the world unite” (or “working class of all countries unite”) will be a “shameful lie upon our lips” as Lenin said.
Instead the People’s Struggle Alliance proposes some sort of “autonomy” (wrongly reads self government in Tamil) which is supposed to grant special rights to various regions in the country and will be under the control national assembly. In what way it differs from the already existing 13th amendment which grants some special rights to regions – while maintaining key powers (land, police etc.) with central parliament. While recognising the significance of why Marxist parties should recognise the national groups and their problems, it fails to adequately address it. Some left groups have a programme which seems to be Marxist until one sees a refusal, in the name of workers’ unity, to support the right of self -determination and thus not seeing this demand is an essential part of uniting workers and youth in joint struggle.
Principled Unity
Taking a class-based position remains foreign to most leftist groups in Sri Lanka, except the United Socialist Party (USP). This may explain why the People’s Struggle Alliance has not reached out to or engaged with the USP to join their coalition. Despite differences, the USP maintains a friendly relationship with the FSP, collaborating in various struggles and forums against ongoing repression. The USP and the Committee for a Workers’ International (CWI), with which it is affiliated, have consistently advocated for greater collaboration among leftist groups and the establishment of a principled alliance based on a Marxist program and strategy. The USP has put forward the slogan of debt non-payment from the outset and continues to campaign for it. They have fought for the establishment of workplace and nationwide committees to harness the momentum of the 2022 movement and sustain resistance efforts. USP members have actively participated in this work without adopting a sectarian stance. Many involved in the People’s Struggle Alliance have collaborated in this work, and they hope this effort will continue beyond the presidential election. However, Marxist participation in elections should avoid opportunistic or “lesser evilest” positions.
Given the severe economic crisis and heightened national tensions, Marxists should not compromise on articulating their positions regarding these two key issues. Through various discussions, it has become clear that uniting leftist groups around an emergency economic program or the national question is challenging. The USP has consistently defended the rights of workers, farmers, the poor, and Tamils. When the JVP and much of the left supported the Rajapaksa regime during the Tamil massacres, USP members refused to do this, instead stood against the slaughter and war. The USP often finds itself isolated and unable to forge alliances with the “left” in Sri Lanka because such alliances would require compromising on the principles they have long upheld. This situation is no different.
Siritunga Jayasuriya, a well-known figure on the left with a history of standing in elections to promote Marxist programs, has been nominated once again for the upcoming election. Despite limited resources, the USP aims to use the election platform to promote Marxist positions. This effort is not solely about gaining votes; it is about building an independent working-class organisation prepared to resist any post-election offensive against working class. The USP encourages everyone to register their protest by voting for Siritunga Jayasuriya and, more importantly, to participate in building a revolutionary Marxist party and a mass party of the workers.
The post The Left and the Presidential Election 2024 appeared first on Lanka Socialists.
]]>The post ශ්රී ලංකාවේ අධ්යාපන අර්බුදය හා විසඳුම් – ජී.ඩී. දහනායක (ශ්රී ලංකා ජාතික ගුරු සංගමයේ – ප්රධාන ලේකම්) appeared first on Lanka Socialists.
]]>
ශ්රි ලංකාවේ අධ්යාපන අර්බුදයේ පැතිකඩ කිහිපයක් දක්නට ලැබේ.
1. අධ්යාපන ක්රමය කොතරම් දුරට ප්රජාතන්ත්රවාදී ද
2. එහි නිමවුම කොතරම් සාර්ථක ද
3. අධ්යාපන පිළිබද ජාතික ප්රතිපත්තියක් නොතිබීම.
4. රජයේ දේශපාලන හා ආර්ථික ප්රතිපත්තිවල බලපෑම.
5. අධ්යාපන කළමනාකරණයේ අර්බුදය.
6. අධ්යාපන සේවකයින්ගේ වෘත්තිකභාවය.
7. විෂයමාලාව, ඉගෙනුම් ඉගැන්වීම් ක්රම වේදය, ඇගයීම පිළිබඳ අදාළත්වය
8. එළඹෙන දශකවල දී සිදුවිය යුතු වෙනස්කම් පිළිබඳ ගැටලු
පළමුවෙන්ම අධ්යාපනය ප්රජාතන්ත්රවාදී ද යන්න විමසා බැලිය හැකිය. ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවට අනුව ශ්රී ලාංකාව ප්රජාතන්ත්රවාදී සමාජවාදී ජන රජයක් බව කියැවේ. ඒ අනුව අධ්යාපනය අධ්යාපන ක්රමය ද ප්රජාතන්ත්රවාදී විය යුතුය. එහි මූලිකම ලක්ෂණය වන්නේ රටක සම දරුවෙකුටම අධ්යාපනය ලබා ගැනීමේ සමාන ඉඩ ප්රස්ථා තිබිමයි. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය සම්මත කළ මානව අයිතිවාසිකම් ප්රඥප්තියේ 26 වන වගන්තියට අනුව දරුවකුට ඉගෙනීමට ඇති අයිතිය මානව හිමිකමක් ලෙස දැක්වේ. මෑත භාගයේ දී සම්මත වූ ”සැමට අධ්යාපනය” ප්රඥප්ති කිහිපයකින්ම මේ බැව් සනාථ කර තිබේ. ශ්රී ලංකාවේ රජයේ සංඛ්යාලේඛන අනුව 2020 දී කිසිදා පාසල් නොගිය ළමුන්ගේ සංඛ්යාව 51247 කි. පාසලට ඇතුළු වූ පසුවද අදියරෙන් අදියර විවිධ හේතූන් නිසා මෙන්ම පාසල් පද්ධතියේ අඩුපාඩු නිසා ද පාසල් වලින් අතරමඟ ගිලිහෙන දරුවන් අති විශාල සංඛ්යාවක් දක්නට ලැබේ. පරීක්ෂණ වලින් අසමත්වන ශිෂ්ය සංඛ්යාවද එයට එක් කල විට ශිෂ්යයන්ගේ බහුතරය අධ්යාපනයේ ප්රතිඵල නොලබන්නෝය. මෙසේ සිසුත් අසමත් වන්නේ ඔවුන්ගේ අසමත්භාවය නිසාම නොවේ. අධ්යාපන ක්රමය විසින් ඔවුන් සමත් කරවීමට කටයුතු සම්පාදනය කර නොතිබීමයි. ඒ අතර පාසල් පද්ධතිය තුළ බහුතරයක් පාසල්වල පවතික අඩුපාඩුකම්, විෂමතා නිසා ද දරුවනට අධ්යාපනය ලබා ගැනීමේ අයිතිය අහුරා ඇත පාසල් පද්ධතිය තුළ භෞතික හා මානව සම්පත් සාධාරණ අයුරින් බෙදා නොහැරීම නිසා මෙම තත්වය ඇති වී ඇත. එමෙන්ම සමාජයේ දුබල හා දිළිඳු දරුවනට ආධාර උපකාර කිරීමේ සාර්ථක වැඩපිළිවෙලක් නොමැති වීමත් මෙයට හේතු වී ඇත. ඒ හා සමගම පවතින ඇගයීම් ක්රමය තුළ විභාග කේන්ද්රීයට පවතින ඇගයීම් තුළින් මතුකර ඇති තරගකාරි තත්වයද මෙයට හේතු වී ඇත. මෙම තත්වය වෙනස් කිරීම සඳහා සෑම දරුවකුටම එක හා සමාන ලෙස අධ්යාපනය ලබා ගැනීමේ ඉඩ ප්රස්ථාව වැඩි දියුණු කිරීම හා පාසල් අතර පවතින බරපතල විෂමතා ඉවත් කිරීම සඳහා සැලැස්මක් ක්රියාත්මක කිරීම අවශ්ය වේ. වසර 70 ක් ගත වී කන්නන්ගර යෝජනාවලින් පසුව එබඳු උත්සාහයක් රජය දරා නැත. පාසල් පද්ධතිය ප්රතිව්යුහගත කිරීම මෙනම ප්රතිසංවර්ධනය කිරීම සදහා සැලසුම්ගත සැලැස්මක් ක්රියාත්මක කිරීම අවශ්ය වේ.
ජාතික අධ්යාපන කොමිසමේ 2020/30 වාර්තාවට අනුව පසුගිය වසර කිහිපය තුළ දළ ජාතික නිෂ්පාදනයෙන් අධ්යාපනය සඳහා වෙන්කොට ඇති ප්රතිශතය 2% කි. ලෝකයේ අඩු ආදායම් රටවල මෙම ප්රතිශතය 4% ක් වන අතර ඉහළ මැදි ආදායම් ලබන රටවල මෙය 5% කි. 2020 දී ශ්රී ලංකාවේ ප්රතිශතය 2.17% ක් වන විට නේපාලයේ 5.1% ක් ද, වියට්නාමයේ 4.17% ද, මැලේෂියාවේ 4.16% ද, කොරියානු සමූහාණ්ඩුවේ 4.37% ද, ඕස්ටේ්රලියාවේ 5.12% ක්ද, වී ඇත. ප්රජාතන්ත්රීය අයිතියක් වන දරුවන්ගේ අධ්යාපනය සඳහා ශ්රී ලංකා රජය දක්වා ඇති සැලකිල්ල මෙයින් ප්රකාශ කෙරේ. 2012 වර්ෂයේ දී මෙරට ගුරුසංගම් මෙන්ම, විශ්ව විද්යාල ආචාර සංගම්ද අධ්යාපනය සදහා දළ ජාතික නිෂ්පාදනයෙන් 6% ක් වෙන් කරන ලෙස උද්ඝෝෂණය කරන ලද අවස්ථාවේ රජය ඒ සඳහා පොරොන්දුවක් ලබා දුන්නද, මේ වන තෙක් එය නිසි පරිදි ක්රියාත්මක වී නැත. මේ අනුව රජයේ අධ්යාපන වියදම් කපා හැරීම තුළ දරුවන්ගේ අධ්යාපනික ඉඩ ප්රස්ථා සංවර්ධනය වීම අඩපන වී ඇත.
අධ්යාපනය ප්රජාතන්ත්රීයකරණයේ අනික් අංශය වන්නේ පන්ති කාමරය හා පාසල තුළ පුජාතන්ත්රවාදී වාතාවරණය ගොඩ නැගීමයි. ගුරු හා විදුහල්පති කාර්යභාරය තුළ පුජාතන්ත්රවාදී හැසිරීම මෙහිදී වැදගත් වෙයි. ශිෂ්යයා කේන්ද්ර කරගත් ශිෂ්යාගේ අභලාශ හැකියා මතුකර ගත හැකි ඉගනුම් ඉගැන්වීම් ක්රම වේදයක් මේ සදහා අවශ්ය වේ. ඒ තුළ පුද්ගලවාදී, ආත්මාර්ථකාමී, අධිපතිවාදි, තර්ගකාරීත්වය වෙනුවට සාමූහිකවුත්, සහයෝගීතාව හා පරෝපකාරය, සහානුකම්පාව මූර්තිමත් කෙරෙන චරියාවන් ගුරු විදුහල්පති හා සිසුන් අතර ඇති කළ යුතුව ඇත. ඒ අතර සමාජයේ දිළිඳු හා දුබල දරුවන් මෙන්ම ආබාධිත හා පීඩිත දරුවන් කෙරෙහි විශේෂිත සැළකිල්ලක් දැක්වීම සදහා වැඩපිළිවෙලක් අනුගමනය කළ යුතුය. මෙහිදී කන්නන්ගර යෝජනාවල ඇතුළත් වූ ප්රාථමික පන්තියේ සිට විශ්ව විද්යාලය දක්වා රජය විසින් නොමිලයේ අධ්යාපනය ලබාදීම මෙන්ම ඔවුනට ශිෂ්යාධාර හා අනිකුත් මූලික අවශ්යතා සපයාදීමේ ක්රමයක් රජය විසින් අනුගමනය කළ යුතුව ඇත.
