Original Article: Socialistworld.net

The United Socialist Party (USP), the Sri Lankan section of the Committee for a Workers’ International (CWI), is contesting in the upcoming September 21st presidential election in Sri Lanka. Siritunga Jeyasuriya is running to highlight a Marxist alternative aimed at addressing the acute crisis currently facing the island. Below are the key points articulated in the USP’s election program. The article also outlines the programs of other left forces and explains why the USP is standing independently.

USP ELECTION PROGRAM (Click to download): English, Sinhala, Tamil

The upcoming election in Sri Lanka has become a crucial battleground. This is the first significant election since the Aragalaya— the 2022 mass movement that ousted former President Gotabaya Rajapaksa. Since then, the presidential position has been held by Ranil Wickremesinghe, a “placeholder” who did not even secure directly elected seat in Parliament but rather obtained his position as the only UNP member through the national list. He has delayed calling the election for as long as possible to give ample time to regroup and build support for the continuing rule of the elite and capitalist representatives. The reputation of the entire capitalist establishment has been shattered by the movement.

The so-called restructuring of debt and further borrowing from the IMF have dominated capitalist propaganda, while additional loans and aid from various countries have temporarily helped avert the looming economic catastrophe. However, although these measures may have delayed the crisis, none of the factors that led to the country’s bankruptcy have been adequately addressed or resolved.

The Sri Lankan economy is a dependent one, relying heavily on its main capitalist lenders: China, the United States, and India. Following the default on repayments in May 2022, domestic debt has continued to rise. Despite Ranil Wickremesinghe’s claims of being the person who will fix the problem, there is no real solution in sight—nothing new has been proposed. The so-called restructuring talks effectively amount to implementing further austerity measures, a neo-liberal program in action. In reality, poverty is on the rise, with over 30% of the population—more than 7 million people—now plunged into dire poverty.

The sharp increase in poverty began particularly in 2019, and new research from LIRNEasia indicates that nearly half the population has altered their food consumption habits, reducing what they eat to provide for their children and save money for energy needs. More than half of the population has no savings due to the soaring cost of living, and a staggering 6% of households have ceased sending their children to school. This is particularly alarming in a country where children’s education used to be highly valued and considered a primary priority.

Even welfare programs like Samurdhi/Aswesuma, intended to support the poorest, have failed to reach those in need. There are no signs that this downward trend will reverse. The so-called “Vision 2025” proposed by Ranil is a vision shrouded in blindness, as vast sections of the population are set to plunge further into desperate conditions. Meanwhile, lenders will continue their collaboration with a small elite of capitalists, prioritising the protection of their investments and profits over the well-being of the many.

In fear of a potential resurgence of mass movements, the government has intensified its repression against protests and strikes. Every demonstration led by students or activists is often met with police hostility and, at times, violent dispersal. Nonetheless, various protests and strike actions persist across the country.

Parties & Candidates

Though the mainstream parties of the past have lost significant support, they remain in power. However, unable to command full backing, a series of political maneuvers has begun as the presidential election approaches. Among the record 39 candidates who have filed nominations, many are seen as proxies, according to the former election commissioner.

Sajith Premadasa, the candidate from the main opposition party, the Samagi Jana Balawegaya (SJB), positions himself as a reliable representative of the capitalist class while also claiming to support the Aragalaya movement. As the son of a former UNP president, Premadasa has garnered additional backing from the Muslim Congress and sections of the Sri Lanka Freedom Party (SLFP). The SLFP, having splintered into various factions, finds itself torn between supporting Premadasa, Rajapaksa, or Wickremesinghe. Amid these divisions, Premadasa is also negotiating with Tamil parties to secure their support. Given the considerable unpopularity of both Ranil Wickremesinghe and Gotabaya Rajapaksa, the SJB candidate has positioned himself as a likely contender for victory in the upcoming election.

The ‘Tamil Vote’

The right-wing Tamil political representatives have also become fragmented, with certain factions coming together for the first time to put forth a common Tamil candidate. Historically, the Tamil National Alliance (TNA) and other Tamil right-wing leaders have advocated for alignment with their southern counterparts, particularly the United National Party (UNP). However, given the widespread discontent directed at all establishment parties in the south, a sentiment for boycotting and fielding a Tamil candidate has developed.

Despite this movement, the proposed Tamil common candidate has yet to articulate a clear program addressing economic issues, democratic rights, or the Tamil national question. Additionally, it remains uncertain who they will nominate for second preference, a crucial decision since none of the presidential candidates is predicted to secure the 50% + 1 of the vote necessary for outright victory. Some factions within the TNA may still call for votes for Ranil or Sajith, while the Sumanthiran faction has expressed a desire to negotiate with Tamil parties in the south to transfer Tamil votes to them.

In the last election, Gotabaya Rajapaksa triumphantly declared that he didn’t need Tamil votes to get elected. This is not the case this time. Hence, the Tamil vote could significantly influence the election outcome. An unspoken battle for Tamil votes is now unfolding in the south, yet none of the right-wing parties have stepped forward to address key demands of the Tamil community, let alone offer a viable solution to the national question.

The JVP and NPP Coalition

Meanwhile, the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led National Peoples’ Power (NPP) coalition, despite not playing a leading role in the mass struggle, has emerged as an alternative. Its candidate, Anura Kumara Dissanayake (AKD), was leading in opinion polls prior to June. However, a shift away from the NPP began as the SJB struck deals with smaller parties and intensified its campaign as a “reliable force” committed to continuing capitalist policies while also announcing populist measures in its manifesto. These measures included accepting the long-standing wage demand of hill country workers, fully implementing the 13th Amendment to the Constitution to appeal to Tamils, and restricting the executive powers of the president, among others.

Although the NPP brands itself as Marxist and leftist, it is important to question how its policies genuinely differ in substance and effect from those of the right-wing SJB. Due to its historical legacy and continued leftist rhetoric, the JVP/NPP has capitalised on past struggles and anger. The anti-corruption sentiment, in particular, has increased support for the NPP, as it presents itself as “clean.” However, their program offers little beyond “clean capitalism”. While using typical phrases often employed by capitalist politicians, such as “opportunity for all citizens” and “introducing new technology, new methods,” the NPP lacks concrete solutions for improving the economy.

On crucial issues such as debt management, they propose to “work diplomatically with counterparts to restructure debt repayment and obtain debt relief,” a position similar to that of Ranil, Sajith, and other capitalist politicians in Sri Lanka. The “counterpart” they mention is the IMF, which pushes for so-called restructuring that effectively results in a temporary reduction of interest to the debt, while neoliberal policies are implemented. Even Sajith has criticised the restructuring as less favorable compared to deals obtained by other countries. AKD has made it clear that they intend to work with the IMF and Ambani. Despite having previously targeted activists including killing them, as supporters of India, they are now prepared to protect the interests of Indian billionaires in Sri Lanka.

This shift indicates how far the JVP has moved from its leftist policies. Veteran commentator Kumar David has suggested that the JVP/NPP should not be labeled as a Marxist party, but rather a social democratic one. Yet, even that characterisation may be an overstatement, based on their election manifesto. They bear little resemblance to the programs of past social democratic parties. The NPP should not be equated with new left formations that emerged in Europe and elsewhere, such as Syriza and Podemos. Jeremy Corbyn’s manifesto in Britain, for example, was significantly more leftist than that of the NPP. The 16-point program of the LSSP – SLFP led united left front of 1964, despite working within capitalism, was also far more progressive than the empty proposals currently offered. The JVP, once responsible for an “insurrection” against a past so called left government that resulted in the brutal repression and deaths of tens of thousands of youths, has since abandoned its leftist ideals in favor of a more patriotic, Sinhala nationalist stance.

The NPP fails to address nationalisation or the protection of nationalised health and education. Instead of opposing privatisation, they propose to “regulate the quality as well as fees of private education.” They even fall short of the budgetary allocations for education set by past capitalist leaders like Premadasa, offering only a “gradual” increase towards 6% of GDP for education, with a mere 5% for health. There is no mention of reversing recent legislation that undermines labor and democratic rights. On the Tamil national question, the NPP merely states they will “affirm the Sri Lankan identity of all nationalities and make Provincial Councils formal and efficient institutions,” alongside introducing a “mechanism to protect the freedom and security of citizens, independence, territorial integrity, sovereignty, and dignity of the country.” Their stance remains largely unchanged from the days of organising the Patriotic People’s Armed Troops, known for their violent acts against trade unionists, socialists, and Tamils.

Weak Justifications

Despite the NPP’s pro-China inclination potentially challenging capitalist interests of Indian, Western, and certain local capitalists, a victory for The NPP and its leader AKD wouldn’t signify a win for the left. It may instead further erode democratic rights. The notion of “Sri Lanka turning red,” as proclaimed by JVP publications when NPP’s popularity rose, is misleading. Support for the NPP does not indicate a rise in Marxist ideas; rather, it attracts the nationalist base of the Rajapaksa family due to discontent with corruption and economic conditions. Distrust in capitalist institutions and politicians is widespread, and there is suspicion towards the West, IMF, China, and India. Some youth and militant workers are drawn to socialist alternatives, with socialist ideas not being unpopular. However, general consciousness remains confused, and AKD’s victory is unlikely to bolster socialist consciousness, as capitalists will likely exploit NPP’s shortcomings to propagate anti-left sentiment.

Those supporting the NPP from a “lesser evil” perspective argue that a defeat for AKD signifies a victory for Sajith, thus advocating for voting NPP as the practical choice. This mirrors capitalist democracies worldwide, where voters face limited options within the capitalist framework, similar to choosing between the Democratic Party in the US or the Labour Party in the UK as “lesser evils”. The issue with “lesser evilism” is its acceptance of capitalist representation as the sole solution, maintaining the status quo and suppressing workers’ voices. Marxists campaign for breaking from all capitalist factions and building an independent mass party for workers. Although pursuing immediate demands achievable under capitalism is crucial, Marxists must also focus on strengthening the independent power of the working class. Relying on shortcuts only delays progress, whereas the working class taking a leading role in struggles could transform the current situation.

Frontline Socialist Party

The Frontline Socialist Party (FSP), formed by those who split from the JVP, has created a small coalition called the People’s Struggle Alliance (PSA) and is participating in the elections. Their critique of the JVP as a Sinhala nationalist force and their efforts to advocate for socialist ideas are positive developments. Although their manifesto includes details of what they envision as socialist policies, such as establishing a constituent assembly, enacting the right to recall representatives, and reversing draconian laws, it falls short on two major issues: economic policy and the national question.

While they agree that IMF-led policies should be resisted, the PSA manifesto stops short of advocating for the complete non-payment or abolition of all debts. Instead, they propose negotiating with lenders and delaying debt repayment until the economy improves, with part of the income eventually allocated to debt repayment. This position is similar to that of other capitalists and the NPP, differing only slightly in nuance and intention. The fear of international repercussions influences this stance. Marxists understand that radical policies advancing workers’ interests will face resistance from international and regional capitalists and their local allies. Therefore, a clear strategy on implementing these policies is crucial. Economic growth based on capitalism would be unstable and likely exacerbate conditions for workers, farmers, students, and the poor. Marxists advocate for an alternative strategy, including debt non-payment or full cancellation, capital controls to prevent capital outflow, worker-controlled mechanisms for price control and essential goods distribution, and the nationalisation of key economic sectors. Education, health, energy, transport, and other key sectors should be managed by worker-controlled bodies, with increased subsidies for industry and agriculture development.

This vision can only be realised by a workers’ government and through solidarity among regional and international working-class movements. Marxist organisations must build strong ties with international working-class groups, not just passive connections or links with pro-capitalist entities, but a centralised international workers’ coalition that gains influence in each country. Simple plea for support – though that is also important – to the workers will not suffice. Or loose base connection like that of JVP has with the CPI(M) in India will not be effective. The CPI(M) will not challenge the “national interest” of India and the JVP promising to defend the “national interest” of Sri Lanka will – in effect –  directly or indirectly serve the interest of the local capitalists.

National Question

The People’s Struggle Alliance led by the FSP also presents a muddled position on the national question. Since its split from the JVP, the FSP has not clearly articulated its stance on this issue. While they have moved away from past patriotic positions, their historical and materialist analysis of Tamil demands for separation still falls short. They equate Tamil and Sinhala nationalism as mirror images, without acknowledging the specific context of Tamil demands in relation to state repression. At the same time the armed struggle of the past is caricatured as destruction of public properties and killing of Sinhala, Tamil and Muslims. No mention whatsoever of the heinous crimes of capitalist state, destruction it caused, and the chauvinist base they relied on to carry through the genocidal slaughter. Tamils demand for separation should not be looked in isolation to that of state repression nor equated to that of Sinhala nationalism. Marxists when supporting the right to self-determination both defend the rights of minorities within any new entities that are created and argue that they should be formed on a socialist basis with an internationalist outlook.

While Marxists do not support terrorism, they understand the origins of armed struggles through an objective class analysis, recognising that conditions prompting such struggles persist. Marxist always opposed various mistakes and adventures of the armed groups (including that of JVP), their lack of far sighted perspective and strategy of winning mass support for socialist change that is the basis for revolution. National aspirations span all classes due to shared repression. Even if pro-capitalist or petty bourgeois sections lead the movement, Marxists must understand its roots and promote worker unity against all forms of oppression, including national oppression. Recognising demands such as Tamils’ right to self-determination is crucial. Marxists should support building an independent working class movement among oppressed nationalities and unity to dismantle oppressive capitalist systems. Supporting the demand of the oppressed nations to self determination will in effect weaken the very same capitalist they are fighting against –and can with internationalist approach, bring the working and poor masses in both nations (nationalities) closer together in struggling against capitalism. Without this approach the slogan “Workers of the world unite” (or “working class of all countries unite”) will be a “shameful lie upon our lips” as Lenin said.