මීළඟට අධ්යාපන ක්රමය විසින් පාසල් පද්ධතියෙන් පිට කරන නිෂ්පාදනය හෙවත් නිමවුම පිළිබද අර්බුදය සැලකිල්ලට ගනිමු වාර්ෂිකව පාසල්වල පළවන ශේණියට ඇතුළත්වන ශිෂ්ය සංඛ්යාව 350,000 ක් පමණ වේ. වසර 13 ක අධ්යාපනයෙන් පසු මේ අය අතරින් විශ්ව විද්යාලවල උසස් අධ්යාපනය සඳහා තෝරා ගනු ලැබන්නේ 30,000 කට අඩු සංඛ්යාවකි. මෙසේ වී ඇත්තේ අරුවන්ගේ අසමත්කම නිසා නොවේ පසුගිය වර්ෂයේ දී විශ්ව විද්යාල අධ්යාපනය ලැබීම සඳහා සුදුසුකම් ලැබූ සංඛ්යාව 150,000 ක් පමණ වූයේය. එසේ සුදුසුකම් ලබා තිබියදීත් ඔවුන් අතුරෙන් ප්රවේශ පහසුකම් ලබන්නේ 30,000 කට අඩු පිරිසකටය. මෙයට හේතුව විශ්ව විද්යාලවල ඉඩ පහසුකම් නැති වීමයි. ඒ අනුව සුදුසුකම් ලබා තිබුණ ද උසස් අධ්යාපනය අහිමිවන 120,000 ක පමණ ප්රමාණයට ඊළඟ විකල්පය වන්නේ වෙනත් වාත්තීය පාඨමාලා පවත්වන රජයේ හෝ පෞද්ගලික අංශයේ ආයතනවලට ඇතුළත් වීමය, එහිදී බොහෝ දරුවනට අමතර වියදමක් ඒ සදහා දැරීමට සිදුවේ. මෙය බලවත් අසාධාරණයකි. මේ හා සමඟ උසස් පෙළ අසමත් වන දරුවන් ලක්ෂ දෙකකට වැඩි සංඛ්යාවක් දක්නට ලැබේ. එම දරුවත් මෙම තරඟ විභාගය කරා දක්වාගෙන ඒම තවත් බරපතල වැරැද්දකි. ඔවුනට සමාජයේ වගකිවයුතු කාර්යයක් කිරීම සදහා ලැබෙන අවස්ථා අවිනිශ්චිතය, මේ නිසාම උගත් තරණයන් අතර බරපතල අසහනයක් ඇති වී ඇත. අනෙත් අතට විශ්ව විද්යාලවලට ඇතුළත් වන සිසුනට පවා එම අධ්යාපනය අවසානයේදී බහුතරයකට රැකියා සදහා විවිධ උපක්රම සෙවීමට සිදු වී ඇත. මේ අනුව අධ්යාපනයේ ඉහළම යොදය වන මෙම පිරිස සියළු දෙනාම පාහේ සමාජවිරෝධී තත්ත්වයන්ට හැඩ ගැස්වෙමින් සිටිති. 1971. 1999 යන වර්ෂවල පැවති ජනකැරලිවල හරය ලෙස මෙම තරුණ පිරිස සිටි බැව් 1991 තරුණ අසහනය පිළිබඳ කොමිෂන් සභා වාර්තාවේ දක්වා ඇත. උතුරේ පැවති යුද්ධයට ද බලපෑ ප්රධාන කාර්යයක් වූයේ උතුරේ සිසුන් අතර අධ්යාපනය සම්බන්ධයෙන් පැවති අසහනකාරී තත්ත්වයයි. මේ අනුව අධ්යාපනයේ යොදවන වන පිරිස සම්බන්ධයෙන් පවතින තත්වය මෙසේ තිබියදී පස්වන ශේණියේ ශිෂ්යත්ව පරික්ෂණය හා අපො.ස. (සා. පෙළ) පරීක්ෂණය මගින් ද අසමත් වන සිසුන් අතර ඉහත කී අසහනකාරී ත්ත්වය වැඩි දියුණු කර ඇත අධ්යාපනයේ ප්රධාන අර්බූදයේ ප්රධාන පැතිකඩක් වන්නේ මේ ආකාරයෙන් අවසාන නිමවු අර්බුදයට පත්ව තිබීමයි
අධ්යාපන ක්රමයේ අවසාන නිමවුම මේ ආකාරයේ අර්බුදයට ගමන් කර ඇත්තේ ප්රාථමික හා ද්විතියික අධ්යාපන ක්රමවල පවතින අර්බුදකාරී තත්වය නිසාය. ප්රාථමික අධ්යාපනයේ දී ශිෂ්යයත්ව පරීක්ෂණය මගින් දරුවන්ගේ ළමා කාලය සම්පූර්ණයෙන් පැහැරගෙන ඇති අතර, ඒ දරුවනට ලැබිය යුතු ළමා කාලය නිසි පරිදි ලැබෙන අයුරිත් අධ්යාපන කටයුතු ප්රතිසංවිධානය කළ යුතුව තිබේ. විශේෂයෙන්ම දරුවන්ගේ ආවේදන හා කුසලතාවලට ප්රමුඛත්වය දෙන ඉගෙනුම් ඉගැන්වීම් ක්රමවේදයක් හා විෂයමාළා ප්රතිසංස්කරණයක් අවශ්යව ඇත.
අධ්යාපනය අර්බුදය ආරම්භ වන්නේ පූර්ව ළමා විය පිළිබඳව මෙතෙක් රජය අනුගමනය කරන ලද රාජ්ය ප්රතිපත්තිය තුළිනි. පූර්ව ප්රසව හා පූර්ව ළමා අවධිය පිළිබඳ රාජ්ය ප්රතිපත්තිය හා ක්රියාකාරිත්වය සම්බන්ධව ජාතික අධ්යාපන කොමිසම 2020/30 වාර්තාවේ සවිස්තරව දක්වා ඇත. පූර්ව ළමා විය අධ්යාපනය මුළුමනින්ම පාහේ රාජ්ය වගකීමෙන් පරිභාහිරව පෞද්ගලික ආයතන වලට භාර දීම තුළ අධ්යාපනයේ ආරම්භක අවධිය තුළදීම බහුතරයක් දරුවනට සම අවස්ථා ලබාදීම පැහැර හැර ඇති අතර ඒ තුළ ගොඩ නැගෙන දරුවන්ගේ ප්රාථමික ද්විතීක හා තෘතීක අධ්යාපනය තුළද බරපතල විෂමතා උත්පාදනය කොට ඇත. මෙය දරුවන්ගේ සමාජ ආර්ථික සංවර්ධනයට ඉතා අහිතකර ලෙස බලපා ඇත.
ද්වීතීයික අධ්යාපනයේ දී එහි අවසානය ලෙස සැලකෙන අපොස (සා පෙළ) පරීක්ෂණය වෙනුවෙන් තරගකාරී ලෙස මුළු මහත් ශිෂ්ය පරම්පරාව මෙහෙයවීම තුළ හා එම පරීක්ෂණයේ දැනුම් කේන්ද්ර කරගත් ස්වභාවය තුළ දරුවන්ගේ බහුවිධ හැකියාවන් හා කුෂලතාවන් අමතක කර ඇත. විශේෂයෙන්ම ද්විතීයික අධ්යාපනයේ දී දැනුම් මෙන්ම ආකල්ප හා කුසලතා වර්ධනය කර ගැනීම පිළිබදව වැඩි සැළකිල්ලක් දැක්වෙන ඉගෙනුම් ඉගැන්වීම් ක්රමවේදයක් හා විෂය මාලාවක් සකස්කර ගන්නේ නම් විභාග සඳහා පවතින වැඩි තරගකාරිත්වය හා ඒ සමඟ පවත්වාගෙන යන උපකාර පංති ව්යාපාර ඉවත් කළ හැකිව ඇත, එමෙන්ම ද්විතීයික අධ්යාපනය තුළ දරුවන්ට වෘත්තික අධ්යාපනය සම්බන්ධ මහපෙන්වීමක් සිදුවන්නේ නම් ඒ අනුව ද විභාග තරගකාරිත්වය අඩු කර ගත හැකිය. දැනටමත් මේ සම්බන්ධව රජය යම් යම් පියවර ගෙන ඇත. ද්වීතියික අධ්යාපන ආයතන වැඩි දියුණු කිරීම හා පාසල තුළ තාක්ෂණික අධ්යාපනය හඳුන්වාදීම දැනටමත් සිදු කර තිබුණත් දරුවන් වැඩි දෙනෙකුගේ අවධානය මේ සඳහා යොමු වී නැත. එයට හේතුව වන්නේ සමාජයේ තුළ පවතින යම් යම් වෘත්තීන් පිළිබද ආගයීම් හා පිළිගැනීම් හේතුවෙනි. වෛද්ය, ඉංජිනේරු, නීතිඥ, කළමනාකරණ වැනි වෘත්තිකයන්ට වැඩි වැටුප් හා සමාජ පිළිගැනීම ලැබීම තුළ සියලුදෙනා ඒ සඳහා ගමන් කිරීමට වෙර දරති. අධ්යාපනය ඒ සඳහා සකස් කරගත හැක්කේ රජයේ සමාජ, ආර්ථික ප්රතිපත්තිද ඒ අනුව සකස් වන්නේ නම් පමණකි. වෘත්තියක ගරුත්වය, අභිමානය තවත් වෘත්තියකට පහළ හෝ ඉහළ වශයෙන් සැලකීම් තුළ මේ තත්ත්වය මතුව ඇත. මේ සඳහා ප්රථමයෙන්ම කළ යුතු වන්නේ රජයේ වැටුප් ප්රතිපත්තිය අදාළ ලෙස සකස් කර ගැනීමයි. එහිදී ඇතැම් වෘත්තීනට සුවිශේෂී වශයෙන් සැලකීම වෙනුවට සෑම වෘත්තියක්ම ප්රමාණවත් වැටුප් ලබන වෘත්තීන් මෙන්ම සමාජ පිළිගැනීම ඇති වෘත්තීන් බවට පත් කිරීම් අවශ්යතාව පැහැදිලිව පෙනේ.
ද්වීතීයික අධ්යාපනය තුළ දරුවනට දැනුම මෙන්ම ප්රායෝගික අධ්යාපනය ලබා දිය යුතුව ඇත. ජීවිතයට හා වැඩ ලෝකයට අවශ්ය කුසලතා සෑම දරුවෙකුටම ලැබිය යුතුය.