Instead the People’s Struggle Alliance proposes some sort of “autonomy” (wrongly reads self government in Tamil) which is supposed to grant special rights to various regions in the country and will be under the control national assembly. In what way it differs from the already existing 13th amendment which grants some special rights to regions – while maintaining key powers (land, police etc.) with central parliament. While recognising the significance of why Marxist parties should recognise the national groups and their problems, it fails to adequately address it. Some left groups have a programme which seems to be Marxist until one sees a refusal, in the name of workers’ unity, to support the right of self -determination and thus not seeing this demand is an essential part of uniting workers and youth in joint struggle.

Principled Unity

Taking a class-based position remains foreign to most leftist groups in Sri Lanka, except the United Socialist Party (USP). This may explain why the People’s Struggle Alliance has not reached out to or engaged with the USP to join their coalition. Despite differences, the USP maintains a friendly relationship with the FSP, collaborating in various struggles and forums against ongoing repression. The USP and the Committee for a Workers’ International (CWI), with which it is affiliated, have consistently advocated for greater collaboration among leftist groups and the establishment of a principled alliance based on a Marxist program and strategy. The USP has put forward the slogan of debt non-payment from the outset and continues to campaign for it. They have fought for the establishment of workplace and nationwide committees to harness the momentum of the 2022 movement and sustain resistance efforts. USP members have actively participated in this work without adopting a sectarian stance. Many involved in the People’s Struggle Alliance have collaborated in this work, and they hope this effort will continue beyond the presidential election. However, Marxist participation in elections should avoid opportunistic or “lesser evilest” positions.

Given the severe economic crisis and heightened national tensions, Marxists should not compromise on articulating their positions regarding these two key issues. Through various discussions, it has become clear that uniting leftist groups around an emergency economic program or the national question is challenging. The USP has consistently defended the rights of workers, farmers, the poor, and Tamils. When the JVP and much of the left supported the Rajapaksa regime during the Tamil massacres, USP members refused to do this, instead stood against the slaughter and war. The USP often finds itself isolated and unable to forge alliances with the “left” in Sri Lanka because such alliances would require compromising on the principles they have long upheld. This situation is no different.

Siritunga Jayasuriya, a well-known figure on the left with a history of standing in elections to promote Marxist programs, has been nominated once again for the upcoming election. Despite limited resources, the USP aims to use the election platform to promote Marxist positions. This effort is not solely about gaining votes; it is about building an independent working-class organisation prepared to resist any post-election offensive against working class. The USP encourages everyone to register their protest by voting for Siritunga Jayasuriya and, more importantly, to participate in building a revolutionary Marxist party and a mass party of the workers.

The post The Left and the Presidential Election 2024 appeared first on Lanka Socialists.

මේ වන විට ලොව පුරා කතාබහට ලක්ව පවතින කෘතිම බුද්ධියේ ”Artificial Intelligence (AI)”නවතම විකාශනයන් පිළිබඳ ලංකාවේ වමේ ව්‍යාපාරය තුළ සාකච්ඡාවක් ආරම්භ කිරීම වැදගත්ය.AI තුළින් කම්කරුවන්ගේ රැකියා වලට ඇති කරන බලපෑම, ජීවනෝපායන් සහ අපගේ එදිනෙදා ජීවිතයට ඇති කළ හැකි බලපෑම ලොව පුරා පුවත්පත්වල මේ වන විට සාකච්ඡා වෙමින් තිබේ.AI තාක්‍ෂණයේ මෑත කාලීන වර්ධනය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ මානව වර්ගයාට අභියෝග කළ හැකි සුපිරි මිනිසෙකුගේ චින්තන හැකියාව සහිත යන්ත්‍රයක් නිර්මාණය කිරීමට හැකි බව නොවේ.

නමුත් මේ වර්ධනයන් හේතුවෙන් පුළුල් පරාසයක රැකියා සහ කාර්යයන් සඳහා කම්කරු ශ්‍රමය යාන්ත්‍රික ස්වයංක්‍රීයකරණය භාවිතා කිරීමට හැකි වී තිබේ. මේ වන විට අන් කවරදාටත් වඩා ලොව පුරා පවතින සියළුම සමාගම් තමා සිටින ක්ෂේත්‍රය තුළ විශාලතම පංගුවත් උපරිම ලාභයත් අත්පත් කර ගැනීමේ බලුපොරයක නිරතවෙමින් සිටිති. ඒ සමඟම මේ වන විට ධනවාදය මුහුන දී සිටින ව්‍යුහාත්මක අර්බුදය තුළ වැඩ කරන ජනතාව දිනෙන් දින වඩ වඩාත් මිරිකීමකට ලක්වෙමින් සිටිති. මේ තත්වය හමුවේ වැඩකරන ජනතාව තුළින් එල්ල වන විරෝධය, ඉල්ලීම් සහ බලපෑම් වලට විසඳුමක් ලෙස ස්වයංක්‍රීයකරණය යොදාගතහැකි ආකාරය පිළිබඳ ධනපති පන්තියේ අවධානය යොමුව තිබේ.

■ වර්තමානයේ දී AI තාක්ෂණයට කුමක් කළ හැකිද?

AI හෙවත් කෘතිම බුද්ධිය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ මිනිසෙකු විසින් සිදු කරන සියළුම කාර්‍යභාරයන් සචේතනිකව සහ අවබෝධයක් ඇතිව සිදුකිරීමට හැකි යන්ත්‍ර පවතිනවාද යන ගැටළුවට ඇති පැහැදිලි උත්තරය නම් නැත යන්නයි. නමුත්AI තාක්ෂණය විසින් ස්වයංක්‍රීයව සිදු කළ හැකි ක්‍රියාවලි තුළට චෙස් ක්‍රීඩාවේදී සංචලන හා රටා හඳුනා ගැනීම, ලිපියක, පොතක හෝ වෙනයම් ලියවිල්ලක අක්ෂර වින්‍යාසය ව්‍යාකරණ ඇතුළු සෝදුපත් බැලීම, දෙන ලද තොරතුරු වලට අනුව රූප නිර්මාණය කිරීමට, දත්ත විශ්ලේෂණයට, පරිඝණක කේතයට (Computer Programming), අන්තර්ජාලයේ පවතින තොරතුරු සහ භාෂා ශෛලියන් හඳුනාගෙන ඒ හා සමාන ශෛලියෙන් යුතු ලිපි, කවි සහ සාහිත්‍ය නිර්මාණය කිරීම යනාදිය වේ. මිනිසෙකු සමඟ සැබෑ ලෙස සංවාදයේ නිරතවන බව හැඟෙන ලෙස සංවාදයක නිරත වීමට මෙන්ම සමහර ස්වයංක්‍රීය නිශ්පාදන හා සේවා කටයුතු සපයන යාන්ත්‍රික පද්ධති ඇතුළු විශාල පරාසයක්ද මෙයට ඇතුළත් වේ.

නමුත් මිනිසුන්ට සහ සතුන්ට සිදු කළ හැකි පරිදි ඉන් ඔබ්බට සිතීමේ සහ තර්ක කිරීමේ හැකියාව ඇති සවිඥ්ඥානික තීරණ ගැනීමට හැකියාව ඇති කෘතිම බුද්ධියක් නැතහොත් “කෘතිම සාමාන්‍ය බුද්ධිය” (General Artificial Intelligence) වෙත ලඟාවීමට වත්මන් තාක්ෂනයට තව ඉතා දිඟු දුරක් ගමන් කළ යුතුව ඇත. AI තාක්ෂණය දියුණු වන්නේ යන්ත්‍ර ඉගෙනීම (Machine Learning) නැමැති ක්‍රමය ඔස්සේය. එනම් යම් ක්‍රියාකාරකමක් වඩාත් නිවැරදිව සිදුකිරීමට හැකිලෙස ස්වයංක්‍රීයව යාවත්කාලීන වන ඉතා සංකීර්ණ ගණිතමය සමීකරණ හා සූත්‍ර හරහා මිනිසුන් සහ සතුන් යම් කිසි ක්‍රියාවක් ඉගෙන ගැනීම හා සමාන ක්‍රියාවලියක් ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමයි. ආරම්භක අවදියේදී මෙම පරිඝණක වැඩසටහන් අදාල කාර්්‍ය සිදුකිරීමේ දී දක්වන හැකියාව ප්‍රාථමික වන නමුත් කාලයත් සමඟ එම ක්‍රියාකාරකම් හරහා ලබාගන්නා දත්ත උපයෝගී කරගෙන තමා සිදුකරණ ක්‍රියාවලිය වඩාත් නිවැරදිව සහ කාර්්‍යක්ෂමව සිදුකිරීමට හැකි ලෙසට ස්වයංක්‍රීයව වෙනස් වී තිබේ. මෙවැනිAI වැඩසටහන් නොයෙකුත් ක්ෂේත්‍රයන් ස්වයංක්‍රීය කරණය කිරීමට යොදුගැනීමට හැකියාව පවතී.

පහත දැක්වෙන්නේ මේ වනවිටත් එසේ ස්වයංක්‍රීයකරණය භාවිතා වන අවස්ථා කිහිපයකි.

1. ස්වයංක්‍රියව වාහන නිශ්පාදනය කරන කම්හල් වල පෑස්සීම් කටයුතු සඳහා අවම අමුද්‍රව්‍ය ප්‍රමාණයක් භාවිතා කිරීමින් වඩා නිරවද්‍යව සහ ශක්තිමත්ව පෑස්සීම් කටයුතු සිදුකිරීම.

2. විශාල ස්වයංක්‍රීය ගොවිපළ වල එක් එක් ශාකය සඳහා උපරිම වර්ධනයක් ලැබෙන ලෙස අවශ්‍ය පොහොර, ජලය ඇතුළු අනෙකුත් සංඝටක ලබාදීම සහ එම ගොවිපළ තුළ ආලෝකය ඇතුළුව පරිසරය පාලනය කිරීම.

3. Facebook වැනි සමාජ ජාල වල පළවන බිලියන සංඛ්‍යාත පළකිරීම් අතරින් ඔබගේ කැමැත්ත සහ උනන්දුවට වඩාත් ගැලපෙන සහ ඔබ වඩාත් ප්‍රියකරණ පළකිරීම් පමණක් ඔබ වෙත ප්‍රදර්ශණය කිරීම.

4.Amazon වැනි සමාගම් සතු දැවැන්ත පරිමාණ භාණ්ඩ බෙදාහැරීමේ ගබඩාවන් වල භාණ්ඩ නිසි පිළිවෙළට ගබඩා කිරීම සහ අදාළ ගැණුම්කරුවන් වෙත බෙදාහැරීමට නිසි පරිදි බෙදා හැරීම.

5. ජේම්ස් වෙබි දුරේක්ෂය (James Webb Telescope) විසින් මේ වන විට සිදුකරමින් තිබෙන අපට පෙනෙන විශ්වය තුළ ඇති තාරකා සිතියම් ගත කිරීමේ ක්‍රියාවලිය.

මේ තාක්ෂණික දියුණුව සමඟ අති විශාල සංඛ්‍යාලේඛණ හා දත්ත සමඟ කටයුතු කිරීමේ හැකියාව මෙන්ම ඒ දත්ත වඩාත් සංකීර්ණ ලෙස හා නිරවද්‍යව විශ්ලේෂණය කිරීමට අවස්ථාව අප වෙත හිමිව තිබේ.

මේ ආකාරයෙන් විශාල පරාසයක් තුළ ක්‍රියාත්මක වීමට ඇති හැකියාව හේතුවෙන්AI තාක්ෂණය සහ පවතින ධනවාදී පුද්ගල කේන්ද්‍රීය සමාජ ක්‍රමය සමඟ සංකීර්ණ ගැටුමක් නිර්මාණය වීමට අවස්ථාව සැළසී තිබේ. මෙයට ප්‍රධාන හේතුව වන්නේ මේ ආකාරයෙන් නිර්මාණය කරණ ලද කෘතිම බුද්ධි වැඩසටහන් වලින් යන්ත්‍ර ඉගෙනීමේ ක්‍රමවේදයන් හරහා මිනිසුන් විසින් නිර්මාණය කරන ලද නිර්මාණ හා සංකල්ප භාවිතා කරමින් සිටීමය.

සමහර රූප නිර්මාණය කිරීමට හැකියාව ඇතිAI වැඩසටහන් නිර්මාණය කරන ලද පින්තූර ඔවුන්ගේ සන්නාම සහිතව අන්තර්ජාලයේ සංසරණය වන අතර එම වැඩසටහන් නිර්මාණය කිරීමේදී සහ පුහුණු කිරීමේදී යොදාගන්නා ලද නිර්මාණ මොනවාද යන්න සළකා බැලිය යුතුය. එම වැඩසටහන් මඟින් නිර්මාණය කරන නිර්මාණකරුවන්ගේ අයිතිය සහ ඒවා නිර්මාණය කිරීම සඳහා යොදාගන්නා ලද තොරතුරු වල අයිතිය කා සතු වියයුතුද යන්න ගැටළුවක් බවට පත්ව තිබේ. විශේෂයෙන්ම ධනවාදී ක්‍රමය තුළ පවතින පුද්ගල දේපළ අයිතිය සහ කෘතිම බුද්ධිය විසින් සිදුකරන නිර්මාණ සම්බන්ධයෙන් සෘජු ගැටුමක් මේ වන විට නිර්මාණය වී තිබේ. පසුගිය දින වලදී ඇමෙරිකාවේ ලේඛක සංසදයේ (Writers Guild of America) වැඩ වර්ජනයේ ඉල්ලීම් අතර තිබු AI විසින් නිර්මිත පිටපත් සමඟ වැඩ කිරීම ලේඛකයන්ට තහනම් කිරීමට සහ ලේඛකයන්ගේ නිර්මාණ යන්ත්‍ර විසින් ඉගෙනීම සඳහා භාවිතා කිරීම වැලැක්වීමට තිබූ ඉල්ලීම් තුළ මේ ගැටුම පැහැදිළිව පෙනෙන්නට තිබුනි.

■ රැකියා සුරක්ෂිතතාවයට ඇති වන බලපෑම

මෙය බලපා ඇත්තේ නිර්මාණාත්මක කර්මාන්තවල පමණක් නොවන අතර මෙහි බලපෑම පුළුල් පරාසයක් පුරා විහිදී පවතින ස්වයංක්‍රීයකරනය කරන කළ හැකි රැකියා වලට අදාලය. ආයෝජන බැංකුවක් වන Goldman Sachs පවසන ආකාරයට එක්සත් ජනපදයේ සාමාන්‍ය රැකියාවලින් 2/3ක් යම් තරමක ස්වයක්‍රීයකරණයට නිරාවරණය වී ඇති බවත් 1/4ක් ප්‍රතිස්ථාපනය කළ හැකි බවත් යන්න ගැන මේ වන විට අනාවැකි පළ කර ඇත. මේ අනුව පුර්ණ කාලීන රැකියා මිලියන 300ක පමණ ප්‍රමාණයක් ස්වයංක්‍රීයකරණයට ලක්වනු ඇත. මේ තත්වය තුළAI තාක්ෂණය සහ ස්වයංක්‍රීයකරණයට අදාළව යම් නව රැකියා ප්‍රමාණයක් බිහිවනු ඇත. නමුත්AI තාක්ෂණය හඳුන්වාදීමේ සහ ස්වයංක්‍රීයකරණය කිරීමේ මූලික අරමුණ වන්නේ අදාළ ක්ෂේත්‍රයෙන් මිනිස් ශ්‍රමය විස්තාපනය කිරීම නිසා එසේ බිහිවන රැකියා ප්‍රමාණය කිසිම ආකාරයකින් අහිමිවන රැකියා ප්‍රමාණය හා සමාන කිරීමට නොහැකිය.

මේ වන විටAI සහ ස්වයංක්‍රීයකරණ ක්ෂේත්‍රයේ පුරෝගාමියා බවට පත්ව සිටින්නේ චීනයයි. කොවිඩ් අර්බුදයත් සමඟ චීනය ස්වයංක්‍රීයකරණය දෙසට යන ගමන ඉක්මන් වී ඇති අතරම කෘෂිකර්මය, ප්‍රවාහනය, නිශ්පාදන ක්‍රියාවලි ඇතුළු ක්ෂේත්‍ර ගණනාවක් ස්වයංක්‍රීයකරණය කිරීම අරඹා ඇත. චීනය විසින් නිර්මාණය කරන ලද ලොව විශාලතම ස්වයංක්‍රිය පර්යන්තය වන යැන්ග්ෂන් (Yangshan) ස්වයංක්‍රීය පර්යන්තයට පැය 24ක් තුළ බහාළුම් 26,066ක් හැසිරවීමේ හැකියාවක් පවතී. (කොළඹ වරායේ දිනක හැකියාව බහාලුම් 20,000කි.) චීන කළමණාකාරීත්වය ප්‍රකාශකරන්නේ ස්වයංක්‍රීයකරණය තුළින් ඒ සඳහා අවශ්‍ය සේවක සංඛ්‍යාව 60%කින් පමණ අඩුකර ගැනීමට හැකි වූ බවයි. මෙලෙස ස්වයංක්‍රීයකරණය දෙසට ගමන් කිරීම “චීන පවුලක් උදෙසා තනි දරුවෙක් පමණක්” ප්‍රතිපත්තිය හේතුවෙන් චීනය මුහුණ දෙමින් සිටින ශ්‍රම බලකාය හැකිළිමේ අර්බුදයට විසඳුමක් ලෙස පෙනෙන්නට තිබුනත් ලොව පුරා තත්වය එසේ නොවේ.

උදාහරණයක් ලෙස බි්‍රතාන්‍යයේ බි්‍රතාන්‍ය ටෙලිකොම් (BT) ආයතනය පසුගිය වසර තුළ ඔවුන්ගේ ඉලක්කගත ලාභයට ලඟාවීමට නොහැකි වූ නිසා අදාළ ඉලක්ක සපුරාගැනීම සඳහා 2030 වන විට සිය ඔවුන්ගේ ශ්‍රම බලකාය 55,000කින් අඩු කිරීමට සැළසුම් කර ඇති බව මේ වන විට නිවේදනය කර ඇත. මේ සියළු රැකියාAI තාක්ෂණය හා සම්බන්ධ ස්වයංක්‍රීයකරණය තුළින් ප්‍රතිස්ථාපනය වනු ඇත. මෙවැනි කාර්්‍යයක් තාක්ෂණික වශයෙන් සිදුකළ හැකිද යන්නත්, එසේ කිරීම තුළ අපේක්ෂිත ලාභ ඉලක්ක සපුරා ගැනීමට හැකියාවක් පවතීද යන්න ගැටළුවකි.

ධනපති ස්වයංක්‍රීයකරණය

මෙම ධනේශ්වර ස්වංක්‍රීයකරණ ක්‍රියාවළිය තුළ සමස්ථ සේවකයින්ට එක්වරම බලපෑම් එල්ල නොකිරීමට ඔවුන් සූක්ෂම වශයෙන් කටයුතුකරන බව පෙනෙන්නට තිබේ. මෙහි මූලික වටයේදී අවම නිපුනතාවක් අවශ්‍ය නුපුහුණු ක්ෂේත්‍ර වල රැකියා අවදානමට ලක්කිරීම මේ වන විටත් ආරම්භ කර ඇත. ස්වයංක්‍රීය සවි කරන භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ට්‍රොලි, ස්වයංක්‍රීය සේවා පිරික්සුම්, ස්වයංක්‍රීය සම්බන්ධීකාරක වැඩසටහන් සහ තොරතුරු ලබාදීමේ වැඩසටහන් මේ වන විටත් එකී භාවිතයට එක්ව ඇත. පිටපත් රචකයන්, වාර්තාකරුවන්, රංගන ශිල්පීන් ආදී නිර්මාණාත්මක රැකියා වලට තර්ජන එල්ලවීම මෙහි දෙවන වටයයි. මෙහි ඊලඟ පියවර ලෙස වෛද්‍යවරුන්, නීතීඥයන්, ඉන්ජිනේරුවන් හා අනෙකුත් වෘත්තිකයින් ආදී වඩා වැඩි වැටුපක් ලබන සහ සමාජ බලයක් හිමි සේවකයින් වෙත ලඟාවීමට නියමිතව ඇත.

මේ ආකාරයෙන් සේවකයින් කප්පාදු කරන ක්‍රියාවලියේ මූලික තර්කය ලෙස ඉදිරිපත් කෙරෙන්නේ එම රැකියා අදාල සේවාවන් ලබාදීම සඳහා තවදුරටත් අනවශ්‍ය බව පෙන්වීමටය. එම සේවකයන් ඉවත් කිරීම නිසා අදාළ ක්‍රියාවලිය වඩාත් කාර්්‍යක්ෂම වන අතරම අදාළ පිරිවැය කපාහැරීම තුළින් ආයතනයට වඩා වැඩි ලාභයක් ඉපයිය හැකි බව ඔවුන් තර්ක කරනු ලබයි. මේ ක්‍රියාවලිය තුළ පැහැදිලි ලෙසම නිශ්පාදනය වැඩිව තිබේ. නමුත් මේ වන විට ලොව පුරා සිටින වැඩකරන ජනතාව මුහුන දී සිටින ජීවන වියදම පිළිබඳ අර්බුදය තුළින් පෙනී යන්නේ ඔවුන් වෙත මේ අනුව නිශ්පාදනය වැඩි වීමේ සහ වැඩි ලාභ ඉපැයීමේ ප්‍රතිලාභ ළඟාවී නොමැති බවයි.

මෙහිදී ඵලදායිතාවය සහ ලාභාපේක්ෂාව පමණක් පදනම්කරගෙන කම්කරුවන් සේවයෙන් පහ කිරීමට සහ වැටුප් අඩු කිරීමට පාලකයින් දරණ උත්සාහයට වෘත්තීය සමිති විරුද්ධවිය යුතුය. වෘත්තීය සමිති වල පරීක්ෂාව සඳහා සමාගම් හා ආයතන වල ගිණුම් පොත් විවෘත කිරීම කල යුතුය යන ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. සේවකයින් වඩා ඵළදායී ලෙස ආයතන තුළ යොදාගන්නේ කෙසේද යන්න සොයාබැලීම සඳහා වෘත්තීය සමිති වලට සමාගම් පරිපාලනයට මැදිහත් වීමට අවස්ථාව ලබාදිය යුතුය. එමෙන්ම මේ කොන්දේසි වලට එකඟ නොවන සමාගම් ජනසතු කළ යුතු අතර එම සමාගමේ හෝ ආයතන සේවකයන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයට යටත් කිරීමට කටයුතු කළ යුතුය යන ඉල්ලීම ඉදිරිපත් කිරීම අත්‍යවශය වේ. මීට අමතරව මෙම නවීන තාක්ෂණය මේ වන විටත් ධනපති පන්තියට අයත් සුළු පිරිසක් අත සංකේන්ද්‍ර ගතවෙමින් පවතී. මෙය ධනවාදය සතු මූලික ගැටළුවක් වන අතර මේ හේතුව නිසා එක් පන්තියකට සිය පැවැත්ම වෙනුවෙන් සමස්ථ ලෝකයම පසෙකලා කටයුතු කළ හැකි අති දැවැන්ත බලයක් නිර්මාණය වී තිබේ.

■ වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ කාර්්‍යභාරය

නව තාක්ෂණය මානව ශිෂ්ඨාචාරයේ අඛන්ඩ පැවැත්මට සහ ඉදිරි ගමනට අත්‍යාවශ්‍ය අංගයක් බව තේරුම් ගත යුතුය. අප බිහිකිරීමට බලාපොරෝතතුවන සමාජවාදී සමාජය වත්මන් සමාජයට වඩා ඉදිරිගාමී, නිදහසෙන් සපිරි, නවීන සමාජයක් වන අතර ඒ සඳහා තාක්ෂණය උපයෝගීකරගැනීමත් ඒවා පොදු යහපත වෙනුවෙන් යොදාගැනීමත් අත්‍යාවශ්‍ය වේ. මේ ගැටළුව හමුවේ වාමාංශික ව්‍යාපාරයන්ගේ භූමිකාව වන්නේ මේ වන විට යම් බටහිර රටවල අන්ත දක්ෂීණාංශික ආරක්ෂනවාදී කණ්ඩායම් මෙන් කටයුතු කරන ආකාරය තාක්ෂණික දියුණුවට විරුද්ධ වීම හෝ එය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම නොවේ.
මේ ගැටළුවට මුහුන දීමේදී වාමාංශික ව්‍යාපාරය වෙත ප්‍රධාන කාර්්‍යභාරයන් දෙකක් පැවරී තිබේ.

1. ධනපති ස්වයංක්‍රීයකරණ වැඩපිළවෙල හමුවේ වැඩකරන ජනතාවගේ ජීවනෝපාය සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂාකර ගැනීම සඳහා ඔවුන් සංවිධානය කිරීම සහ ඒ වෙනුවෙන් සටන් කිරීම.

2. නවීන තාක්ෂණය සුළු පිරිසකගේ අවශ්‍යතාවය ඉටුකරගැනීම වෙනුවට සමස්ත සමාජයේම අවශ්‍යතාවන් ඉටුකරගැනීමටත් එයින් ලැබෙන ලාභ ප්‍රයෝජන සමස්ථ සමාජයට බෙදීයාමටඅවශ්‍ය ක්‍රමවේදයක් සකස් කිරීම.

මෙවැනි ක්‍රියාදාමයක් සිදු කිරීමට ධනපති පංතිය සමත් නොවන බවට ඉතිහාසය සාක්ෂි දරයි. එවැන්නක් කළ හැකි වන්නේ නව තාක්ෂණය නිවැරදි කළමණාකාරිත්වයක් සහිතව සමස්ත ජනතාවගේ සුබසිද්ධිය උදෙසා වන සමාජවාදී පරිවර්තනයක් බිහි කිරීමෙන් පමණකි.

The post AI – කෘතිම බුද්ධිය කම්කරු පංතියට ඇති කරන බලපෑම -‘The Socialist’ ලිපියක් ඇසුරෙන් – ප්‍රසාද් වැලිකුඹුර – appeared first on Lanka Socialists.

ස්ටැලින්වාදී ඒජන්තයෙකු විසින් ප්‍රහාරයට ලක්වීමෙන් පසු විප්ලවවාදී සමාජවාදීයෙකු වූ ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි 1940 දී ඝාතනයට අගෝස්තු 21 වෙනි දිනට 83 වෙනි සංවත්සරය සනිටුහන් කරයි. ලෙනින් සමග ට්‍රොට්ස්කි රුසියාවේ 1917 ඔක්තෝබර් සමාජවාදී විප්ලවයේ ප්‍රමුඛතම නායකයා විය. ලෙනින් සමග සැබෑ මාක්ස්වාදයේ බලවේග ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමට ට්‍රොට්ස්කි කටයුතු කළේය. 2020 වසරේ දී ට්‍රොට්ස්කි ඝාතනයේ 80 වැනි සංවත්සරය සැමරීම සඳහා සී ඩබ්ලිව් අයි ජාත්‍යන්තරය විසින් ට්‍රොට්ස්කිගේ අදහස් පිළිබඳ “ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි – මරා දැමිය නොහැකි විප්ලවවාදියෙකී” නමින් වූ කෘතිය ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී. ට්‍රොට්ස්කිගේ ජීවිතය හා දේශපාලන ගමන් මඟ පිළිබඳ සී ඩබ්ලිව් අයි ජාත්‍යන්තරයේ ලේකම් ටෝනි සනුවා විසින් එම පොතට එකතු කළ දළ සටහනේ සාරාංශයක් අපි මෙහි පළ කරමු.