ජීවන කුසලතා නමින් කළෙක හඳුන්වනු ලැබුවේද මෙකී සංකල්පයයි. මෙහි දක්නට ලැබෙන වරදක් වන්නේ ශාස්ත්රීය අධ්යාපනයට යොමු වන්නට නොහැකි පිරිසකට පමණක් මෙම ප්රායෝගික හා වෘත්තීය අධ්යාපනය දුබා දීමට කටයුතු කිරීමයි. ශාස්ත්රීය අධ්යාපනය ලබන අයද ද්විතියික පාසළේ දී ප්රායෝගික අධ්යාපනයට නැඹුරු කර ගත යුතුව ඇත. නැතහොත් ඔවුන් බොහෝ දුරට පොත් ගුරුවරුන් වීම වැළැක්විය නොහැක
අධ්යාපන අර්බුදයේ ඊළග ලක්ෂණය වන්නේ අධ්යාපනය පිළිබඳ ජාතිය ප්රතිපත්තියක් නොමැති වීමයි. නිදහස ලබා වසර 70 ක් ගත වී තිබුණ ද ජාතික අධ්යාපන ප්රතිපත්තියක් සකස්කර ගැනීම සම්බන්ධව අධ්යාපන අමාත්යාංශයේ ඉහළ කළමණාකරණය අසමත් වී ඇත. මේ සම්බන්ධව කන්නන්ගර යෝජනා වලින් පසුව 1961 සිට පෙරට අධ්යාපනඥයන් විසින් අදාළවන වාර්තා ගණනාවක් සකස් කර ඇත. 1991 දී ජාතික අධ්යාපන කොමිෂන් සභා පණත නීතිගත කෙරුණේද මේ අවශ්යතාව මතය. එම කොමිෂන් සභාව මඟින් නිකුත් කරන ලද වාර්තා ගණනාවක් ඇත. එහෙත් මේ වන තුරු රජයට ජාතික අධ්යාපන ප්රතිපත්තියක් සකස් කරගත නොහැකිව ඇත. ඒ නිසා අධ්යාපනය ගමන් කරන්නේ කුමන දිශාවකටද, කුමන අන්දමකින්ද යන්න පිළිබඳ කිසිදු අවබෝධයක් අධ්යාපනයට ඇතුළත් වූ කිසිවෙකුට නොමැතිව ඇත. මෙයම අධ්යාපන අර්බුදයේ ස්වභාවය මනාව පැහැදිලි කරන්යනකි.
අධ්යාපන ප්රතිපත්තියක් සකස් කර ගැනීමේ දී රජයේ ආර්ථික දේශපාලන සමාජ ප්රතිපත්ති සලකා බැලිය යුතුව ඇත. මෙතෙක් පැවති රජයන් අනුගමනය කළ වැරදි දේශපාන ප්රතිපත්ති ආර්ථික ප්රතිපත්ති නිසා අධ්යාපන ප්රතිපත්තිය ගොඩනගා ගැනීම ඇණහිට තිබේ. උදාහරණයක් ලෙසට ලෝකයට ගැළපෙන පුරවැසියෙකු තනා ගැනීමේ අධ්යාපන අරමුණ බිඳ වැටී ඇත්තේ බලයට පැමිණෙන රජයන් බලයට පැමිණීම සදහා ඡන්ද දායකයින් මුලා කිරීම සඳහා භාවිතා කරන ජාතිවාදී, ආගම්වාදී සහ ඇතැම් විට කුලවාදී දේශපාලන වැඩ පිළිවෙලවල් නිසාය. මෙම නිසා එක් අංශයකින් ශ්රී ලාංකික ජාතීන්ගේ සමගියට බාධාවක් වී ඇති අතර දරුවනට සමස්ථ ලෝකය දෙස විවෘතව බැලීම වෙනුවට පටු ආකල්ප වලට නැඹුරු වීම තුළ විකෘති මනසක් නිර්මාණය වීම ද සිදු වී ඇත.
ආර්ථික වශයෙන් රජය අනුගමනය කරන මූල්ය ප්රතිපත්තිවල දී ප්රමුඛතාවය අධ්යාපනයට ලැබේද යන්න පැහැදිලි කර ගත යුතුය. ශ්රී ලංකාව වැනි දියුණුවෙමින් පවතින රටක විශේෂයෙන්ම සැලකිය යුතු මානව සම්පත් සංවර්ධනය කිරීම සඳහා අධ්යාපනයට ප්රමුඛතාව දීම වෙනුවට රජය වැඩිපුර අවධානය යොමුකර ඇත්තේ වෙනත් කාරණාවලටය. මේ බැව් හොඳින් පැහැදිලි වන්නේ රජය අධ්යාපනය වෙනුවෙන් වෙන් කර ඇති මුදල් ප්රමාණය සලකා බලන විටය. යුනෙස්කෝ සංවිධානයට අනුව රටක අධ්යාපනය වෙනුවෙන් අවම වශයෙන් එහි දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 6%ක් අවම වශයෙන් වෙන් කළ යුතුව ඇත. මේ සම්බන්ධව වසර කිහිපයකට ඉහත විශ්ව විද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය සමග ගුරු හා විදුහල්පති සංවිධාන බරපතල උද්ඝෝෂණයක යෙදුණු අතර ඒ නිසාම ඒ ගැන සළකා බැලීමට ඒ අවස්ථාවේ දී රජය එකග වූව ද මේ වන තුරු එය ක්රියාත්මක වී නැත අධ්යාපනය සඳහා වෙන් කරන මුදල පමාණවත් නොවන විට අධ්යාපනය පිළිබද කිසිදු සැලැස්මක් සාර්ථකව ක්රියාත්මය කල නොහී ඒ නිසා අධ්යාපන ප්රතිපත්තියද අඩාළ වේ.
ජාතික අධ්යාපන ප්රතිපත්තියක් සකස් කිරීමේ දී දේශීය කරණු සැම ගැනීමට අපට නොහැකිය. අප වාසය කරනනේ බෙහෙවින් ගෝලීයකරණය වූ ලෝකයකය, ඒ අනුව සෑම රටකම විශේෂයෙන් අප වැනි අඩු දියුණු රටවලට අනෙකුත් රාජ්ය සමග පවත්වන සම්බන්ධතා අපගේ කටයුතුවලට බලපෑම් ඇති කරයි. එමෙන්ම අධ්යාපන ක්රියාවලිය තනි රටකට සීමා වූවක් නොවේ, එහි ඉදිරි ගමන සඳහා ලෝකයේ විවිධ රටවල් විවිධාකාරයෙන් දායක වී ඇත. මෙම අත්දැකීම් දැනුම්, තාක්ෂණය අප ද ලබාගත යුතුව ඇත. මානව සමාජය වෙනස් වෙමින් දියුණු වන එකකි. එකී කාරණාව අපට සැලකිල්ලට ගැනීමට සිදුවෙයි. එබැවින් ජාතික අධ්යාපන ප්රතිපත්තිය සකස් විය යුත්තේ ජාත්යන්තර අධ්යාපන ප්රතිපත්ති හා ක්රියාවලින් පදනම් කරගෙනය.
විෂයමාලාව කාලීන ලෙස සංවර්ධනය කර ගැනීම ජාතික අධ්යාපන ප්රතිපත්තියක මූලික අවශ්යතාවයක් වේ. දැනට පවතින විෂය මාලාව කෙතෙක් දුරට නූතන ලෝකයට ජාතික සංවර්ධනයට මෙන්ම මානව වර්ගයාගේ ඉදිරිගමනට අදාල වන්නා වූ සාකල්ය අධ්යාපන ක්රමවේදයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නක්ද යනු ප්රශ්නයකි. මේ සඳහා ලෝකයේ දියුණු රටවල ප්රතිපත්ති හා ව්යවහාරයන් මෙන්ම වෙනත් ජාත්යන්තර ආයතන වල අදහස්ද සැලකිල්ලට ගෙන විෂය මාලාව සංවර්නය විය යුතු අතර දැනට ලෝකය තුළ ක්රියාත්මක වන නව ලිබරල් වාදී බලපෑම්වලින් ප්රවේසම්වීමට වග බලා ගත යුතුව ඇත.
මෑතකදී අධ්යාපන අමාත්යාංශය විසින් ඉදිරිපත් කර ඇති ද්විතීයික අධ්යාපන තලයේ විෂයමාලාව සම්බන්ධව ප්රතිසංස්කරණයක් වන STEAM හෙවත් විද්යාත්මක, තාක්ෂණික, ඉංජිනේරු, සෞන්දර්ය, ගණිත විෂයන් සම්බන්ධ ප්රමුඛත්වය ලබාදෙන වැඩසටහන විමර්ෂණයට ලක්කල යුතුව ඇත. මෙහිදී මානව ශාස්ත්ර විෂයන් වන භූගෝල විද්යාව, ඉතිහාසය, ප්රජාචාරය, නීතිය හා දර්ශනය වැනි විෂයන් සම්බන්ධව අමතක කර තිබීම දරුවන්ගේ සාකල්ය සංවර්ධනයට කෙරෙන බලපෑම සැලකිල්ලට ගෙන නැත. ඊට අමතරව මෙකී වැඩසටහන දිවයින පුරා සියළු පාසල්වල ක්රියාත්මක කිරීමට අවශ්ය භෞතික හා මානව සම්පත් සපයා දීම පිළිබඳවද සැලකිල්ල යොමු විය යුතුව ඇත. නොඑසේ නම් ඒ තුළද, විෂමචක්රයක් ක්රියාත්මක වනු ඇත
අධ්යාපන කළමනාකරණයේ බිඳ වැටීම මෙකී අර්බුදයේ අනික් ස්වරූපයයි. ලංකාවේ අධ්යාපන අමාත්යාංශය 1869 දී ආරම්භ කළ මහජන අධ්යාපන දෙපාර්තමේන්තුව තුළිත් විකාශනය වුවකි. එබැවිත්ම මෙය පැරණිතම දෙපාර්තමේන්තුවක් ලෙස ද ලංකාවේ රාජ්ය සේවකයන් වැඩිම සංඛ්යාව ඇතුළත් වන ආයතනය ලෙසද සැලකේ. එසේ නමුදු මෙම ආයතනය පාලනය කිරීම සඳහා තවමත් ක්රියාත්මක වන්නේ මූලික වශයෙන් 1939 දී පනවත ලද ආඥා පනතකි. ඊට අමතරව වරින් වර යම් යම් සුවිශේෂී කාරණා සම්බන්ධව පනවනු ලැබූ පනත් කිහිපයක් ඇත. එසේ වුවද අදට ගැළපෙන කළමණාකරණ තත්වයට අදාළ වන ව්යවස්ථා සම්පාදනයන් පිළිබඳව අමාත්යාංශයේ අවධානය යොමු වී නැත, අමාත්යාංශය තුළ ප්රධාන සේවාවන් වන ගුරු. විදුහල්පති. අධ්යාපනඥ ගුරු උපදේශක, අධ්යාපන පරිපාලන යන සේවාවන් සදහා සේවා ව්යවස්ථා සම්පාදනය කරනු ලැබුයේ බොහෝ දුරට 80 හා 90 දශකය තුළදීය. එසේ වතුදු මේ සේවාවන් සියල්ල ඒකාබද්ධ කෙරෙන ව්යවස්ථාවත් මේ තාක් පැනවී නැත. ඒ නිසාම මේ සේවාවන් අතර අනවශ්ය ගැටළු මතු වී ඇති අතර මෙකී සේවාවන් සමස්ථ ලෙස සලකා බැලීමක් සිදුනොවේ. ඒ අතරම කළමනාකරණයේ පවතින ධූරාවලී ක්රමයේ පදනම් කරගත් ගතානුගතික කළමනාකරණය තුළ ගැටලූ ගණනාවක් මතු කර ඇත. විශේෂයෙන්ම බිම් මට්ටමේ කාර්යභාරයන් ඉටුකරන අය හා කාර්යාල තුළ කටයුතු කරන අය අතර පවතින්නේ ඉතා නුසුදුසු යෝග්ය නොවන සම්බන්ධතාවයන්ය. බිම් මට්ටම හා ඉහළ මට්ටම් අතර සන්නිවේදනය ද්විත්ව ලෙස සිදුවන්නේ නැත. මේ නිසාම සහයෝගීතාව පිළිබඳව හා සාමූහිකත්වය පිළිබඳව ගැටලු පැනනැගී ඇත. මෙය විසඳා ගැනීමේ ක්රමවේදයක් ලෙස පාසල් පාදක කළමනාකරණය නම් වූ ක්රම වේදය විසින් මධ්යම කළමනාකරණය සතු ඇතැම් කාර්යයන් පාසල් දක්වා බෙදා හැර ඇතත් එය සාර්ථක උපක්රමයක් වී නැත. මෙයට විසදුමක් ලෙසට යෝජනා කළ යුතුව ඇත්තේ කළමනාකරණයෙහි සහභාගීත්වය වැඩි දියුණු කිරීම සඳහා සහභාගීත්ව කළමනාකරණ ක්රම වේදය යොදා ගැනීමයි. එහිදී සේවාවක් තුළ ඇති ධූරාවලි ක්රමය වෙනුවට සාමූහිකත්වය ගොඩනංවෙන සැලැස්මක් අනුගමනය කළ යුතුව ඇත. එමෙන්ම වෘත්තීන්ගේ වගකීම හා වගවීම සනිටුහන් කරන ගුරු වෘත්තික සභාව පිහිටුවීම අවශ්ය වේ. ගුරු වෘත්තිය සභාව තුළ අනිකුත් සියලු සේවාවන්ද නියෝජනය වහ පරිද්දෙන් සකස් කිරීම තුළ මෙකී සේවාවන්වල ඒක මතික භාවයක් හා සාමූහික සහයෝගිතාවක් ගොඩනගා ගත හැකිය. එමෙන්ම මෙකී සේවාවන් වල වෘත්තිකභාවය වැඩි දියුණු කිරිම තුළ වැඩි වගකීම් සම්භාරයක් මේ වෘත්තිකයන් අතර බෙදා හදා ගත හැකිවනු ඇත. වෘත්තීක සභාවට මූලික කටයුතු වන ආචාරධර්ම ගොඩනගා ගැනීම වෘත්තික භාවය පිළිබද චරිතාංග නිර්ණය කිරීම වෘත්තික සංවර්ධනයට සනිටුහන් කිරීම, වෘත්තික විනය පාලනය හා ලියාපදිංචි කිරීම බලපත්රය ලබාදීම හැරුණු විට අධ්යාපන ප්රතිපත්ති සම්පාදනය විෂයමාලා ප්රතිසංස්කරණය ඉගෙනුම් ඉගැන්වීම් ක්රමවේදයේ සංවර්ධනය ඇගයීම් ක්රමය සංවර්ධනය කිරීම සම්බන්ධ ඉතා හොඳ සංවාද මණ්ඩපයක් ද ගොඩ නගා ගැනීමට හැකිවනු ඇත. එබදු සංවාද මණ්ඩපයක් නිසා අධ්යාපනයේ සිදුවිය යුතු වෙනස්කම් ක්රියාත්මක කිරීමේ දී සියලුදෙනාගේම සක්රිය දායකත්වය ලබා ගැනීමට හැකිවනු ඇක.
2020 වර්ෂයේ කෝවිඩ් 19 වසංගතය යෙදුණු අවධියේ පැවති තත්ත්වය විසින් අධ්යාපනික අර්බුදය වැඩිදුරටත් තීව්රර කරන ලදී. වසංගතය විසින් පාසල වසා තැබීම, සෞඛ්ය රක්ෂණ වැඩවල අඩුපාඩු විසින් විශේෂයෙන්ම අඩු වරප්රසාදිත පාසල් දරුවන්ගේ අධ්යාපන කටයුතු වලට බරපතල හානි සිදුකරන ලදී. එකී කාලය තුළ අඩු වරප්රසාදිත දරුවන්ගේ බිඳ වැටුණු අධ්යාපනික කි5යාවලිය මේ වනතුරු යතාවත් කර නැත. ඊට අමතරව 2020, 21, හා 22 වර්ෂවල පැන නැගුණු ඛණිජතෙල්, විදුලිබල හා ගෑස් සම්පාදනය බෙදා හැරීම හා මිළ ගණන් ඉහළයාම විසින් මතුකරන ලද ගැටලු නිසාද, මෙම දරුවන්ගේ පාසල් මෙන්ම උසස් අධ්යාපන ආයතනවලද, අධ්යාපන ක්රියාවලියට බරපතල හානි සිදුකර ඇත. මේ පිළිබඳව ප්රමාණවත් ආකාරයකින් පිළියම් යෙදීමට දේශපාලන හා පරිපාලන අධිකාරිය තවමත් අසමත් වී ඇත. එහි අනිවාර්ය ප්රතිඵලය වී ඇත්තේ පාසල් හා විශ්ව විද්යාල ශිෂ්ය ජනගහනයෙන් බහුතරයකට මහා පරිමානයෙන් අසාධාරණයක් සිදුවීමයි.
ගතවූ කාලය තුළ රාජ්ය අරමුදල් අයථා ලෙස භාවිතා කිරීම, ඒවා සොරා ගැනීමට එරෙහිව එකී මුදල් නැවත ලබා ගැනීම පිළිබඳව හෝ අයබදු පැහැර හැර ඇත්තවුන්ගෙන් ඒවා අයකර ගැනීමට කටයුතු නොකිරීම මෙන්ම අන්තර්ජාතික මූල්ය අරමුදලේ ඇතැම් කොන්දේසි විසින් රාජ්ය සේවකයින්ට හා මධ්යම ව්යාපාරික කොටස් වලට පනවා ඇති පීඩාකාරී බදු හා පොලී ප්රතිපත්ති තුළින්ද, දරුවන්ගේ අධ්යාපන ගැටලු තවදුරටත් වර්ධනය කර ඇත. මේ නිසාම පාසල් දරුවන් බහුතරයක් මන්දපෝෂණය, ශාරීරික දුබලතා, මානසික පීඩා වැනි ගැටළුවලට මුහුණපෑමට සිදුවීම තුළින් ඔවුන් තුළ සමාජ නොසන්සුන්තාව, ඉච්ඡාභංගත්වය වර්ධනය කර ඇත.
පාසල් අධ්යාපනය හමාරකොට උසස් අධ්යාපනයට යොමුවන ස්වල්පයක් වූ ශිෂ්ය පිරිසට පවා ලබාගත හැකි අධ්යාපනික ඉඩ ප්රස්ථා පිළිබඳ බරපතල ගැටලු මතුකර ඇත. බහුතරයක් පාසල්වල පවතින භෞතික හා මානව සම්පත් බෙදීයාමේ විෂමතාවය තුළ මෙම ඉඩ ප්රස්ථාවන් නාගරික වරප්ප්රසාද ලැබූ සුළුතරයකට සීමාකර ඇති අතර ග්රාමීය බහුතරයකට එම අවස්ථා අහිමිකොට ඇත. දරුවන්ගේ සමාජ ආර්ථික තත්ත්වය විසින්ද මේ සඳහා බාධක පමුණුවා ඇත. මේ නිසාම උසස් අධ්යාපනයේ අවසාන නිෂ්පාදිතය රටේ සංවර්ධනයට අහිතකර අසමතුලිත එකක් බවට පත්කර ඇත. වඩා හොද රැකියා හා ආදායම් වෙනුවෙන් ජනතාවට සේවය කිරීම පිළිබඳව රටේ ඉහළම අධ්යාපන සුදුසුකම් ලැබූවනට ගැටළු මතුකර ඇත.
අවසාන වශයෙන් අධ්යාපනයේ අර්බුදය පවතින්නේ එළඹෙන දශකවල දී ඇතිවන අභියෝගවලට අප මුහුණ දෙන්නේ කෙසේද යන්නයි. ලෝකය එකතැන පල් වන්නක් නොවේ. දිනෙන් දින මොහොතින් මොහොත එය වෙනස්වීමට ලක්වෙයි. ඉදිරියේදී ලෝුකයේ කිසිදු රටකට තනිව ජීවත් වීමට නොහැකි වන අතර ගෝලීය වශයෙන් සිදුවන සිදුවීම් වල ප්රතිපලවලට මුහුණදීමට අනිවාර්යයෙන්ම සිදුවෙයි. මෙහිදී පරිසර දූෂණය විසින් සිදු කරන පරිසර විනාශයත් සම්පත් හීන වීම තුළ ඇතිවන සම්පත් සපයා ගැනීමේ අර්බුදයත් ජනගහණය වැඩි විමත් විසින් මතු කරන ගැටලු වලට අනෙකුත් රටවල් මුහුණපාන ආකාරය පිළිබදව දැඩි සැළකිල්ලක් අපට යොමු කිරීමට සිදු වේ. එහිදී අනිවාර්යෙන්ම අධ්යාපනය කෙරෙහි ද එකී තත්ත්වයන් බරපතල ලෙස බලපානු ඇත. ඒ අතරම දියුණු රටවල සිදුවන විද්යා තාක්ෂණික මෙන්ම ආර්ථික, සමාජ, දේශපාලන වෙනස්කම් තුළින් මානව සමාජය තුළ සිදුවන පරිවර්තන පිළිබඳව ද අපට සැලකිල්ල දැක්විය යුතුවෙයි. අපගේ ඉදිරි අභියෝග සම්බන්ධව මෙකී තත්ත්වයන්ගෙන් සිදුවන බලපෑම හඳුනාගෙන ඒ අනුව අපේ අධ්යාපන ක්රමය සකස් කර ගැනීම අපට අවශ්ය වේ. අප අපේ දරුවන් සඳහා අධ්යාපනය ලබාදිය යුත්තේ ශ්රී ලංකාව තුළ ඔවුන් කොටුකර ගැනීමට නොවේ. අපේ දරුවන්ට ලෝකයේ ඕනෑම රටක ඕනෑම ජනතාවක් සමඟ සාමකාමීව, සුහද ලෙස, සහයෝගීව කටයුතු කිරීමට මෙන්ම අපගේ අනන්යතාවයේ අභිමානය හා ගෞරවය රැක ගැනීමට හැකි වන අයුරින් ද අපගේ අධ්යාපනය සැලසුම් කළ යුතු වෙයි. අනාගත ලෝකය වඩ වඩා කිට්ටු වන විට සහ සංක්රමණයන් වැඩි වන විට අප ද නොඅනුමානයෙන් ලෝක පුරවැසියන් බවට පත්වෙනු ඇත. අපේ අධ්යාපනය ඒ අනුව සකස්විය යුතුව ඇත.