1917 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී රුසියානු විප්ලවයේ ලෙනින් සමග සම-නායක වූ ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි ස්ටැලින්වාදී රහස් පොලිස් ඒජන්තයෙකු වූ රේමන් මර්කේඩර් විසින් ඝාතනය කිරීමේ 80 වැනි සංවත්සරය 2020 වසරේ සනිටුහන් කරයි. ඔහුගේ ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාව වෙනුවෙන්, මර්කාඩර්ට ස්ටාලින්ගේ මිනීමරු පාලනය යටතේ ඉහළම පදක්කම පිරිනමන ලදී, ට්‍රොට්ස්කිගේ ඝාතනය සමග ට්‍රොට්ස්කි ආරක්ෂා කළ අදහස් ද වළ දමනු ඇතැයි ස්ටැලින්වාදීන් බලාපොරොත්තු විය. කෙසේ වෙතත් ඔබට මිනිසකු මරා දැමිය හැකි නමුත් එම පුද්ගලයා ඉදිරිපත් කළ විප්ලවවාදී අදහස් මරා දැමිය නොහැකිය. වර්තමානයේ ගෝලීය ධනවාදය 1930 ගනන් වලින් නොදුටු අර්බුද සහ කැලඹිලි සහිත නව යුගයකට අවතීර්ණ වී ඇත. මෙම පසුබිම තුල ලියොන් ට්‍රොට්ස්කිගේ භූමිකාව සහ අදහස් සහ අද පුපුරා යන අරගලවලට හා ඒවායේ අදාළත්වය පිලිබඳ පරීක්ෂණයක් වෙයි.
ධනවාදයේ නියෝජිතයන් සහ කම්කරු ව්‍යාපාරයේ සිටින දක්ෂිනාංශික ඔවුන්ගේ ඒජන්තයින් ට්‍රොට්ස්කි සහ ඔහුගේ අදහස් බැහැර කිරීමට උත්සාහ කර ඇත. මෙය සාමාන්‍යයෙන් විකෘති කිරීම්, අපහාස කිරීම් සහ කෝපයෙන් පිරුණු මඩ ප්‍රහාර වලින් පිරී ඇත. එහෙත් ඔහුගේ අදහස් වැළලීමට ඔවුන් අපොහොසත් වී ඇත. ට්‍රොට්ස්කි පෙනී සිටි අදහස් සහ ඔහු ලෙනින් සමග එක්ව ආරක්ෂා කළ මාක්ස්වාදී විධික්‍රම එදාටත් වඩා අදට අදාළ වේ.
මෙම පොතෙන් අපි ට්‍රොට්ස්කි විසින් වර්ධනය කරන ලද ප්‍රධාන අදහස් සහ ක්‍රමවල අදාළත්වය සහ ඒවා අද ලෝකයට අදාළ වන ආකාරය විමසා බලමු. සියලුම ශ්‍රේෂ්ඨ මාක්ස්වාදී නායකයන් මෙන් – මාක්ස්, එංගල්ස් සහ ලෙනින් – ට්‍රොට්ස්කි වියුක්ත න්‍යායික නායකයන් නොවීය. ට්‍රොට්ස්කි දක්ෂ චින්තකයෙකු වූ නමුත් විප්ලවයේ සහ ප්‍රතිවිප්ලවයේ ගිනිදැල් තුළ ඔහුගේ අදහස් සහ ක්‍රියාමාර්ගය පරීක්ෂා කළ විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයේ ආනුභාව සම්පන්න සටන්කරුවෙකු සහ ක්‍රියාකාරිකයෙකි. වර්තමාන විප්ලවවාදීන්ට අපේක්ෂා කළ හැක්කේ ඔහු ආරක්ෂා කළ මාක්ස්වාදී අදහස් සහ නව සමාජවාදී ලෝකයක් ගොඩනැගීමේ ඔහුගේ ඉලක්කය වෙනුවෙන් ට්‍රොට්ස්කිගේ දැවැන්ත පරිත්‍යාගය අනුකරණය කිරීම පමනි.

1917 විප්ලවයේදී සහ බෝල්ෂෙවික්වරුන් බලයට පත්වීමෙන් පසුව, බොල්ෂෙවික්වරුන් තුළ සහ ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි අතර පැවති වාද විවාද සහ සාකච්ඡා මාලාවකින් මෙම වෙනස්කම් පිළිබඳ අවංක අගය කිරීම සහ වැරදි හඳුනා ගැනීමට ඇති කැමැත්ත හෙළිදරව් විය. සිවිල් යුද්ධයේ උපක්‍රම, 1918 දී බ්‍රෙස්ට්-ලිතොව්ස්ක් හි සාම සාකච්ඡා, නව ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය, යුද කොමියුනිස්ට්වාදය පැවති සමයේ වෘත්තීය සමිතිවල කාර්යභාරය සහ අනෙකුත් වැදගත් ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් දැඩි විවාද ඇති විය. ලෙනින්ගේ නායකත්වය යටතේ ”ආඥාදායකත්වය” සඳහා යන්න සරලව විග්‍රහ කරමින් විප්ලවයෙන් ඉක්බිති කාලපරිච්ඡේදයේ දී බෝල්ෂෙවික් වාදය සහ සෝවියට් තන්ත්‍රය, කිසිදු විවාදයක් හෝ විසම්මුතියක් නොඉවසන ලද වූ බවට ධනේශ්වර විචාරකයින් සහ ඉතිහාසඥයින් විසින් සිදු කළ සාවද්‍ය ප්‍රකාශනයන්ය. ඇත්ත වශයෙන්ම, ඒකාධිපති පාලනයක් පසු කාලීනව ස්ටාලින් විසින් ක්‍රියාවට නංවන ලදි.

1903 රුසියානු සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ කොංග්‍රසයෙන් පසු බොල්ෂෙවික්වරුන් සහ මෙන්ෂෙවික්වරුන් අතර පැවති සබඳතා බිඳ දැමූ ට්‍රොට්ස්කි, 1905 විප්ලවය සඳහා රුසියාවට ආපසු පැමිණි අතර, වහාම අරගලයට මැදිහත් විය. ඔහු කම්කරු නියෝජිතයින්ගේ සෝවියට් සභාවේ (කවුන්සිලයේ) සභාපති ලෙස තේරී පත් විය. සෝවියට් සභහාවන් පිහිටුවීම ශාන්ත පීටර්ස්බර්ග් නගර සේවකයින්ගේ තීරණාත්මක පියවරක් විය. කම්කරු පන්තියේ මෙම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංවිධාන බිහිවීම අරගලයේ තීරනාත්මක අවයවයන් බවට පත් වූ අතර 1917 ඔක්තෝබර් විප්ලවයෙන් පසුව පිහිටුවන ලද නව සමාජවාදී කම්කරු රාජ්‍යයේ පදනම විය.
සෝවියට් සභා වල වැදගත්කම ට්‍රොට්ස්කි මුල සිටම අවබෝධ කරගත් අතර රුසියාවේ සිටි සමහර ප්‍රමුඛ බොල්ෂෙවික්වරු මෙම නව ආකාරයේ කම්කරු සංවිධාන බිහිවීමේ තීරනාත්මක වැදගත්කම හඳුනා ගත්තේ නැත. මෙම නව සංවිධානය පක්ෂයට තර්ජනයක් ලෙස ඔවුන් දකින්නට විය. මෙම න්‍යායික වැරැද්ද නිවැරදි කිරීමට ලෙනින්ගේ මැදිහත්වීම අත්‍යවශ්‍යය විය.

විප්ලවයේ අවධිය

විප්ලවවාදී නැඟිටීම් වලදී මතුවිය හැකි නව සංවිධාන වල ස්වරූපය ගැන මාක්ස්වාදීන්ට භීතියක් නොතිබීම වැදගත්ය. ට්‍රොට්ස්කි රුසියාවේ සෝවියට් සභා වල තීරනාත්මක භූමිකාව පිළිගත් අතර 1905 දී එය නව ආකාරයේ සංවිධානයක් විය. අනෙකුත් විප්ලවවලදී රුසියානු සෝවියට් ආකෘතියේ නිශ්චිත අනුරුවක් සඳහා ඔහු අවධාරනය කළේ නැත. ජර්මනිය සම්බන්ධයෙන්, 1923, ට්‍රොට්ස්කි කර්මාන්තශාලා කමිටුවල තීරනාත්මක වැදගත්කම හඳුනා ගත්තේය. ඔහු 1930 ගනන්වල ස්පාඤ්ඤයේ කම්කරු කමිටු හෝ ”ජුන්ටාස්” පිහිටුවීම වෙනුවෙන් ඔහු පෙනී සිටියේය. වෘත්තීය සමිති තුළ සංවිධිත කම්කරු පන්තියේ තීරණාත්මක කාර්යභාරය විප්ලවවාදී සමාජවාදීන් හඳුනාගෙන ඒවා සටන්කාමී සටන් සංවිධාන බවට පරිවර්තනය කිරීමේ අරගලයක් කිරීම අද වැදගත් ය. ඒ අතරම, රැකියා ස්ථානවල සහ ප්‍රාදේශීය ප්‍රජාවන්හි නව අරගල සංවිධාන ද වර්ධනය විය හැකිය. විප්ලවවාදී සමාජවාදීන් එවැනි වර්ධනයන් සඳහා සූදානම් විය යුතු අතර අවශ්‍ය තැන්වලදී ඒවා සඳහා නිශ්චිත යෝජනා ආරම්භ කළ යුතුය.

1905 විප්ලවයේ පරාජය සමග ට්‍රොට්ස්කි අත්අඩංගුවට ගෙන යලිත් වරක් සයිබීරියාවට පිටුවහල් කරන ලදි. සිරගතව සිටියදී, ඔහු 1905 විප්ලවයේ අත්දැකීම් මත පදනම් වූ ඔහුගේ වඩාත්ම වැදගත් කෘතිවලින් එකක් වන “ප්‍රතිඵල සහ අපේක්ෂාවන්” ලිවීය. ධනවාදය වැඩවසම්වාදයේ අංග සමඟ කරට කර පැවති සහ ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවයේ කර්තව්‍යයන් වූ – කර්මාන්ත සංවර්ධනයට විසඳුම් සෙවීම වැනි පූර්ව විප්ලවවාදී රුසියාව වැනි රටවල විප්ලවයේ ස්වභාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය ට්‍රොට්ස්කි පැහැදිලි කළේය. මෙම රටවල් තුළ මෙන්ම ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ද ඒකාබද්ධ හා අසමාන සංවර්ධන ක්‍රියාවලියක් පැවතුනි. ජාතීන් තුළ සහ ජාතීන් අතර, සංවර්ධනයේ ඌනතාවය සහ පසුගාමීත්වය සමඟ ඉහළ මට්ටමේ සම්බන්ධයක් පවතී. අද බ්‍රසීලය හෝ ඉන්දියාව වැනි රටවල ආර්ථිකයේ සාපේක්ෂ වශයෙන් සංකීර්ණ සහ සංවර්ධිත අංශ – තාක්ෂණය සහ අනෙකුත් ක්ෂේත්‍ර – වැඩවසම් තත්වයන් සහ වහල්භාවය සමඟ පවා සමපාත වේ. වැඩවසම් ඉඩම් හිමියන් හා ඔවුන්ගේ ක්‍රමය සමඟ පැටලී සිටින ධනේශ්වර පන්තිය, ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවයේ මෙම කර්තව්‍යයන් ඉටු කිරීමට නොහැකි තරම් දුර්වල බවත්, එය ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඉඩ දීමට කම්කරු පන්තිය කෙරෙහි ඔවුන් දැඩි බියක් දක්වන බවත් ට්‍රොට්ස්කි තර්ක කළේය.

මෙය කළ හැකි වූයේ කම්කරු පන්තියට පමනි, නමුත් බලය ලබා ගත් වහාම එය ධනපතියන් හා ඉඩම් හිමියන් සමඟ ගැටුමක් ඇති කරවන අතර විප්ලවවාදී ක්‍රියාවලිය සමාජවාදී විප්ලවය දක්වාත් ධනවාදයේ හා වැඩවසම්වාදයේ අවසානය දක්වාත් ගමන් කරනු ඇත. මෙය සාර්ථක ලෙස වර්ධනය වීමට නම්, විප්ලවය ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තිය සමඟ වේගයෙන් සම්බන්ධ වී කාර්මික ධනේශ්වර රටවල සමාජවාදී විප්ලවය හරහා ගෙන යා යුතුය. මෙම අදහස් පසුව 1917 ඔක්තෝම්බර් මාසයේ රුසියාවේ විප්ලවයේ සිදුවීම් මගින් තහවුරු විය. මෙම ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් ට්‍රොට්ස්කි විසින් වර්ධනය කරන ලද අදහස්, විප්ලවයේ ස්වභාවය සහ එයට නායකත්වය දිය යුතු පන්තිය පිලිබඳ ඔහුගේ ප්‍රවේශය සංක්ෂිප්ත කිරීමට ලෙනින්ට උපකාර විය.

නොනවතින විප්ලව න්‍යාය

නොනවතින විප්ලවය සම්බන්ධයෙන් ට්‍රොට්ස්කි විසින් වර්ධනය කරන ලද අදහස් අද ආසියාවේ, අප්‍රිකාවේ සහ ලතින් ඇමරිකාවේ නව යටත් විජිත ලෝකයේ පන්ති අරගලය පිළිබඳ අවබෝධය ලබා ගැනීම සඳහා තීරනාත්මක ය. ට්‍රොට්ස්කි තම අදහස් වර්ධනය කළ කාලයට වඩා අද මෙම රටවල සමාජවාදී විප්ලවයේ වර්ධනය සඳහා වඩාත් හිතකර තත්වයක් පවතී. මෙම රටවල පාලක පන්තීන්ට තවමත් ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවයේ කර්තව්‍යයන් සම්පූර්ණ කිරීමට නොහැකි වී ඇත. සමාජවාදී විප්ලවය සිදු කිරීම සඳහා කම්කරු පන්තියට මෙම ඓතිහාසික මෙහෙවර සාක්ෂාත් කර ගත යුතුය. කෙසේ වෙතත්, අද බොහෝ නව යටත් විජිත ලෝකයේ, කම්කරු පන්තිය පූර්ව විප්ලවවාදී රුසියාවට වඩා බෙහෙවින් ශක්තිමත් සහ දියුණු ය. මෙය සිදුවී ඇති දැවැන්ත නාගරීකරණයෙන් සහ ගම්බද සිට නගරවලට මිනිසුන් සංක්‍රමණය වීමෙන් පිළිබිඹු වේ.

1907 රුසියානු සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කම්කරු පක්ෂයේ සම්මේලනයට සහභාගී වීමට ට්‍රොට්ස්කි කෙටි කලකින් නැවත ලන්ඩනයට පැමිණියේය. එතැන් සිට ට්‍රොට්ස්කි සිය පිටුවහල් කිරීමේ මීළඟ කාලය සඳහා වියානා, පැරිස් සහ ස්විට්සර්ලන්තයේ ජීවත් විය. 1914 දී පළමු ලෝක යුද්ධය පුපුරා යාම, යුරෝපය පුරා බහුජන කම්කරු පක්ෂ නායකත්වය ජාතික ස්වෝත්තමවාදයට යටත් වීම දුටුවේය. මෙම සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නායකයන් ඔවුන්ගේ රටවල ජාතික ධනේශ්වර පන්තියට සහාය දුන්හ. මෙම පීඩනයට එරෙහි වීමට සහ ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් නිර්ධන පංති ජාත්‍යන්තරවාදී ආස්ථානයක් පවත්වා ගැනීමට හැකි වූ විප්ලවවාදී මාක්ස්වාදීන්ගේ කුඩා සුලුතරය සංඛ්‍යාවෙන් ස්වල්පයක් වූ අතර ඔවුන්ට ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි ද ඇතුළත් විය. 1915 සැප්තැම්බර් මාසයේදී ස්විට්සර්ලන්තයේ “සිමර්වෝල්ඩ්” ගම්මානයේ පැවති ජාත්‍යන්තර සමුළුවේදී මෙම බලවේග එකට එක්වීමට සමත් විය. “මයි ලයිෆ්” හි ට්‍රොට්ස්කි නියෝජිතයින් “අදියර හතරක්” ඇති බව අදහස් දක්වයි. මෙම සමුළුව පවා ලෙනින් විසින් නායකත්වය දුන් බහුතර සාමවාදී අංශයක් සහ විප්ලවවාදී අංශයක් ලෙස කොටස් දෙකකට බෙදී තිබුණි. ඉතා අමාරුවෙන්, ට්‍රොට්ස්කි කෙටුම්පත් කළ පොදු වේදිකාවකට එකඟ වීමට ඔවුහු සමත් වූහ. අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට එරෙහි මෙම ස්ථාවරය හේතුවෙන් ට්‍රොට්ස්කි ප්‍රංශයෙන් සහ ස්පාඤ්ඤයෙන් නෙරපා හරින ලදී.

විප්ලවවාදී රුසියාවට ආපසු පැමිණීම

අවසානයේ බි්‍රතාන්‍යයන් විසින් නිදහස් කරන ලද ට්‍රොට්ස්කි 1917 මැයි මාසයේදී රුසියාවේ පෙට්‍රොග්‍රෑඩ් නගරය වෙත පැමිණියේය. මේ වන විටත් ඔහු බොල්ෂෙවික් පක්ෂයේ සාමාජිකයෙකු නොවීය. අප්‍රේල් මාසයේදී පිටුවහල් කර සිටි ලෙනින් ආපසු රුසියාවට පැමිණ ඔහුගේ ‘අප්‍රේල් නිබන්ධනය‘ නැමැති ඵෙතිහාසික ලියවිල්ල ප්‍රකාශයට පත් කළේය. මෙය පැහැදිලිවම විප්ලවයේ ස්වභාවය සහ ධනේශ්වර තාවකාලික ආන්ඩුව කෙරෙහි කිසිදු විශ්වාසයක් නොතබමින් කම්කරු පන්තිය බලය ලබා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය ලෙනින් විසින් දැඩිව පෙන්නුම් කරන ලද අවස්ථාව විය. මෙම ආස්ථානයේ නිවැරදි බව පක්ෂයට ඒත්තු ගැන්වීමට බොල්ෂෙවික්වරුන් තුල ලෙනින්ට විශාල අරගලයක් කිරීමට සිදුවිය.

සාන්ත පීටර්ස්බර්ග්හිදී කම්කරු පන්තිය වීදිවලට බැස සටන් කරමින් සිටි අවස්ථාවේ බොල්ෂෙවිකයන්ට එරෙහිව කෙරෙන්ස්කිගේ ධනපති තාවකාලික ආන්ඩුව විසින් එම නැඟිටීම මර්දනය කිරීම සඳහා මහා අවලාද නැඟු මාසය වන ජූලි දිනයන්හිදී ට්‍රොට්ස්කි අත්අඩංගුවට පත්වූ අතර ලෙනින්ට සැඟවීමට බල කෙරුනි. ට්‍රොට්ස්කි මෙම අරගලය තුලදී බොල්ෂෙවිකයන්ට සම්බන්ධ වූ අතර, ඔහුගේ අධිකාරය සහ ස්ථාවරය පිළිබිඹු කරමින් බොල්ෂෙවික් පක්ෂයේ මධ්‍යම කාරක සභාවට තේරී පත් වූයේ මෙම කාල පරිච්ඡේදයේදී ය. සැප්තැම්බර් මාසයේදී සිරෙන් නිදහස් වූ ට්‍රොට්ස්කි වහාම පෙට්‍රොග්‍රෑඩ් සෝවියට් සභාවේ සභාපතිවරයා ලෙස තේරී පත් විය. ඔහු විප්ලවය සංවිධානය කිරීමේ සහ කම්කරු පන්තිය බලයට ගෙන ඒමේ තීරණාත්මක කාර්යභාරය ඉටු කිරීමට නියමිතව තිබූ හමුදා විප්ලවවාදී කමිටුවට නායකත්වය දුන්නේය.

ඔක්තෝබර් විප්ලවයෙන් පසු කාලපරිච්ඡේදය තුළ (සාර්වාදය යටතේ පැරණි දින දර්ශනයේ නොවැම්බර්) ට්‍රොට්ස්කි තරුණ කම්කරු රාජ්‍යය ආරක්ෂා කිරීමේ තීරනාත්මක භූමිකාවක් ඉටු කළේය. රුසියානු විප්ලවයේ අනාගත සාර්ථකත්වය රඳා පවතින්නේ යුරෝපයේ කාර්මික රටවල – ජර්මනිය, බි්‍රතාන්‍යය, ප්‍රංශය සහ වෙනත් තැන්වල – කම්කරු පන්තිය ඔවුන්ගේම ධනේශ්වර පන්තිය ඉවත දමා සමාජවාදය ගොඩනැගීම ආරම්භ කිරීම සඳහා රුසියානු කම්කරුවන් සමඟ එකට සම්බන්ධ වීම මත බවය. එසේ වුවද බොල්ෂෙවික්වාදී ජාත්‍යන්තරවාදය අතහැර ට්‍රොට්ස්කි සහ වාම විපක්ෂය ආරම්භයේ සිටම සටන් කළ “එක රටක සමාජවාදය” යන විසකුරු අදහස අනුගමනය කිරීමට ස්ටාලින්ට හැකි වූයේ 1924 ලෙනින්ගේ මරණයෙන් පසුවය.

ජාත්‍යන්තර විප්ලවයේ ප්‍රමාදවීම හේතු කොට ගෙන බෝල්ෂෙවික්වරුන්ට හදිසි පියවර මාලාවක් ගැනීමට කාලය අවශ්‍ය විය. 1918 බ්‍රෙස්ට් ලිව්ටොස්ක් සාම සාකච්ඡා අතරතුර සෝවියට් ආන්ඩුවේ විදේශ කොමසාරිස් ලෙස තීරනාත්මක කාර්යභාරයක් ට්‍රොට්ස්කි ඉටු කලේය. ප්‍රතිවිප්ලවවාදී හා අධිරාජ්‍යවාදී හමුදා විසිඑකකට එරෙහිව සටන් කිරීමට ඔහු ළදරු සෝවියට් ආණ්ඩුව ආරක්ෂා කිරීම සඳහා රතු හමුදාව ගොඩනැගුවේ කිසිවක් නොමැති පසුබිමකය.බ්‍රෙස්ට් ලිව්ස්ටොස්ක් සාම සාකච්ඡා අතරතුර ට්‍රොට්ස්කිගේ ක්‍රියාකලාපය, ස්ටැලින්වාදීන් ඔහුව අපකීර්තියට පත් කිරීමට පසුකාලීනව භාවිතා කළ ප්‍රශ්නවලින් එකකි.

1917-1918 යුද්ධය අවසන් කිරීම සඳහා ”ජර්මනිය සමග සාම ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට විරුද්ධ වූයේ ට්‍රොට්ස්කි පමනක්” යන ව්‍යාජ චෝදනාව 1924 දී ඔවුන් විසින් ප්‍රචාරය කිරීමට පටන් ගත්හ.
සත්‍යය නම් නව සෝවියට් රජය ඉතා අවිනිශ්චිත තත්ත්වයකට මුහුණ දුන් බවයි. සොල්දාදුවන් යුද අගල් අතහැර යුද්ධය නතර කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියහ. ධනේශ්වර තාවකාලික ආන්ඩුව සාමය ලබා දීමට අසමත් විය. ඔක්තෝබර් 26 වන දින සෝවියට් සංගමයේ සම්මේලනය යුද්ධය අවසන් කිරීම සහ සාමය සඳහා ආයාචනා කරන යෝජනාවකට එකඟ විය. දෙසැම්බර් මාසයේදී සෝවියට් රජය සහ ජර්මනිය අතර සාකච්ඡා ආරම්භ විය. ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි සඳහා තීරනාත්මක සාධකය වූයේ යුද්ධය ජර්මානු හමුදාවට සහ ජර්මානු විප්ලවයක් සඳහා වූ අපේක්ෂාවන්ට කුමන බලපෑමක් ඇති කළේද යන්නයි. ජර්මනියේ සාර්ථක විප්ලවයක් තහවුරු කරන්නේ නම් රුසියාවේ විප්ලවය අනතුරට පත්වීමේ හැකියාව ලෙනින් මතු කළේ මෙම සාකච්ඡා අතරතුර ය. ජර්මානු හමුදාවේ නිශ්චිත තත්වය නොදන්නා සාධකයක් වූ අතර කාලයත් සමඟ එය පරීක්ෂා කිරීමට අවශ්‍ය විය. ජර්මානු අධිරාජ්‍යවාදය ඕනෑම සාම ගිවිසුමකදී නව සෝවියට් ආන්ඩුවට දැඩි කොන්දේසි පැනවීමට උත්සාහ කරමින් සිටියේය. මෙම කොන්දේසි ප්‍රතික්ෂේප කළේ නම්, සෝවියට් රජය විනාශ කිරීම සඳහා නව ප්‍රහාරයක් දියත් කිරීමට ජර්මානු හමුදාවට හැකි විය. රුසියානු හමුදාවේ තත්වය නිසා විප්ලවවාදී පදනමක් මත යුද්ධය දිගටම කරගෙන යාමට නොහැකි බව ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි යන දෙදෙනාම එකඟ වූහ.

තීරනාත්මක ප්‍රශ්නය වූයේ ජර්මානු හමුදාවේ තත්වය තක්සේරු කිරීමයි. ට්‍රොට්ස්කි, සාකච්ඡා ප්‍රමාද කිරීම, යුද්ධය අවසන් කිරීම, හමුදාව බලමුලු ගැන්වීම නමුත් ජර්මානු අධිරාජ්‍යවාදය ඉල්ලා සිටි සාම ගිවිසුම අත්සන් නොකිරීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය. ජර්මානු හමුදාව ඉදිරියට ගොස් පෙට්‍රොග්‍රෑඩයට තර්ජනය කළහොත් ට්‍රොට්ස්කි සාම ගිවිසුමෙන් පසුබැසීමට හා අත්සන් කිරීමට තර්ක කළේය. ලෙනින් ප්‍රමාදයේ ආස්ථානයකට සහාය දුන් නමුත් ජර්මනියේ අවසාන නිවේදනයක් සම්බන්ධයෙන්, ජර්මනිය ඉල්ලා සිටි ගිවිසුමට වහාම අත්සන් කරන ලෙස ඔහු තර්ක කළේය. නිකොලායි බුකාරින් සහ අනෙකුත් ප්‍රමුඛ බොල්ෂෙවික්වරු “විප්ලවවාදී යුද්ධයක්” පැවැත්වීම සඳහා තර්ක කල අතර, එයට ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි දැඩි ලෙස විරුද්ධ විය. රුසියානු හමුදාවේ පැවති තත්වය අනුව මෙය කළ නොහැකි විය.

කෙසේ වෙතත්, බුකාරින්ගේ ස්ථාවරය බොල්ෂෙවික් පක්ෂය තුළ පුලුල් සහයෝගයක් ලැබීමට සමත් විය. එම තත්වය තුල ප්‍රධාන විවාදය වූයේ ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි අතර නොව “විප්ලවවාදී යුද්ධයක්” සඳහා තර්ක කල බුකාරින්ගේ කණ්ඩායමට එරෙහිව ය. “මගේ ජීවිතය” කෘතිය තුළ ට්‍රොට්ස්කි විසින් නැවත පෙන්නුම් කරනු ලැබුවේ බොල්ෂෙවික් පක්‍ෂයේ රැස්වීමකදී, “විප්ලවවාදී යුද්ධයේ” ආධාරකරුවන් ඡන්ද 32 ක් දිනා ගත් අතර, ලෙනින්ගේ ස්ථාවරය සඳහා ඡන්ද 15 ක් සහ ට්‍රොට්ස්කිගේ ස්ථාවරය සඳහා ඡන්ද 16 ක් ලබා ගත්බවය. ප්‍රායෝගිකව, මධ්‍යම කාරක සභාව සහ පක්‍ෂ සම්මේලනය විසින් අවසානයේ ප්‍රායෝගික වශයෙන් තාවකාලිකව සම්මත කරන ලද්දේ ට්‍රොට්ස්කිගේ ආස්ථානයයි. කෙසේ වෙතත්, සිදුවීම් දිග හැරෙන විට, යම් ප්‍රමාදයකින් පසුව, ජර්මනිය අවසානයේ ප්‍රහාරයක් දියත් කළ අතර ලෙනින්ගේ ආස්ථානය සනාථ කරමින් සාම ගිවිසුමක් සඳහා ඊටත් වඩා නරක කොන්දේසි ඉල්ලා සිටියේය. මෙම පසුබිම තුල 1918 ඔක්තෝබර් 3 වැනි දින පක්‍ෂ නායක රැස්වීමකදී ලෙනින්ගේ ස්ථාවරයේ නිවැරදි බව ට්‍රොට්ස්කි විවෘතව පිළිගත්තේය.