The post ශ්රී ලංකාවේ අධ්යාපන අර්බුදය හා විසඳුම් – ජී.ඩී. දහනායක (ශ්රී ලංකා ජාතික ගුරු සංගමයේ – ප්රධාන ලේකම්) appeared first on Lanka Socialists.
]]>The post ලේ වැගිරුනු මැයි මාසයක නව අදිටනක්… appeared first on Lanka Socialists.
]]>එලෙස වැඩකරන ජනයා ලෝකය පුරා ජාති ආගම් භේදයකින් තොරව තම අයිතිය උදෙසා සටන් කරන අතර පාලකයන් බලන්නෙ ජාතිය, ආගම හෝ වෙන මොකක් හෝ හේතුවක් මත කම්කරුවන භේද භින්න කරල තමන්ගෙ පරමාර්ථය ඉටු කරගන්න. කම්කරු පන්තියේ ස්වාධීන සංවිධාන ශක්තිය දුර්වලව පවතින ඕනෑම රටක තත්වය මේකයි. ඒ අතරේ අපට අමතක කරන්න බැරි කාරණය තමයි ලෝකයේ ජාතිය, ආගම කියල ප්රපංචයන් තියෙනවා කියන එක සහ ජාතිය, ආගම, භාෂාව සියවස් ගණනක් තිස්සේ ඒ ඒ ජනකොටස්වල ජීවන රටාවන් සමග අත්යන්තයෙන්ම බැඳී පවතිනවය කියන කාරණය යටපත් කරන්න බැහැ. ඒ නිසාම අප ජීවත් වන මේ විසම, පන්ති සමාජය තුළ ජාතිවාදය, ආගම්වාදය, කුලවාදය වගේ ප්රපංචයන් තාමත් පවතිනවා. කම්කරු පන්තියේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් ලෝකය දිහා බලන අපි ජාතිය, ආගම, කුලය අතික්රමණය කරපු දියුණු මානසික මට්ටමක හිටිය වුනත් ලෝකය පොදුවේ තාමත් ඒ තත්ත්වයට ඇවිත් නැහැ. ඒ නිසාම ජාතිය, ආගම, භාෂාව මුල්කොටගත් ප්රශ්න ලෝකය පුරා පවතිනවා. ඒ ප්රශ්න මුල්කරගෙන විවිධ ජාතීන්, ආගමිකයන් එකිනෙකා මරාගන්නා ආකාරය අපි හොඳහැටි අත්දැක තියෙනවා.
අපේ රටේ වසර 30කට ආසන්න කාලයක් ඇදී ගිය යුද්ධයකට හේතුවුනෙත් මේ කිව්ව ජාතීන් සම්බන්ධ ප්රශ්නයක්. යම් රටක ජාතීන්, ආගමිකයන් හෝ වෙනත් ජනකොටස් කීපයක් ඉන්නව නම් ඒ ඒ කොටස් අතර ගැටුමක් ගැටළුවක් ඇති නොවන ආකාරයට පාලන ව්යුහයක් සකස් කරගැනීම ඉතාම වැදගත් කාරණයක්. එහෙම කරගන්න අසමත් වූ අවස්ථාවල මේ ජනකොටස් අතර උද්ගත වන ගැටුම් කොයිතරම් දුරට යනවද කියන එක දැනගන්න අපට වෙන කොහේවත් යන්න ඕන නැහැ මේ රටේ තිබුණ යුද ගැටුමෙන්ම ඒක තේරුම් ගන්න පුළුවන්. ඉන්දියාවෙ කාශ්මීරයේ, චීනයේ ටිබෙට් රටේ සහ උයිගර් මුස්ලිම් ජනයා මුල්කරගෙන, පාකිස්තානයේ බලුකි ප්රාන්තයේ ආදී වශයෙන් මේ ජනකොටස් අතර වන ප්රශ්න තවමත් නොවිසඳී පවතිනවා. දේශපාලන භාෂාවෙන් ජාතික ප්රශ්නය කියල අප හඳුන්වන මේ ප්රශ්නයේ කේන්ද්රීය ලක්ෂණය වන්නේ යම් රටක සිටින විවිධ ජනකොටස් අතර රටේ දේශපාලන බලය ක්රියාත්මක කිරීම සම්බන්ධයෙන් පොදු වැඩපිළිවෙළක් නොතිබීමයි. යම් ජනවර්ගයක් හෝ ජාතියක් සංඛ්යාත්මකව අනෙක් ජනකොටස්වලට වඩා සංඛ්යාත්මකව වැඩි නම් සහ රටේ දේශපාලන බලය දරන්නෙ ඒ ජනකොටස නම් අනිවාර්යයෙන්ම එතන ගැටළුවක් තියෙනවා. විශේෂයෙන්ම සංඛ්යාත්මකව අඩු සුළුතර ජනකොටස් රටේ දේශපාලන බලය සඳහා සම්බන්ධ කරගැනීමට වැඩපිළිවෙළක් නැත්නම් ලේ වැගිරීම් දක්වා ඇදී යන ගැටුම් ඇති වන එක වළක්වන්න බැහැ. 1983 – 2009 දක්වා මේ රටේ පැවති යුද්ධයේ පදනම එයයි.
මේ සටහන ටිකත් දිග වුනත් ඒක පෙරවදනක් ව්තරයි. මේ රටේ පාලකයන් විසින් දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව දියත් කළ තිරශ්චීන යුද්ධය උන් ජය අරගෙන වසර 14ක් පිරෙන්නෙ මේ මැයි මාසයේ 18දාට. පාලකයන්ටත් උන් පයගසා සිටින සිංහල බෞද්ධ ස්වොත්තමවාදීන්ටත් මේ දිනය විජයග්රහණයේ දිනයයි. 2009 වසරේ මැයි 18දා ප්රභාකරන්ගේ බෙල්ල කපල මරල යුධ ජයග්රහණය නිවේදනය කළාට පස්සෙ අර කිව්ව ස්වොත්තමවාදීන් මහපාරේ කිරිබත් උයන් කෑව හැටි. මිනී කඳු මත පයගසා ජයග්රහණය සමරපු හැටි. සාතිෂය දෙමළ ජනයාට නම් වැඩිපුර බලපාන්න ඇත්තෙ ප්රභාකරන් මරාදැමීමටත් වඩා මෛත්රිය දයාවෙන් පිරිපුන්ය කියන සිංහල බෞද්ධයන් මරාදැමීම සමරපු හැටි වෙන්න ඕන.
ප්රභාකරන් මරාදාල කඑඑැ සංවිධානය විනාශ කරල යුද්ධය ජයගෙන වසර 14ක් ගෙවුනට පස්සෙ අද වෙනකොට මොකද තත්වය? රටට සාමය උදාවෙලාද? යුධ වැදුනු දෙපාර්ශවය අතර සංහිඳියාවක් ඇතිවෙලාද? යුද්ධයක් නැතිකම කියන්නෙ සාමයද? උතුරේ ගමක් ගමක් පාසා හමුදා කඳවුරු පවත්වාගෙන යන්නෙ සාමය තියෙන නිසාද? දකුණේ සිංහල ජනයා මුලින්ම මේ තත්වය තේරුම් ගන්න අවශ්යයි. සිංහල ජනයා තමන්ගෙ හතුරා ලෙස සැලකූ කොටි සංවිධානය සහ එහි නායක ප්රභාකරන් තවදුරටත් නොසිටින නිසා දැන්වත් දෙමළ ජනයා වෙත මිත්රත්වයේ හස්තය දිගුකිරීම වෙතට යොමුවිය යුතු වෙනවා. ඇත්තටම සාමාන්ය සිංහල ජනයා ඒ සඳහා අකැමැත්තක් ඇතැයි කියල හිතන්න බැහැ. මොකද සිංහල ජනතාව දෙමළ ජනයා සමග පෞද්ගලික මට්ටමින් කිසිදු ප්රශ්නයක් ඇති කරගෙන නැති නිසා.
ඒ වුනත් දුබල සිංහල ධනපති පන්තිය මේ ප්රශ්නය ඒ කියන්නෙ ජාතික ප්රශ්නය තවදුරටත් නොවිසඳී තියාගන්නට තමයි බලන්නෙ. ජාතික ප්රශ්නය ජනකොටස්වල හෝ ජාතීන්ට අයත් පුද්ගලයන් අතර තියෙන ප්රශ්නයක් නොවෙයි. විසමජාතීය රටක ඒ කියන්නෙ ජාතීන් හෝ ජනවර්ග කීපයක් සිටින රටක බහුතර ජාතියේ පාලක පන්තිය විසින් සුළුතර ජාතීන්/ජනවර්ග සමග යම් සාධාරණ සහ එකඟ වූ පදනමක් මත දේශපාලන බලය බෙදාහදා ගන්න ක්රියා නොකළොත් එතනදී ජාතික ප්රශ්නය උද්ගත වෙනව. ලංකාවෙ ඉතිහාසය දිහා බැලුවම ඉතා පැහැදිලිව පේනවා යුද්ධ කරමින් මරාගන්නා තත්වයට ජාතික ප්රශ්නය උත්සන්න වූ ආකාරය. ඒක පැහැදිලිවම සිංහල ධනේශ්වර පාලක පන්තිය විසින් සුළුතර දෙමළ ජාතිය යටපත් කිරීමට දිගින් දිගටම ගනුලැබූ පියවර හේතුවෙන් උද්ගත වූ තත්වයක්. ඒ නිසා තමයි අපි මාක්ස්වාදීන් හැටියට මේ පීඩක පාලක පන්තියට එරෙහිව දෙමළ ජනයා තම ජාතික අයිතිය උදෙසා කරන අරගලයට සහාය දෙන්නෙ. අපි සිංහල නිසා සිංහල පාලකයන් සමග එක්වී දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව යන්න අපට බැහැ. අපි එතනදී ගන්නෙ තම අඅයිතිය උදෙසා සටන් කරන පීඩිතයගෙ පැත්ත. සිංහල වුනා කියල පීඩකයගෙ පැත්ත ගන්නෙ නැහැ අපි.