මෙයට ප්‍රතිවිරුද්ධව, ස්ටාලින් 1939 දී Molotov-Ribbentrop ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට ගියේය. එය ස්ටාලින්ගේ රුසියාව සහ හිට්ලර්ගේ නාසි පාලනය අතර ආක්‍රමණශීලී නොවන ගිවිසුමක් විය. මෙය ජර්මානු කම්කරු සංවිධාන තලා දැමූ ෆැසිස්ට් පාලන තන්ත්‍රයක් සමග ගිවිසුමක් විය. ගිවිසුම අත්සන් කර සතියකට පසු හිට්ලර් පෝලන්තය ආක්‍රමණය කළේය. දෙවසරකට පසු, හිට්ලර් ස්ටාලින් සමඟ ඇතිකරගත් ගිවිසුම ඉරා දමා සෝවියට් සංගමයේ පාලක නිලධරය පුදුමයට පත් කළේය. ස්ටාලින් විසින් සෝවියට් හමුදාවේ හමුදා ප්‍රධානියා ඉවත් කිරීම ආක්‍රමණයට මුහුණ දීමට ඊටත් වඩා අඩු සූදානමක් ඉතිරි කර තිබුණි.

රතු හමුදා නායකයා

මතු වී තිබෙන සිවිල් යුද්ධ තත්වය යන්නෙන් අදහස් කළේ 1917 ඔක්තෝබර් විප්ලවය යම් කාලයක් ඉතා අනතුරුදායක තත්වයකට මුහුණ දී සිටි බවය. බොල්ෂෙවික්වරු පෙට්‍රොග්‍රෑඩ් සහ මොස්කව් පමණක් අල්ලාගෙන සිටින තත්ත්වයට පත් විය. විප්ලවයේ තොටිල්ල ලෙස හඳුන්වනු ලැබූ පෙට්‍රොග්‍රෑඩය බිම ඇදවැටීමේ අවදානමකට ලක්ව තිබුණි. කසාන් නගරය නැවත අත්පත් කර ගැනීමේ සටන තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක් විය. සිවිල් යුද්ධයට මුහුණ දීම සඳහා පස්වන හමුදා රෙජිමේන්තුව යලි ගොඩ නැගීම සහ සෝවියට් ආණ්ඩුව රැකගැනීම සඳහා එය සටන් ඒකකයක් බවට පරිවර්තනය කිරීම වෙනුවෙන් ට්‍රොට්ස්කි ඉටු කළ භූමිකාව තීරනාත්මක එකක් විය. අද පවා, සිවිල් යුද්ධය ජය ගැනීමට සහ අධිරාජ්‍යවාදයේ හමුදාවන් පරාජය කිරීමට රතු හමුදාව ගොඩනැගීමේ ට්‍රොට්ස්කිගේ ජයග්‍රහණය පුරාවෘත්තයක් වේ. මිලිටරි කටයුතු පිලිබඳ ට්‍රොට්ස්කිගේ ලේඛන අදටත් ලොව පුරා ධනේශ්වර මිලිටරි ඇකඩමිවල පවා අධ්‍යයනය කෙරේ. ඔහු හමුදා ප්‍රශ්න සහ සිවිල් යුද්ධය ගැන වෙළුම් පහක් ලිවීය. සිවිල් යුද්ධය අතරතුර වසර දෙකහමාරක්, කෙටි කාල පරාසයන් හැර, ට්‍රොට්ස්කි අඩු වැඩි වශයෙන් ජීවත් වූයේ සුප්‍රසිද්ධ “රතු දුම්රියේ” ය. ඔහු තරුණ රතු හමුදාවේ සටන්කාමීන් සහ කාර්ය මණ්ඩලයක් සමඟ එක්ව යුද පෙරමුණු වෙත ගමන් කළේය.

1924 වර්ෂය රුසියාවේ තීරනාත්මක සන්ධිස්ථානයක් වූ අතර එය ලෙනින්ගේ මරණය, දේශපාලන ප්‍රතිවිප්ලවයේ වර්ධනය සහ ස්ටාලින්ගේ චරිතය වටා නිලධර කල්ලිය තහවුරු කිරීම යන කරුණු මගින් සනිටුහන් විය. විප්ලවය හුදකලා වීම, සිවිල් යුද්ධය සහ අධිරාජ්‍යවාදී මැදිහත්වීම නිසා ඇති වූ ආර්ථික විනාශය සහ ගැටුම්වලදී වඩාත්ම කැප වූ පුහුණු බොල්ෂෙවික්වරුන් දහස් ගණනක් අහිමි වීම, මේ සියල්ල සෝවියට් දේශය තුල දේශපාලන ප්‍රතිවිප්ලවයක් මතුවීමටත් අවසානයේ එය ගොඩනැගීමටත් පදනම දැමීය. “එක රටක සමාජවාදය” යන ප්‍රතිගාමී අදහස සම්මත කර ගැනීම සහ ඒ හරහා ඔක්තෝබර් විප්ලවය තුළ අන්තර්ගත වූ පරමාදර්ශ සහ අභිලාෂයන් අත්හැර දැමීම මෙම නිලධාරිවාදී කුලයේ න්‍යායික ප්‍රකාශනය විය. අවසානයේදී කොමියුනිස්ට් ජාත්‍යන්තරය සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්‍ෂයක් බවට ස්ටැලින්වාදීන් විසින් නිර්වචනය කරන ලදි.

මාඕ සේතුං

ට්‍රොට්ස්කිවාදයට එරෙහි විකෘති කිරීම්

මෙම ප්‍රතිවිප්ලවවාදී ක්‍රියාවලිය සම්පූර්ණ කිරීමට නම්, ඔක්තෝම්බර් විප්ලවයේ පරමාදර්ශ ආරක්‍ෂා කිරීම සඳහා දිගටම කටයුතු කළ අය, විශේෂයෙන්ම ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි සහ ඔහුගේ ආධාරකරුවන් පලවා හැරීම හා තලා දැමීම අවශ්‍ය විය. ට්‍රොට්ස්කි හා “ට්‍රොට්ස්කිවාදය” හෑල්ලූවට ලක් කිරීමේ ව්‍යාපාරයක් මුදා හරින ලදී. මෙම කාල පරිච්ඡේදය තුළ ට්‍රොට්ස්කිට එරෙහිව කරන ලද ව්‍යාජ චෝදනාවලින් එකක් වූයේ ඔහු ”ගොවි ජනතාව අවතක්සේරු කිරීම”, ”ගොවි ජනතාව නොසලකා හැරීම” හෝ ”ගොවි ජනතාව නොදැක්කා” යන්නයි. මෙම චෝදනා ට්‍රොට්ස්කි විසින් අනුගමනය කරන ලද දේශපාලන ආස්ථානයට කිසිදු සම්බන්ධයක් නොතිබුණි. රුසියාවේ, එකල, ගොවීන්ගේ විශාලත්වය – ජනගහනයෙන් අතිමහත් බහුතරයක් සමන්විත – ජනගහනයේ මෙම කොටස නොසලකා හැරිය නොහැකි බව ඉතා පැහැදිලි කරුණකි. නොනවතින විප්ලවය සහ වෙනත් තැන්වල ඔහුගේ ලේඛනවල ට්‍රොට්ස්කි ගොවීන් සහ එහි විවිධ ස්ථර – දුප්පත් ගොවීන්, මධ්‍යම ස්ථර සහ ධනවත් ගොවි පන්තිය පිළිබඳ සවිස්තරාත්මක විශ්ලේෂණයක් ලබා දුන්නේය. කම්කරු පන්තියට විශේෂයෙන්ම ගොවීන්ගේ දුප්පත් කොටස් සමග සන්ධානයක් ස්ථාපිත කළ හැකි බව ඔහු පැහැදිලි කළේය. කෙසේ වෙතත්, විප්ලවය සඳහා වන එවැනි සන්ධානයක ප්‍රමුඛ හා තීරණාත්මක කාර්යභාරය කම්කරු පන්තිය විසින් ඉටු කළ යුතු බව ද ඔහු දැඩිව අවධාරණය කළේය. මෙයට හේතුව වූයේ සමාජය තුළ එහි පිහිටීම සහ ගොවි පන්තිය තුළ සාමූහික පන්ති විඥ්ඥානය නොමැතිවීම නිසා ගොවීන්ට ස්වාධීන කාර්යභාරයක් ඉටු කිරීමට තිබෙන බාධකය බව ඔහු පෙන්වා දෙන ලදි.

නව පාලන තන්ත්‍රයේ නිලධාරිවාදී පරිහානියේ අන්තරායන් ගැන ලෙනින් දැන සිටියේය. ලෙනින් ඔහුගේ මරණයට පෙර, ඔහු ස්ටාලින්ට විරුද්ධ වීමට සහ නැගී එන නිලධාරිවාදයට එරෙහිව සටන් කිරීමට ට්‍රොට්ස්කි සමග ගිවිසුමක් යෝජනා කළේය. කෙසේ වෙතත්, මෙය බලාත්මක කිරීමට පෙර ලෙනින් දෙවන වර අසනීප වීම (1923 දී ලෙනින් පළමු වරට අසනීප විය) හේතු කොට ගෙන ඔහුගේ ක්‍රියාකාරිත්වය පසුපසට ඇඳ දමනු ලැබීය. 1923 තරම් මුලදී ට්‍රොට්ස්කිට එරෙහි අරගලය සඳහා පසුබිම සූදානම් වෙමින් පැවතුනි. ”ට්‍රොට්ස්කිවාදයට” එරෙහි ව්‍යාපාරයක් දියත් වෙමින් පැවති අතර එය වඩ වඩාත් වේගවත් විය. ට්‍රොට්ස්කි “මයි ලයිෆ්” හි මෙසේ අදහස් දැක්වීය: “පක්ෂ යාන්ත්‍රණය මත ආඥාදායකත්වයකට වඩා අඩු දෙයක් නොවූ අධිකාරී තන්ත්‍රයක් ස්ථාපිත විය. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත් නිරෝගි පක්ෂයක් ලෙස කටයුතු කිරීම නතර විය.

1925 වන විට, ට්‍රොට්ස්කි මහජන යුද කොමසාරිස්වරයා ලෙස ඔහුගේ රාජකාරිවලින් ඉල්ලා අස් වූ අතර ස්ටැලින්ගේ පාලන තන්ත්‍රය විසින් ඔහුගේ වගකීම් වලින් වඩ වඩාත් පසෙකට වී සිටියේය. එක් රටක සමාජවාදය පිළිබඳ ප්‍රතිගාමී අදහස විනාශකාරී ප්‍රතිවිපාක ගෙන දෙමින් තිබුණි. බොල්ෂෙවික්වාදයේ හොඳම සම්ප්‍රදායන් චීන විප්ලවය විසින් මතු කරන අතරතුර ස්ටාලින්ගේ සාපරාධී හා මරණීය ප්‍රතිපත්තියෙන් එය පාගා දමන ලදී. චීන කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයට හා එහි කැමැත්ත යටපත් කර ධනේශ්වර කුවෝමින්ටෑං හා බැඳීමටත් එහි මිලිටරි විනයට යටත් වීමටත් ස්ටැලින් විසින් බල කෙරුනි. සෝවියට් දේශය චීන දේශය තුල නිර්මාණය කිරීම තහනම් විය. 1927 අප්‍රේල් මාසයේදී, ස්ටාලින් අඛන්ඩව චියැං කායි-ෂෙක් සහ කුඕමින්ටෑං සමඟ හවුල් සභාග ප්‍රතිපත්තිය ආරක්ෂා කළේය. ඉන් දින කිහිපයකට පසු චියැං කායි-ෂෙක් ෂැංහයි කම්කරුවන් සහ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය ලෙයින් ගිල්වා දැමුවේය. මෙය සිදුවූයේ 1923 දී ජර්මානු විප්ලවයේ පරාජයන් සහ 1926 දී බි්‍රතාන්‍යයේ මහා වැඩ වර්ජනයෙන් පසුවය. ජාත්‍යන්තර වශයෙන් මතුවූ දුෂ්කර තත්වය ස්ටාලින්ගේ නව ආඥ්ඥාදායක තන්ත්‍රයට සිය ස්ථාවරය තහවුරු කර ගැනීමට උපකාර විය.

ස්ටාලින් විසින් ට්‍රොට්ස්කි අභ්‍යන්තර පිටුවහලකට, එනම් 1927 දී, මොස්කව් සිට හැකිතාක් දුරින් පිහිටි චීන දේශ සීමාවේ ආසන්නව පිහිටි අල්මා අටා වෙත ගෙන ගියේය. එහෙත් එයින් පවා සෑහීමකටපත් නොවූ ස්ටාලින් තම පාලන තන්ත්‍රයට එරෙහිව “ට්‍රොට්ස්කිවාදී” අභියෝගය ඉවත් කිරීමට කටයුතු කළේය. ට්‍රොට්ස්කිගේ සහ වාම විපක්ෂයේ ආධාරකරුවන් දහස් ගණනක් සිරගත කර මරා දැමීමට නියමිතව තිබුණි. අනතුරුව ට්‍රොට්ස්කි 1929 දී සෝවියට් සංගමයෙන් නෙරපා හරින ලදී. පිටුවහල් කිරීමකට තල්ලු වී යලිත් වරක් ඔහු මුලින් තුර්කියේ පසුව නෝර්වේ හි පදිංචි විය. වීසා සඳහා අයදුම් කිරීම, රටින් රට ඔහුව ප්‍රතික්ෂේප කළේය. අවසානයේදී, මෙක්සිකෝවේ ලාසාරෝ කාර්ඩෙනස්ගේ වාම ජනතාවාදී ආණ්ඩුව ට්‍රොට්ස්කිට සහ ඔහුගේ බිරිඳ නටාලියාට නවාතැන් දුන්නේය. මෙය පවා ස්ටාලින්ට ඔරොත්තු දුන්නේ නැත. පුද්ගලික පළිගැනීමේ ක්‍රියාවන්හිදී, වාම විපක්‍ෂයේ ක්‍රියාකාරීව පිටුවහලේ සිටි ට්‍රොට්ස්කිගේ පුත් ලෙව් සහ සෝවියට් සංගමය තුල තවදුරටත් රැඳී සිටිමින් දේශපාලනයේ කිසිදු ක්‍රියාකාරිකයෙකු නොවූ සර්ජි ඝාතනය කිරීමට පවා ස්ටාලින් නියෝග කළේය.