කම්කරු පන්තිය ඇතුළුව දකුණේ ඒ කියන්නෙ සිංහල ජනතාව, සාමාන්ය සිංහල ජනතාව මේ අයුරින් පන්ති දෘෂ්ටි කෝණයෙන් මේ කාරණය දෙස බලන්න අසමත් වීමේ විපාකය තමයි තිස් අවුරුද්දක් තිස්සේ ඇදීගිය මේ යුද්ධය. දකුණේ ජනයා දෙමළ ජනයාගේ හැබෑ ප්රශ්නය තේරුම් නොගැනීම පිළිබඳ කාරණය දෙමළ බුද්ධිමතුන්ගේ, කලාකරුවන්ගේ, ලේඛකයන්ගේ විමසුමට ලක්වී තියෙනවා අවස්ථා ගණනාවකදීම. උතුරේ දීපචෙල්වන් නමැති ලේඛකයා විසින් ලියන ලද ”නඩුගල්” නම් නවකතාව මගින් අපූරු ආකාරයකට චිත්රණය කර තියෙනව. ඔහු එම නවකතාව හඳුන්වා දී තියෙන්නේ ප්රචන්ඩත්වයෙන් තොර, යුද්ධයෙන් තොර එක භූමියක අප මිනිසුන් ලෙස ජීවත් විය යුතුය, එහි මිනිසුන් හට නිදහසත්, සතුටත් පැවතිය යුතුය යන අප දරුවන්ගේ අහිංසක ප්රාර්ථනය සාකච්ඡා කෙරෙන නිර්මාණයක් වශයෙන්. ”ස්මාරක ශිලාවත” නමින් ජී. ජී. සරත් ආනන්ද විසින් සිංහල බසට පරිවර්තනය කර ඇති මේ කෘතිය දීපචෙල්වන් විසින් හඳුන්වා ඇත්තේ දෙමළ ජනයා උදෙසා ලියූ නවකතාවකට වඩා සිංහල සහෝදරත්වය සෙනෙහසින් ආමන්ත්රණය කරන නවකතාවක් ලෙසයි.
මේ නිර්මාණ කාර්යයන් හරහා පවා නූතන දෙමළ ලේඛකයන්, කලාකරුවන් උත්සාහ කරන්නේ පහුගිය කාලය තුළ තමන් මොනතරම් කටුක අත්දැකීම්වලට මුහුණ දුන්නත් දකුණේ ජනයා සමග එක්ව ජීවත් වන්න ඔවුන් තුළ ඇති කැමැත්තයි. හැබැයි ඇතැම් සිංහල නායකයන් හිතන විදියට ඔවුන්ගේ අත පල්ලෙන් වැටුනු අය හැටියට නම් නෙවෙයි. ගෞරවාන්විත පුරවැසියන් කොටසක් ලෙසයි. ප්රශ්නය වන්නේ දකුණේ ජනයා උතුරේ, නැගෙනහිර ජනතාව සමග ඔවුන්ටත් මේ බිමේ අයිතියක් තිබෙන ජන කොටසක් ය යන පදනමින් දේශපාලන බලය බෙදාහදා ගන්න සූදානම්ද යන්නයි. 1976දී වෙනම රාජ්යයක් පිළිබඳ ඉල්ලීම නිල වශයෙන් ඉදිරිපත් වන්නට පෙර දෙමළ ජනයා දිගින් දිගටම උත්සාහ කළේ සිංහල ජනයා සමග සහයෝගයෙන් තමන් ජීවත් වන ප්රදේශ පිළිබඳ තීරණ ගැනීම තමන් අතට ලබාගැනීමටයි. ඒ අනුව තමයි බණ්ඩාරනායක – චෙල්වනායගම් ගිවිසුම ඇතිකර ගන්නෙත්. ඒත් අන්තිමට ඒ ගිවිසුම අත්සන් කරපු බණ්ඩාරනායකම ගිවිසුම ඉරාදැමීම තුළින් පෙන්නුම් කළේ එවැනි ආකාරයකින් බලය බෙදාහදා ගැනීමකට දකුණේ නායකයන් එකඟ නොවන බව නොවේද?
මේ නිසා අද අප ඉන්නේ තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක. දීපචෙල්වන් තම නවකතාවෙන් කියන ආකාරයට උතුරේ ජනයා මේ මොහොතේ දකුණට දිගුකර ඇති සෙනෙහසේ හස්තය තදින් අල්ලාගන්නවාද, නැත්නම් එපා යයි ප්රතික්ෂේප කරනවාද කියා දකුණේ බහුතර සිංහල ජනයා විසින් තීරණය කළයුතු අවස්ථාවට අප දැන් පැමිණ සිටිනවා. වමේ අප මේ තීරණාත්මක මොහොතේදී ඒ අත අතහැරෙන්නට නොදී අල්ලාගැනීම වෙනුවෙන් කළහැකි හැම දෙයක්ම කරන්නට ලෑස්තියි.
The post ලේ වැගිරුනු මැයි මාසයක නව අදිටනක්… appeared first on Lanka Socialists.
]]>
The post PTA appeared first on Lanka Socialists.
]]>The post රනිල්ගේ ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ සාක්කුවෙන් අරන් දෙන මැතිවරණ appeared first on Lanka Socialists.
]]>සාක්කුවෙන් අරන් දෙන මැතිවරණ
චන්ද්රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ජනාධිපතිවරියගේ දෙවැනි ධුර කාලයේ සිට ඒ කියන්නෙ 1999 අග හරියෙ ඉඳල ඇය වැඩ කළේ අධිකාරීවාදී විදියට. ඒ තත්ත්වයට එරෙහිව හඬ නගල තමයි රනිල් වික්රමසිංහ 2001දි මැතිවරණය දිනන්නෙ යන්තමින් හරි. යුද්ධ මාවතේ නොගිහින් ඛඔඔෑ සංවිධානය සමග සටන් විරාමයකට එළඹීම, සාපරාධී අපහාස නීතිය අහෝසි කිරීම වැනි යම් ඉදිරිගාමී පියවර කීපයක් ඔහු ගත්තද අගමැති ධුරය දැරූ දෙවසරක කාලය තුළ. 2004දි චන්ද්රිකාගේ බලය යලි තහවුරු වීම සහ 2005දි මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති ධුරයට පත්වීම සමග ඒ අධිකාරීවාදී ගමන යළි ඇරඹුනා. විශේෂයෙන්ම 2005 – 2014 අතර පැවති රාජපක්ෂ පාලන සමය මේ රටේ ජනතාවගේ නිදහසට සහ ප්රජාතන්ත්රවාදයට එල්ල කළේ බලවත් තර්ජනයක්.
මේ තත්ත්වයට එරෙහිව රටේ ජනසමාජයේ විරෝධයක් මෝදු වෙමින් ඇවිල්ල 2015දි එය උතුරා ගියා. ඒ තමයි යහපාලන ප්රොජෙක්ට් එකේ ජයග්රහණය. ඒ ව්යාපෘතියේ අයිතිකරු රනිල් වික්රමසිංහ. යහපාලනය ටදදා ටදඩැරබ්බජැ කියන්නෙ නිදහස සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය පදනම් කරගත් පාලන ක්රමයක්. ඒකාධිපති විධායක ජනාධිපති ක්රමය පිටුදැක පාර්ලිමේන්තු ප්රජාතන්ත්රවාදය යලි තහවුරු කිරීමයි රනිල්ගෙ යහපාලන ව්යාපෘතියෙ මූලිකාංගය වුනේ. ඉතින් රනිල් වික්රමසිංහ තමයි එදා ප්රජාතන්ත්රවාදයේ චැම්පියන් වුනේ.
විශේෂයෙන්ම ඒ කාලයේ මහින්ද ගෝඨාභය දෙබෑයන්ගෙ සුදුවෑන් මාෆියාව නිසා රාජපක්ෂවාදීන් නොවන සියළු දෙනාටම විශාල තර්ජනයක් එල්ලවෙලා තිබුණෙ. විවේචනාත්මක අදහස් පළ කරන මාධ්යවේදීන් තමයි ඍජු ඉලක්කය වෙලා තිබුණෙ. මහින්ද රාජපක්ෂ බලයට පත්වෙලා වසර දෙකයි මාස තුනක් ඉක්ම යන්නට පෙර එවකට රටේ හිටිය ජ්යෙෂ්ඨතම මාධ්යවේදියකු වූ ලසන්ත වික්රමතුංග මහ දවල් ඝාතනය කෙරෙනවා. මේ ඝාතනය කොයිතරම් රට එහෙම නැත්නම් රාජපක්ෂ විරෝධී කොටස් කම්පනයට පත්කළාද කිව්වොත් නිදහස අගය කරන සියළු කොටස් එක ගොනුවකට ආයුතු බවට සමාජ මතයක් ගොඩනැගුනා. ඒ නිසා තමයි ”නිදහසේ වේදිකාව” ගොඩනැගුනෙ. රනිල් වික්රමසිංහ එහි කේන්ද්රීය චරිතයක් වුනා.
මේ නිදාන කතාව කිව්වෙ දැන් ජනාධිපති ධුරයට අරක්ගෙන සිටින රනිල් වික්රමසිංහගේ වත්මන් කතාවට පසුබිමක් සපයාගන්න. 2015 දක්වා මේ රටේ හිටපු මහා ප්රජාතන්ත්රවාදියා දැන් අඳින්නෙ හිට්ලර්ට බව කවුරුත් දන්නව. ගිය අවුරුද්දෙ ජූලි 22දා පාර්ලිමේන්තුවේ 134ක ඔළුගෙඩි ගණනින් මේ ධුරයට පත්වුනා මිසක කිසිදු ජනවරමක් නැති රනිල් දැන් වැඩකරන්නෙ ඒකටම හරියන විදියට බව පැහැදිලියිනෙ. ගිය මහ මැතිවරණයේදී පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීකමටවත් නුසුදුසු බවට ජනයා විසින් තීන්දු කරනු ලැබීම නිසා ජනතාවගෙන් පලිගන්න ආකාරයකටයි ඔහු දැන් වැඩකරන බව පේන්නෙ.
ඔහු ජනාධිපති ධුරයට පත්වෙලා පැය 24ක් ගතවෙන්නටත් කලින් ගාලුමුවදොර ජනාධිපති කාර්යාලය අසල සිටි අරගලකරුවන්ට මහ රෑ අමානුෂික ලෙස පහරදුන්න. එයින් පස්සෙ ඔහුගේ පාලනයේ දුර්දාන්ත ප්රතිපත්තිවලට එරෙහිව සටන් කරපු කොටස් විශේෂයෙන්ම ශිෂ්ය ව්යාපාරය නිරන්තරයෙන්ම මර්දනය කළා. අන්තරේ කැඳවුම්කරු වසන්ත මුදලිගේ සහෝදරයා දින 167ක් පුරා ත්රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ රඳවා තබාගන්න ක්රියා කළේ ඉතාම නිර්ලජ්ජිත විදියට. කොළඹ ප්රධාන මහේස්ත්රාත්වරයා වසන්ත නිදහස් කරමින් දුන් නියෝගයේ සඳහන් ආකාරයට ත්රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ ඔහු රඳවා තබාගැනීමට තබා අත් අඩංගුවට ගැනීමටවත් කරුණු නොතිබියදී තමයි රනිල් වික්රමසිංහ ආරක්ෂක ඇමති හැටියට ඔහුව දින 90ක් රඳවා තබාගැනීම සඳහා නියෝගයට අත්සන් කළේ. ශිෂ්ය ව්යාපාරයෙන් පලිගන්නත්, වසන්ත මුදලිගේ බිල්ලට ගන්නටත් රනිල් වික්රමසිංහ මොනතරම් පල්ලෙහාට බැස්සද කියල මෙයින් පෙන්නුම් කෙරෙනව.
මේ විදියට තමා කලක් පැළඳ සිටි ලිබරල් වෙස් මුහුණ ගලවල හිට්ලර්ගෙ ඇඳුම් අඳින්න රනිල් දැන් නොපැකිලව ඉදිරිපත් වී සිටින්නෙ ඔහුගේ නව ලිබරල්වාදී ව්යාපෘතිය ක්රියාත්මක කරන්නට එසේ නැතිව බැරි නිසා බව අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැහැ. ජාත්යන්තර මූල්ය අරමුදලේ අණ පරිදි ක්රියාත්මක කෙරෙන මේ ව්යාපෘතිය සාර්ථකව කරගෙන යන්න නම් මේ වෙලාවෙ මැතිවරණයක් පැවැත්වීම අතිශය හානිකරයි. මොකද රනිල් වික්රමසිංහ සහ ඔහු පයගසා සිටින පොහොට්ටු කණ්ඩායම මැතිවරණයෙන් පරදින්නෙ ආයිත් ගොඩගන්න බැරි විදියට. ඒ නිසා තමයි රනිල් කියන්නෙ ”ආර්ථිකය ගොඩදාල නීතිය සහ සාමය ක්අ ්බා දරාැර තහවුරු කරල ලබන අවුරුද්දෙ ඔබට ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න දෙන්නම්” කියල. එයාගෙ න්යාය පත්රය අනුව මේ වසරෙදි මේ වනවිට නියමිතව තියෙන පලාත් පාලන මැතිවරණය තියෙන්නෙ නැහැ.
එතකොට මේ රටේ ජනතාවට මැතිවරණ ලැබෙන්නෙ රනිල් වික්රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා තීරණය කරන දවසට. එයා බලයට පත්වූ අවස්ථාවෙ බොහොම ඉහළින් හුවාදැක්වූ ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාව හෝ ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම් වැඩක් නැහැ. මට ඕන වෙලාවට මට වාසි වෙලාවටයි මැතිවරණ තියෙන්නෙ ඒ නිසා උඹල කට වහගෙන කර බාගෙන ඉඳපල්ල කියල මේ පිං ජනාධිපතිවරයා කියන කතාව අහගෙන පිනක් දහමක් කරගෙන ඉන්නයි පොදු ජනයාට සිද්ද වෙන්නෙ.
ලෝකයේ බලය රහ වැටුනු සියළු නායකයො හිතන්නෙ ඒ විදියට තමයි. පහුගිය අවුරුද්දෙ පෙබරවාරි 1දා බලය ඩැහැගත්ත මියන්මාරයේ හමුදා පාලකයන් ඒ වෙලාවෙ කිව්වෙ වසරක් ඇතුළත මැතිවරණ පවත්වනව කියල. දැන් වසර? ඉකුත් වෙලා මාසයකුත් ගතවෙලත් මැතිවරණ පවත්වනවා තබා ඒ ගැන කිසිදු කතාවක්වත් නැහැ. පලාත් පාලන මැතිවරණය පැවැත්වීම සම්බන්ධයෙන් මේ තරම් ආන්දෝලනාත්මක තත්වයක් උද්ගත වී තියෙද්දි පවා රනිල් වික්රමසිංහ මේ මාස ගණනාවටම මැතිවරණයක් ගැන කිව්ව පළවැනි වතාව මේකයි. රටේ ලෝකෙ සිදුවන හැම දෙයක් ගැනම කතා කරන රනිල් මෙච්චර කාලයක් මැතිවරණයක් ගැන වචනයක්වත් කතා කළේ නැහැ. මෙතනදිත් ඡන්දය කියල පොදුවේ කතා කළා මිසක් මේ පලාත් පාලන මැතිවරණය ගැන නිශ්චිතව කිව්වෙ නැහැ. එහෙම නොකිව්වෙ මේ පිං ජනාධිපතිට මේ මැතිවරණය මේ අවස්ථාවෙ තියෙන්නෙ නැහැ කියල කෙලින් කියන්න තරම් කොන්දක් නැති නිසයි.
මේ රටේ ජනයා මැතිවරණයක් ඉල්ලල රනිල්ට පිංසෙන්ඩු වෙන්නෙ නැහැ කවදාවත්. මොකද මේ ජනාධිපතිවරයයි මියන්මාරයේ හමුදා පාලකයයි අතර තියෙන්නෙ සියුම් වෙනසක්. මියන්මාරයේ හමුදා පාලකය හමුදා යොදවල මහජන ඡන්දයෙන් බලයට පත්වූ ආණ්ඩුවක් පෙරළා දමා දැන් හමුදා තන්ත්රය මත පදනම් වී පාලනය ගෙනයන්නෙ. අපේ රටේදි වුනේ ජනතාව විසින් අධම දුර්දාන්ත පාලනය ජන බලයෙන් පලවා හැරි පසු ජනතාවගේ මතය නියෝජනය නොකරන පාර්ලිමේන්තුවක් විසින් කුමන්ත්රණකාරී ලෙස තෝරා පත්කරගත් පාලකයෙක් හමුදා තන්ත්රය මත පදනම් වී පාලනය ගෙනයාමයි. ඒ නිසා රනිල්ගෙන් ඡන්ද ඉල්ලන්නෙ නැහැ අපි. අප, පොදු ජනයා ඉල්ලන්නෙ උන්ගෙම ව්යවස්ථාව අනුව ජනතාවට හිමි මැතිවරණයයි. දැන් වනවිට කල්දමා වසරක් ගතවී ඇති මේ පළාත් පාලන මැතිවරණය ජනයාගේ අයිතියක්. උන්ගේ ව්යවස්ථාව අනුව ජනතාවට හිමි බව කියන පරමාධිපත්යයේ අංගයක් ඡන්ද බලය. ඒ නිසා නිසි කලට පැවැත්විය යුතු මැතිවරණවලදී ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමෙන් තමයි මහජනයා පරමාධිපත්යය භුක්ති විඳින්නේ. රනිල් වික්රමසිංහ දැන් හදන්නෙ ජනතා පරමාධිපත්යය කියන එක උගෙ අත පල්ලෙන් වැටෙන දෙයක් බවට පත්කරන්න. ඔහුගේ ඒ අපේක්ෂාවට මෙරට ජනතාව කිසි විටෙකත් අවනත නොවන බව නිසැකවම කියන්න පුළුවන්.
මේ තුළින් අප තේරුම් ගන්න ඕන කාරණය තමයි රනිල් වික්රමසිංහගෙන් ජනතා අයිතියට මේ එල්ල වී ඇති තර්ජනය හුදෙක් මේ අවස්ථාවට සීමා වූ හෝ ඔහුට විතරක් ආවේනික වූ එකක් නොවන බවයි. ආර්ථික වශයෙන් බංකොලොත් වී උන්ගේ සමස්ත ක්රමයම අභියෝගයට ලක්වී ඇති මේ අවස්ථාව රනිල් වැනි උග්ර ධනේශ්වර නායකයන් සලකන්නෙ ාද දර ාසැ අවස්ථාවක් හැටියට. ඒ කියන්නෙ ජන කොටසක් හෝ සමාජ තීරුවක් විනාශ කරල හෝ තමාට ඕන කරන දේ කළයුතුයි කියන එක. උග්ර දක්ෂිණාංශිකයෙක් වන රනිල් වික්රමසිංහ ලෝක ධනේශ්වරයේ මේ කලාපයේම නියෝජිතයායි. ඒ නිසා මේ කලාපයේ ධනේශ්වරයේ ග්රහණය සහ ආධිපත්යය තහවුරු කිරීම තමයි මේ මොහොතේ ඔහුගේ අවශ්යතාව. ඒ වෙනුවෙන් ධනේශ්වර සාරධර්ම සහ වටිනාකම් බිල්ලට දිය යුතු නම් රනිල් එයටත් සූදානම්. ඔහුට අනුව මේ එළඹිලා තියෙන්නෙ එවන් මොහොතක්. ඒත් රනිල් වික්රමසිංහගේ මේ ව්යාපෘතියට අනුගත නොවන බවත් එයට එරෙහිව සටන් කරන බවත් මේ රටේ කම්කරු පංතිය ප්රමුඛ ජනයා පසුගිය දින කීපය තුළදි මැනවින් පෙන්නුම් කරල තියෙනවා.
The post රනිල්ගේ ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ සාක්කුවෙන් අරන් දෙන මැතිවරණ appeared first on Lanka Socialists.
]]>
The post IMF appeared first on Lanka Socialists.
]]>The post රනිල්ගේ බදු යෝජනාවෙන් ජනතාව නොමරා මරයි appeared first on Lanka Socialists.
]]>අනුප්රාප්තික ජනාධිපති රනිල් රාජපක්ෂගේ අලුත්ම අඩව්ව වී ඇත්තේ ජාත්යන්තර මූල්ය අරමුදල (IMF) විසින් ඉදිරිපත් කර තිබෙන ණය ලබා ගැනීමේ කොන්දේසි ඉටු කිරීම සඳහා අඩු ආදායම් ලාභී පීඩිත ජනතාවගේ බොටුව හිර කිරීමටය. තෝරු – මෝරු වැනි විශාල ව්යාපාරිකයින්, කැසිනෝකාරයින් රක්ෂණ සමාගම් අයිතිකරුවන් හා වෘතිකයින් විසින් ගෙවිය යුතු මහා පරිමාණ බදු නොගෙවා සිටින පසු බිම තුළ රුපියල් ලක්ෂයක් උපයන ජීවිතය අමාරුවෙන් ගැට ගසා ගන්නා සාමාන්ය ජනතාවගෙන් සෘජු බදු අය කිරීමට ගෙන තිබෙන තීන්දුව පරාජය කිරීමට ජනතාව පෙළ ගැසිය යුතුය.
මේ අතර තේරුම් ගත යුතු වන්නේ කොළඹ වරාය නගර සංවර්ධන පනත යටතේ පිහිටුවා තිබෙන සමාගම් වලින් ආණ්ඩුව බදු අය කිරීම කරනු ලබන්නේ තව අවුරුදු 40ක් ගෙවීමෙන් පසුවය. එසේම උපාය මාර්ගික සංවර්ධන පනත යටතේ පිහිටුවන සමාගම් වලට අවුරුදු 25ක බදු විරාම කාලයක් ආණ්ඩුව විසින් ලබා දී ඇත. මෙලෙස මහා පරිමාණ ව්යවසායකයින්ට ආණ්ඩුවෙන් බදු සහන ලබා දී තිබෙන අතර කම්කරු පංතිය ඇතුලු සාමාන්ය ජනතාවගේ ලේ උරා බීම සඳහා අලුත් බදු ක්රමය හඳුන්වා දී ඇත. උදාහරණයක් වශයෙන් දෛනික පොල් කඩන කම්කරුවෙකු සාමාන්යයෙන් දිනකට රු.3000/= ක් පමණ මුදලක් උපයති. එසේම බඩු පැටවීම හා බෑම සිදු කරන ඉතා දුඛ්ඛිත ජීවිතයක් ගත කරන නාටාහාමි වරයෙක් පවා දිනකට රු 3000/= ක පමණ මුදලක් උපයති. රනිල්ගේ මෙම අලුත් බදු යෝජනාව අනුව පොල් කඩන කම්කරුවාගේ සිට නාටාහාමි දක්වා බදු ගෙවිය යුතුය.