මෙක්සිකෝවේ සිටිමින් ට්‍රොට්ස්කි ඔහුගේ විප්ලවවාදී වැඩ දිගටම කරගෙන ගියේය. මාක්ස්වාදී ව්‍යාපාරය යලි ගොඩ නැගීම අරමුනු කරගනිමින් එය ඉටු කිරිම ට්‍රොට්ස්කි මෙය ඔහුගේ වැදගත්ම කාර්යය ලෙස සැලකුවේය. 1933 දී ජර්මනියේ හිට්ලර් බලයට පත්වීමත්, ජර්මානු හා ජාත්‍යන්තර කම්කරු ව්‍යාපාරයට එරෙහි වූ මෙම ව්‍යසනය හරහා මුහුණ දුන් දැවැන්ත පරාජයට හේතු වූයේ ස්ටාලින් විසින් පනවන ලද වැරදි ප්‍රතිපත්ති වලට එරෙහිව කොමින්ටර්න් (3 වන ජාත්‍යන්තරය) එක තුල තීරනාත්මක ප්‍රතික්‍රියාවක් අවුලුවාලීමට අපොහොසත් වීමයි. මේ හේතුව නිසා ට්‍රොට්ස්කි 4 වැනි ජාත්‍යන්තරය පිහිටුවීම සඳහා ආරම්භක පියවර ගත්තේය. මෙම වැදගත් පියවරේ කොටසක් ලෙස ට්‍රොට්ස්කි සංක්‍රමණිය ක්‍රියාමාර්ගය නම්වූ ඵෙතිහාසික ලියවිල්ල ඉදිරිපත් කරන ලදි.

ට්‍රොට්ස්කිගේ අදහස් සදාඅමරණීයයි

1936-1938 අතර, ස්ටාලින් සෝවියට් සංගමය තුල ඔහුගේ දුෂ්ට සංදර්ශන අත්හදා බැලීම් මුදා හැරියේය, විශේෂයෙන් වාම විපක්‍ෂයට එරෙහිව මර්ධනය මුදාහරින ලදි. වාම විරුද්ධවාදීන් දහස් ගණනක් වටකර, පහර දී, වධ හිංසා පමුණුවන ලදී. ඪදරනමඒ හිදී වාම විපක්ෂයේ තරුණ ආධාරකරුවන් සියගණනක් තම මරණය දක්වාම නොබියව හා නිර්භීතව ජාත්‍යන්තරය ගීය ගායනා කරමින්, වාම විපක්ෂයේ අදහස් අත්හැරීමට ඔවුන්ට කළ බලපෑම් ප්‍රතික්ෂේප කළහ.

මෙක්සිකෝවේ සිට ට්‍රොට්ස්කි සිය දේශපාලන න්‍යායික පදනම ආරක්ෂා කිරීමට සහ නව ජාත්‍යන්තර සංවිධානයක් ගොඩනැගීමට වෙහෙස මහන්සි වී වැඩ කළේය. වර්තමානයේ විප්ලවවාදී පක්ෂයක් ගොඩනැගීම සඳහා බොහෝ පාඩම් ඇති වැදගත් දේශපාලන සටනක් වන එවකට ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ 4 වන ජාත්‍යන්තරයේ පක්‍ෂය වූ සමාජවාදී කම්කරු පක්‍ෂය (SWP) තුල පැවති අරගලයට ඔහු ජීවමානව සහභාගී විය. මෙම ආරවුල කේන්ද්‍රගත වූයේ සෝවියට් සංගමයේ පන්ති ස්වභාවය පිලිබඳ ප්‍රශ්නය, මාක්ස්වාදී න්‍යාය සහ විප්ලවවාදී පක්ෂය සංවිධිත කම්කරු පන්තිය දෙසට නැඹුරු වීම පිලිබඳ තීරනාත්මක ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙනි. කම්කරු ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ (CWI) අරගල සහ ක්‍රියාකාරකම් ට්‍රොට්ස්කිවාදී මෙම න්‍යායික ඉගැන්වීම් මත ඉදිරියට පවත්වාගෙන යනු ලබයි.

ට්‍රොට්ස්කිගේ අදහස් හා ක්‍රමවේදවල සාරය අධ්‍යයනය කිරීම මානව වර්ගයාගේ එකම අනාගතය ලෙස නව සමාජවාදී ලෝකයක් ගොඩනැඟීම සඳහා සටන් කරන නව පරම්පරාවේ විප්ලවවාදී සමාජවාදීන් සඳහා අත්‍යවශ්‍ය දේශපාලන ආයුධයක් වන්නේය. එම අරගලය සමඟ කම්කරුවන්ට සහ තරුනයින්ට සහාය වීම සඳහා, මෙම මහා විප්ලවවාදියාගේ ඝාතනයේ අසූතුන්වන සංවත්සරය අප සමරන විට, CWI විසින් ට්‍රොට්ස්කිගේ අදහස්වල තීරනාත්මක පැති පිලිබඳ මෙම ගැඹුරු ලිපි එකතුව ප්‍රකාශයට පත් කරයි.

The post අදටත් වැදගත් ට්‍රොට්ස්කිගේ න්‍යාය – ටෝනි සනුවා – CWI ජාත්‍යන්තරයේ ලේකම් appeared first on Lanka Socialists.

ලොව පුරා සිටින කාන්තාවන් විවිධ ආකාරවලින් ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය සලකුණු කරනු ඇත. ඉරානය හැර කාන්තාවන් මුහුණ දෙන පීඩනයට එරෙහිව බොහෝ රටවල ආණ්ඩු විරෝධී ව්‍යාපාර විසින් මාස ගණනාවක් තිස්සේ අඛණ්ඩව විරෝධතා පෙළපාලි හා උද්ඝෝෂණ පවත්වනු ඇත.

ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය සමාජවාදීන් හට එහි අභිමානවත් ඉතිහාසයෙන් උපන් විශේෂිත අර්ථයක් සහ අරමුණක් ඇත. 1910 දී, වැඩ කරන කාන්තාවන් විසින් දෙවන ජාත්‍යන්තරයේ සමුළුව කෝපන්හේගන්හි පැවැත්විණි.
එවකට ප්‍රමුඛ පෙළේ ජර්මානු මාක්ස්වාදියෙකු වුන ක්ලාරා සෙට්කින් විසින් යෝජනා කළේ වඩා හොඳ වැටුප් සහ කොන්දේසි සමග කාන්තාවන්හට ඡන්ද අයිතිය දිනා ගැනීම සඳහා උද්ඝෝෂනය කිරීම සඳහා සෑම වසරකම සෑම රටකම එකම දින සැමරුමක් ලෙස ජාත්‍යන්තර වැඩ කරන කාන්තා දිනයක් – පැවැත්විය යුතු බවයි. මෙම සම්මේලනයේ දී වෘත්තීය සමිති, සමාජවාදී පක්ෂ සහ වැඩකරන කාන්තා සංවිධාන නියෝජනය කරමින් රටවල් 17ක කාන්තාවන් 100කට අධික සංඛ්‍යාවක විසින් ඒකමතිකව මෙම යෝජනාව ගෙන යන ලදී. පළමු ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය 1911 මාර්තු 8 වන දින ඔස්ට්‍රියාව, ඩෙන්මාර්කය, ජර්මනිය සහ ස්විට්සර්ලන්තයේ පෙලපාලි සහිතව පවත්වන ලදී. මිලියන 1 කට වැඩි කාන්තාවන් සහ පිරිමින් සංඛ්‍යාවක් ඊට සහභාගී විය. කාන්තා ඡන්ද අයිතිය දවසේ ප්‍රධාන ගැටලුවක් වූ නමුත් එකම එක ඉල්ලීම එය නොවේ. මෙම සමුලුව කාන්තාවන් රැකියාවේදී මුහුණ දෙන බිහිසුණු කොන්දේසි සහ අඩු වැටුප්වලට සහ වෙනස් කොට සැලකීම්වලට ප්‍රතිචාර දැක්වීමක් විය. ලෝක ආර්ථික අර්බුදය ගැඹුරු වන විට, වර්තමානයේ කාන්තාවන් විශාල ගැටළු වලට මුහුණ දෙන අතර ජාත්‍යන්තර වැඩ කරන කාන්තා දිනය එම කරුණු සමග වැදගත් වේ. එහි දී සමාජවාදී හා විප්ලවවාදී අන්තර්ගතය රඳවා තබා ගැනීම ඉතා වැදගත් වන්නේය. ගෝලීය ධනවාදය විසින් ඇති කරන ලද අසමානතාවයන් විස්තර කිරීම හෝ කාන්තාවන්ගේ ජයග්‍රහණ සැමරීම සඳහා පමණක් මෙම දිනය යොදා ගැනීම ප්‍රමාණවත් නොවේ. මාක්ස්වාදීන්ගේ කර්තව්‍යය වන්නේ ලොව පුරා පවතින පීඩනය ජය ගැනීම සඳහා වැඩපිළිවෙලක් සහ උපාය මාර්ගයක් වර්ධනය කිරීම සහ එම ක්‍රියාමාර්ග සඳහා සටන් කිරීමට කාන්තාවන් සහ කම්කරු පන්තියට ඒත්තු ගැන්වීමයි. අද ලොව පුරා කාන්තාවන් මුහුණ දෙන තත්වයන් සහ ගෝලීය වශයෙන් ඔවුන් ධනවාදයට එරෙහිව සටන් කිරීම මගින් බොහෝ අභියෝග සහ අර්බුදවලට මුහුණ දෙමින් සිටි. විශේෂයෙන්ම වැඩ කරන ජනතාව සහ දුප්පත් කාන්තාවන් සහ කාන්තාවන්ට විශාලතම බලපෑම දැනෙනු ඇත. ලොව පුරා ධනවාදය විසින් සිදු කරන කාන්තාවන් පවුල රැකබලා ගැනීමේ කාර්යභාරයෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමින් ඔවුන්ට අඩු ගෙවීමක් ලබා දෙන අතරම ඔවුන් ගෙදර දොරේ වැඩ සහ නිවසේ රැකවරණය සඳහා සීමා කරනු ලබයි. උද්ධමනයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් රටවල් කිහිපයක, විශේෂයෙන් එක්සත් රාජධානියේ මෑත කාලීන වැඩ වර්ජන රැල්ල සහ වැටුප් සහ කොන්දේසි සහ සේවා වලට එල්ල වූ ප්‍රහාරයන් ආශ්වාදජනක ය. කාන්තාවන් තම වෘත්තීය සමිතිවල, පිකට් මාර්ගවල, රැලිවල සහ පෙළපාලිවල දැවැන්ත ලෙස ප්‍රතිචාර දක්වා ඇත. එය පුදුමයක් නොවේ. ධනවාදය යටතේ කාන්තාවන් මුහුණ දෙන ද්විත්ව පීඩනය නිසා ඔවුන්ට සටන් කිරීමට සෑම අයිතියක්ම තිබේ.

ඔක්ස්ෆෑම් ආයතනයට අනුව ලොව පුරා අඩුම වැටුප් ලබන රැකියාවල නිරත වන්නේ කාන්තාවන් ය. ගෝලීය වශයෙන්, ඔවුන් පිරිමින්ට වඩා සියයට 24 ක් අඩුවෙන් උපයති. ඒ වගේම පිරිමි සේවකයන්ට ද හොඳ වැටුපක් ද නොලැබේ. ඔක්ස්ෆෑම් ඇස්තමේන්තු කරන්නේ වත්මන් ප්‍රගතිය අනුව වැටුප් පරතරය පියවීමට වසර තවත් 170ක් ගතවනු ඇති බවයි. තවත් ශත වර්ෂ 2කට ආසන්න කාලයක් ස්ත්‍රීන්ට සමාන වැටුප් ලබාදීමට නොහැකි වීම ධනේශ්වර ක්‍රමය මොනතරම් ලැජ්ජ විය යුතුද? ගැඹුරු වන ගෝලීය ආර්ථික අර්බුදය සමග කම්කරුවන්ගේ වැටුප් තව දුරටත් පහත හෙලීමට ධනපතියන් සහ ඔවුන්ගේ නියෝජිතයින් දරන උත්සාහයන් පෙනෙන්නට ඇත. පිරිමින්ට වඩා කාන්තාවන් මිලියන 700 ක් පමණ අඩු වැටුප් සහිත රැකියාවල නිරත වේ. එහෙත් පිරිමින් ද අඩු වැටුප් ලබන අතර ඔවුන්ගේ රැකියා, වැටුප් සහ කොන්දේසි වල ප්‍රහාරයකට මුහුණ දෙති. සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල කාන්තාවන්ගෙන් සියයට 75 ක් අවිධිමත් ආර්ථිකයේ නියැලි අතර ඔවුන්ට රැකියා ගිවිසුම්, නීතිමය අයිතිවාසිකම් හෝ සමාජ ආරක්ෂණය නොලැබේ. මිලියන 600ක් සිටින්නේ ඉතාමත්ම අනාරක්ෂිත සහ අවිනිශ්චිත ආකාරයේ රැකියා වලය. ගෝලීය රැකියාවලින් 39% ක් කාන්තාවන් වන නමුත් කොවිඩ් වසංගතය තුළ සමස්ත රැකියා අහිමිවීම්වලින් 54% ක් කාන්තාවන් විය. කෝවිඩ් වෛරස කාලයේදී කාන්තාවන් විසින් රෝගීන් රැකවරණයේ බර විශාල ලෙස කරනු ලැබීය. ආගන්තුක සත්කාර අංශයේ කාන්තාවන් බහුතරයක් සේවය කරනු ලබයි.