රාජ්ය ආදායම හා වියදම අතර පියවා ගත නොහැකි විශාල පරතරයක් තිබෙන බව සැබෑවක් වන අතර ඊට වග කියයුත්තේ රනිල් ඇතුලු රට කාබාසිනියා කළ ධනපති පාලක හැත්තය. 2021 වසරේ රාජ්ය ආදායම රුපියල් බිලියන 1457ක් වන අතර රාජ්ය වියදම රුපියල් බිලියන 3537කි. මෙම මුදල් වලින් අතිවිශාල මුදලක්ක වැය වන්නේ හමුදාව නඩත්තු කිරීම සඳහාය. යුද්ධය අවසන් වී වසර 13ක් ගතව ඇතත් අයවැයෙන් විශාල පංගුව වෙන් කර තිබෙන්නේ හමුදාව නඩත්තු කිරීමටය. හමුදා වියදම අඩකට වැඩියෙන් කප්පාදු කිරීමට රනිල් පියවර නොගත්තේ ඇයි. ඒ පමණක් නොව මෙතරම් විශාල ආර්ථික අර්බුදයක් තිබෙන පසුබිම තුල විශාල ඇමති මණ්ඩලයක් හා රාජ්ය ඇමතිවරු වෙනුවෙන් විශාල මුදලක් කාබාසිනියා කරන්නේ ඇයිද යන්න ජනතාව ප්රශ්ණ කළ යුතුය. ඉතා අමාරුවෙන් ජීවිකාව ගෙන යන කම්කරු පංතිය ඇතුලු පීඩිත ජනතාව විසින් පරිප්පු ඇටයේ සිට සබන් කෑල්ල හා ගිනිපෙට්ටිය දක්වා වක්ර බදු ගෙවීම සිදු කරන පසුබිම තුල ඔවුන් පිට තවත් සෘජු බදු අය කිරීමට රනිල් විසින් ගෙන තිබෙන පියවරට එරෙහිව ජනතාව පෙළ ගැසිය යුතු බව රතු තරුව අවධාරණය කර සිටී.
The post රනිල්ගේ බදු යෝජනාවෙන් ජනතාව නොමරා මරයි appeared first on Lanka Socialists.
]]>The post ණය උගුල හා රනිල්ගේ සෙප්පඩ විජ්ජා දේශපාලනය appeared first on Lanka Socialists.
]]>රනිල් වික්රමසිංහ අනුප්රාප්තික ජනාධිපති විසින් මේ දින වල අනුගමනය කරන ක්රියාදාමය තුළින් ඔහු රටට පෙන්වා දෙන්නේ තමන් වික්රමසිංහ නොව රනිල් රාජපක්ෂ යන නමට අනුව කටයුතු කරන බවයි. මෙය තහවුරු කරමින් නාමල් රාජපක්ෂ “පොඩි මයිනා” පසු ගියදා ප්රකාශ කලේ රනිල් දැන් බටහිර බලපෑමෙන් ඉවත්ව පොහොට්ටුවේ දේශපාලන මතවාදය පිළිගන්නා බවය. රනිල් ආරක්ෂා කිරීමට කටයුතු කරන වික්රමබාහු වැනි ඊනියා වාමාංශිකයින් හා රාජ්ය නොවන සංවිධාන රනිල් පසු පස බඩගාමින් ඉල්ලා සිටින්නේ රනිල් මහින්ද රාජපක්ෂ භූමිකාවෙන් ඉවත්ව පැරණි රනිල් වික්රමසිංහ භූමිකාවට පැමිනෙන ලෙසය. වාමාංශික සලු පිළි ගලවා දමා දක්ෂිණාංශික දේශපාලනය වැළඳ ගෙන සිටින පාරාජිකාවූ මෙම අවස්ථාවාදීන්ට නොතේරෙන්නේ රනිල් විසින් රාජපක්ෂ මාවතේ බොහෝ දුර මේ වන විටත් ගමන් කර ඇති බවය. රාජපක්ෂ වරුන් අසමත් වූ අධිරාජ්යවාදීන් ඉල්ලා සිටින ජනතා ද්රෝහී වැඩ පිළිවෙල ක්රියාවට දැමීමට රනිල් අත ගසා ඇත. ඉතිහාසයේ ද්රෝහීම වැඩ කොටස ඉටු කර ගැනීම සඳහා ඇමරිකාව ප්රමුඛ අධිරාජ්යවාදී බලවේග රනිල්ට අවශ්ය සහයෝගය ලබා දෙමින් සිටී.
ණය උගුල හා චීන සාධකය
මේ අතර රනිල් රාජපක්ෂ ආර්ථික අර්බුදය විසදා ගැනීම සඳහා අවසානයක් නොදකින සාකච්ඡා වටයක හිරවී ඇති අතර ඔහු සාමාන්ය ජනතාව මත අධික ලෙස බදු බර පැටවීමට කටයුතු කරමින් සිටී. ජාත්යන්තර මුල්ය අරමුදලේ (ෂඵත්) කොන්දේසි වලට අනුව රටකට ණය ගෙවා ගැනීමේ හැකියාව යනු ගිවිසගත් පරිදි අතිරේඛ මුල්යයම ආධාරයක් නොමැතිව නියමිත පරිදි ණය හා පොලී මුදල් ගෙවීමට හැකියාව තිබිය යුතුය. එසේ වුවත් අප රටේ තත්වය නම් මුලික ණය ගෙවා ගැනීමට නොහැකි වනවා සේම පොලිය ගෙවා ගැනීමටත් නොහැකි තත්වයකට රට ඇද වැටීමටය. රට මුහුණ දෙන ණය අර්බුදයට පිළියමක් ලෙස ආණ්ඩුව විසින් ඉල්ලා සිටින ණය ප්රතිව්යුහගත කිරීමේ සමස්ථ ක්රියා වලියම කඩා වැටීමේ අනතුරක් රට ඉදිරියේ පවතී. එමම ගැටලුකාරී තත්වය මතුවීමට මුලික හේතුව වන්නේ අප රට විසින් ගෙවීමට තිබෙන යෝජිත ණය වලින් සියයට 52ක්ම චීනයට අයත් වීම නිසාය. එම ණය මුදල් ඩොලර් බිලියන 7.3ක් වන අතර ප්රතිව්යුහගත කිරීමට අයත් අනෙක් ණය වලින් සියයට 12ක් අයත් වන්නේ ඉන්දියාවටය. ඉන්දියාවට ගෙවීමට තිබෙන එම මුදල ඩොලර් බිලියන 1.7කි.
ණය ප්රතිව්යුහගත කිරීම සඳහා ලංකාවෙන් ඉදිරිපත් කරන ඉල්ලීම වනුයේ මූලික ණය මුදලෙන් සියයට 30ක් හෝ 40ක් කපා හැරීම සඳහා කෙරෙන ඉල්ලීමයි. රටේ ප්රධාන ණය හිමියා වන චීනය මෙම ඉල්ලීම සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ගේ ස්ථාවර මේ දක්වා ප්රකාශයට පත් කර නැත. වෙනත් ආකාරයෙන් පැහැදිලි කරන්නේ නම් චීනය මුලු ණය මුදලෙන් කොටසක් කපා හැරීමට එකඟ වන බව පෙන්වා නැත. පසුගිය සැප්තැම්බර් මස ඉක්වදෝරයේ ණය සම්බන්දයෙන් චීනය ප්රකාශයට පත් කළේ ණය මුදල් කපා හැරීමට ඉඩ දිය නොහැකි බව හා ණය ගෙවීමට තිබෙන කාලය දීර්ග කිරීමට පමණක් තමන් එකඟ බවය. ඉක්වදෝරය විසින් ගෙවීමට තිබෙන ණය සම්බන්ධයෙන් චීනය විසින් ගනු ලැබු මෙම ස්ථාවරයම ලංකාව වෙනුවෙන් ගත හොත් රට තවත් දැවැන්ත අර්බුදයකට ඇද වැටෙනු ඇත. චීනය විසින් ලංකාව සම්බන්ධව ඉදිරියේදී ගැනීමට නියමිත මෙම ස්ථාවරය තීන්දු වනු ලබන්නේ චීනය හා ලංකාව අතර පවතින විදේශ සම්බන්ධතා වල තත්වය මත විය හැකිය. චීනය විසින් අප්රිකානු හා දකුණු ඇමරිකානු රටවල් වලට හා ආසියාතික රට වලට ණය ලබා දී ඇත. එසේ වුවද චීනය මෙලෙස ණය ලබා දී තිබෙන කිසිදු රටකට ණය කපා හැරීමේ තීන්දුවක් හෝ සහනයක් දී නොමැති බවද තේරුම් ගත යුතුය.
චීනය ණය ලබා දී තිබෙන රටවල් සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කරන ක්රියාදාමය වනුයේ එම රටවල් සඳහා අලුත් ණය මුදලක් ලබා දී එම ණය මුදලින් පැරණි ණය වලින් කොටසක් ආපසු චීනයට ගෙවා දැමීමට කටයුතු කිරීමයි. මෙම පියවර හරහා සිදුවන්නේ අපට ගෙවීමට තිබෙන ණය ප්රමාණය මත තවත් අලුත් ණයක් එකතු වී ගොඩ ඒමට නොහැකි ණය කරුවෙකු බවට පත්වීමය. චීනය මෙලෙස ණය ප්රතිව්යුහගත කිරීමේ තීරණාත්මක සාධකය පාවිච්චි කරන්නේ ඔවුන්ගේ කලාපීය දේශපාලන උවමනාවන් ඉෂ්ට කර ගැනීමේ චේතනාවෙනි. ලංකාව මුහුණ දෙන භූ දේශපාලනික ගැටලුවේ එක් පාර්ශවයක් චීනය වන අතර අනෙක් පාර්ශවය වන්නේ ඇමරිකාව, ජපානය ප්රමුඛ බටහිර රටවල්ය. අතර මැද ඉන්නා බව අසල් වැසි ඉන්දියාව පෙන්නුම් කළද ඉන්දියාව වඩා සමීප වන්නේ ඇමරිකාව ප්රමුඛ බටහිර කලාපයටය. රනිල් රාජපක්ෂ හිරවී සිටින්නේ මෙම මාරාන්තික උගුලේය. මෙම උගුලෙන් බේරීම සඳහා රනිල්ගේ කපටි වැඩ පිළිවෙලට හැකියාවක් තිබෙන බව මේ වන විට පෙන්නුම් කර නොමැත. එසේ වුවහොත් ඩොලර් 2.9 යේ (ෂඵත්) සහන පැකේජය පවා ලබා ගැනීමට නොහැකි තත්වයක් උදා විය හැකිය. එම පසුබිම තුළ බැරෑරුම් ප්රථිපල වලට රටට මුහුණ දීමට සිදුවිය හැකි වන අතර ආහාර, ඉන්ධන, ඔෘෂධ හා ජනතාවට අවශ්ය අත්යවශ්ය ද්රව්ය සපයා ගත නොහැකි පරිසරයක් නිර්මාණය විය හැකිය.
The post ණය උගුල හා රනිල්ගේ සෙප්පඩ විජ්ජා දේශපාලනය appeared first on Lanka Socialists.
]]>
The post October Ratutaruwa appeared first on Lanka Socialists.
]]>
The post appeared first on Lanka Socialists.
]]>