කාන්තාවන් පිරිමින්ට වඩා අඩුම තරමින් දෙගුණයක්වත් නොගෙවූ රැකවරණයකින් තොරව කටයුතු කරයි, එනම් ළමා රැකවරණය සහ ගෙදර වැඩ, – සමහර විට 10 ගුණයකින් වැඩිය. සෑම වසරකම මෙම ශ්‍රමයේ වටිනාකම අවම වශයෙන් ඩොලර් ට්‍රිලියන 10.8ක් ලෙස ගණන් බලා ඇත – ගෝලීය තාක්ෂණ කර්මාන්තයේ ප්‍රමාණය මෙන් එය තුන් ගුණයකටත් වඩා වැඩිය. සමාජවාදීන් විසින් කාන්තාවන්ට සහ පිරිමින්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනය යටතේ හොඳ තත්ත්වයේ සේවයක් සමග නම්‍යශීලී පොදු ළමාරක්ෂක පහසුකම් ඉල්ලා සිටී. හොඳ තත්ත්වයේ සේවාවන් පවත්වාගෙන යාම මෙන්ම, ප්‍රාදේශීය ප්‍රජාව විසින් පවත්වාගෙන යනු ලබන පොදු ආපනශාලා විසින් ආහාර සැපයීමේ ක්‍රමයක් හරහා ඔවුන්ට ගෙදර දොරේ වැඩවලින් නිදහස් වීම සඳහා අවකාශය උදා කරදිය යුතුය.
වැටුප් හා නොගෙවූ වැඩ එකට ගණන් කළ විට කාන්තාවන් පිරිමින්ට වඩා වැඩි දිනක් වැඩ කරයි. එනම් ගෝලීය වශයෙන්, අද තරුණ කාන්තාවක් ඇගේ ජීවිත කාලය තුළ පිරිමියෙකුට වඩා අවුරුදු හතරකට සමාන වැඩ කරනු ඇත. නමුත් සියලුම කම්කරුවන් අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට වඩා වැඩි කාලයක් වැඩ කරන්නේ ජීවත් වීමට ප්‍රමාණවත් මුදලක් උපයා ගැනීම සඳහා ය. ලොව පුරා ධනපති රජයන් උත්සාහ කරන පරිදි වැටුප් අහිමි කිරීම නොව කල යුත්තේ වැඩ කරන සතිය කෙටි කිරීමට සහ විශ්‍රාම යන වයස අඩු කිරීමට තරම් දියුණු තාක්ෂණය අප සතුව ඇත. විශ්‍රාම ගැන්වීමේ වයස අවුරුදු 64 දක්වා වැඩි කිරීමට ප්‍රංශයේ මැක්‍රොන් රජය ගෙන යන සැලැස්මට එරෙහිව ප්‍රංශයේ දැවැන්ත අරගලයක් සිදුවෙමින් පවතින්නේ මෙවන් පසු බිමකය.

ගබ්සා කිරීමේ අයිතිය

ගබ්සා කිරීමට ව්‍යවස්ථාපිත අයිතියක් ලෙස පිළිගත් නඩු තීන්දුව නොබෝදා එක්සත් ජනපද ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අවලංගු කර ඇත. මෙය පසුගිය වසර 50 තුළ එක්සත් ජනපදයේ කාන්තා අයිතිවාසිකම්වලට එල්ල වූ විශාලතම ප්‍රහාරය ලෙස සඳහන් කළ යුතුය. එයට රට පුරා දස දහස් ගණනක ජනතාවගේ විරෝධතා එල්ල වී තිබේ.

තවද ගබ්සාව තවමත් සිදු කළ හැකි ඇමරිකාවේ ඇත. ප්‍රාන්තවලට සැතපුම් සියගණනක් ගමන් කිරීමට සම්පත් නොමැති කම්කරු පන්තියේ සහ වාර්ගික සුළුතර කාන්තාවන් විශේෂිත පීඩනයකට ලක්ව ඇත. ගබ්සාවන්ගෙන් සියයට 61ක් සුළු ජාතීන්ට අයත් කාන්තාවන් වන්නේය. එක්සත් ජනපදය දැනටමත් මාතෘ මරණ සඳහා OECD රටවල් 38 න් 36 හි ශ්‍රේණිගත කර ඇත: සජීවී උපත් 100,000 කට 23.8% වන ප්‍රමාණයක් එනම්, චිලී සහ තුර්කියට පමණක් පිටුපසින් සිටී. කළු කාන්තාවන් සඳහා මෙම අනුපාතය දෙගුණයකි. මෙය සිදු වන්නේ 2022 දී ඩොලර් ටි්‍රලියන 20.89 ක් වටිනා දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයක් ලබන ලෝකයේ ධනවත්ම රට තුළ ය. 2020 දී, ගබ්සාව අපරාධයක් ලෙස නීති ගත කිරීම මෙය වඩාත් නරක අතට හැරෙනු ඇත. ගැබිනි කාන්තාවන්ගේ ජීවිතය බේරා ගත හැකි ගබ්සාවක් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම නිසා මිය යන සිදුවීම් අපි දැනටමත් පෝලන්තයේ දැක ඇත්තෙමු. එසේම ස්වයංසිද්ධ ගබ්සාවක් හේතුවෙන් දශක ගණනාවක් තිස්සේ කාන්තාවන් සිය ගණනක් සිරගත කර ඇති එල් සැල්වදෝරයේ සිදුවීම එක්සත් ජනපදයේ කාන්තාවන්ට අනාගතයේ මුහුණ දිය හැකි දේ පිළිබඳ අඳුරු දසුනක් වන්නේය.

ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයට (WHO) අනුව සෑම වසරකම ලොව පුරා ගබ්සා කිරීම් මිලියන හැත්තෑ තුනක් පමණ සිදු වේ. කෙසේ වෙතත්, Women on Waves විසින් කරන ලද වාර්තාවකට අනුව, ලෝක ජනගහනයෙන් ආසන්න වශයෙන් 25% ක් ජීවත් වන්නේ ”ඉහළ සීමා සහිත ගබ්සා නීති” සහිත රටවල – එනම්, ගබ්සාව සම්පූර්ණයෙන්ම තහනම් කරන හෝ මවගේ ජීවිතය බේරා ගැනීමට පමණක් ඉඩ දෙන නීති සහිත රට වලය. නොමිලේ, ආරක්ෂිතව ප්‍රවේශ විය හැකි ගබ්සා කිරීමේ අයිතිය අපි ආරක්ෂා කරමු. පවුලක් ඇති කරන්නේ කවදාද යන්න තෝරා ගැනීමේ අයිතිය කාන්තාවන්ටද තිබිය යුතුය. නොමිලේ ළමා රැකවරණය, සමාන වැටුප්, වෘත්තීය සමිති ගාස්තු සහ යහපත්, දැරිය හැකි නිවාස පදනම් කර ගැනීම සඳහා ජාත්‍යන්තරව පොදු සේවාවන් පුළුල් කිරීම මගින් එය හැකි වේ. නිදහස් ගබ්සාව සහ උපත් පාලන ක්‍රම සඳහා වන අරගලයේ කොටසක් ලෙස තම වෘත්තීය සමිති තුළ ප්‍රජනන අයිතීන් සඳහා ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කිරීමේදී කාන්තා සේවිකාවන්ට තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කළ හැකිය.

කාන්තාවන්ට එරෙහි හිංසනය

කොවිඩ් වසංගතය ඇතුළු ඕනෑම හදිසි අවස්ථාවකදී කාන්තාවන්ට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වය වැඩි වේ. ආතතිය, සමාජ සහ ආරක්ෂිත ජාල කඩාකප්පල් කිරීම, ආර්ථික දුෂ්කරතා වැඩි වීම සහ සේවා සඳහා ප්‍රවේශය අඩුවීම කාන්තාවන් ප්‍රචණ්ඩත්වයට ගොදුරු වීමේ අවදානම උග්‍ර කළ හැකිය. නැගෙනහිර මධ්‍යධරණී කලාපය ලොව පුරා කාන්තාවන්ට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වයේ දෙවන ඉහළම ප්‍රචණ්ඩත්වය (37%) ඇත. සරණාගතයින් විශාල සංඛ්‍යාවක් සහ අභ්‍යන්තරව අවතැන් වූ ජනගහනයක් සිටින මෙම කලාපය ලෝකයේ වෙනත් ඕනෑම ප්‍රදේශයකට වඩා මෙම තත්වයන්ට මුහුණ දෙයි.

COVID-19 සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ආසාදනය පැතිරීම පාලනය කිරීම සඳහා හුදකලා කිරීම, සංචලනය සීමා කිරීම සහ නිවසේ රැඳී සිටීමේ පියවරයන් කාන්තාවන්ට විශේෂයෙන් උග්‍ර බලපෑමක් ඇති කළේය. පවුලේ සාමාජිකයන් සමීප සම්බන්ධතා වල වැඩි කාලයක් ගත කිරීම නිසා කාන්තාවන් සහ ඔවුන්ගේ දරුවන් ප්‍රචණ්ඩත්වයට නිරාවරණය වීමේ සම්භාවිතාව නාටකාකාර ලෙස වැඩි විය, අවතැන් වූ සහ සරණාගත කාන්තාවන් සහ ගැටුම්වලින් පීඩාවට පත් ප්‍රදේශවල ජීවත් වන කාන්තාවන් ද ඉහළ ජනගහන ඝනත්වය, ජීවන තත්ත්වයන් සමීප වීම හේතුවෙන් විශේෂයෙන් අවදානමට ලක් වේ. අපිරිසිදු ජලය, සනීපාරක්ෂාව සහ සීමිත සෞඛ්‍ය, සමාජ සහ ආරක්ෂණ සේවා පැවතීම මෙයට හේතුවේ. සිරියාවේ, යුක්රේනයේ, සෝමාලියේ සහ වෙනත් රටවල යුද්ධ, ඊටත් වඩා කාන්තාවන් වඩාත් අවදානමට ලක් කර ඇත. සිරියාවේ/තුර්කියේ මෑත කාලීන භූමිකම්පාව ද කාන්තාවන්ට විශේෂ ගැටළු මතු කරන ලදි.
කොවිඩ් වසංගතය අතරතුර සේවයේ නියුතු පොලිස් නිලධාරියෙකු විසින් සාරා එවරඩ් ඝාතනය කිරීමට එරෙහිව එක්සත් රාජධානියේ ප්‍රධාන වශයෙන් කාන්තාවන් දහස් ගණනක් විරෝධතා දැක්වූහ. 2022 නොවැම්බර් මාසයේදී කාන්තාවන්ට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වය පිටුදැකීමේ ජාත්‍යන්තර දිනය සැමරීම සඳහා ලොව පුරා දහස් ගණනක් විරෝධතාකරුවන් වීදි බැස සිටියහ. ඉස්තාන්බුල්හිදී, කාන්තාවන්ට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වය අවසන් කරන ලෙසත්, ඔවුන් ආරක්ෂා කිරීම අරමුණු කරගත් ගිවිසුමකට තුර්කිය නැවත පැමිණෙන ලෙසත් ඉල්ලා සිටි රැලියක් එරට පොලිසිය මර්ධනය කළේය. රැලිය අතරතුර විරෝධතාකරුවන් දුසිම් ගනනක් නිලධාරීන් විසින් රඳවා ගනු ලැබීය.

ස්පාඤ්ඤයේ, කාන්තාවන්ට එරෙහි හිංසනය හෙළා දැකීමට පෙළපාලිකරුවන් රැස්ව සිටියහ. 2003 දී නිල ගණන් කිරීම ආරම්භ වූ දා සිට අවම වශයෙන් 1,171 ක් ඔවුන්ගේ සහකරු හෝ හිටපු සහකරු විසින් රට තුළ මරා දමන ලදී. COVID-19 අගුලු දැමීම් අතරතුර, මෙක්සිකෝවේ ප්‍රචණ්ඩත්වයට ගොදුරු වූවන් සඳහා නවාතැන් සඳහා උපකාර පතන කාන්තාවන් සංඛ්‍යාව 80% කින් ඉහළ ගොස් ඇත. ලිංගිකත්වය සහ ලිංගික හිංසනයට අභියෝග කිරීමට මහජන ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගිය හැකිය. කම්කරු ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන සංවිධාන වන වෘත්තීය සමිති ගෘහස්ථ හිංසනයට එරෙහිව බලමුලු ගැන්විය හැකි අතර ලිංගිකත්වය සහ අපයෝජනය අත්විඳින කාන්තාවන්ට සහාය වීම සඳහා ප්‍රතිපත්ති සහ සේවාවන් ඉල්ලා සිටිය හැක. වෘත්තීය සමිති, විසින් ඔවුන්ගේ සාමාජිකයින් ආරක්ෂා කිරීම, රැකියා ස්ථානයේ ලිංගිකත්වයට එරෙහිව සටන් කළ හැකි ආකාරය පෙන්වා දී ඇත. පිකට් ලයින්වල පිරිමි සහ ගැහැනු උරෙන් උර ගැටී සිටින වත්මන් වර්ජන රැල්ල කාන්තාවන්ට බලපාන ප්‍රශ්න මතු කිරීමට අවස්ථාවකි. සරණාගත ස්ථාන සහ ස්ථීර, දැරිය හැකි සමාජ නිවාස ඇතුළු ගෘහස්ථ හිංසනය, අපයෝජනය සහ ස්ත්‍රී දූෂණවලින් පීඩාවට පත් වූ සියලුම කාන්තාවන් සඳහා පූර්ණ අරමුදල් සහිත සේවාවන් සහ සහාය ලබා දෙන ලෙස අපි ඉල්ලා සිටිමු. අපයෝජනයට ලක් වූ කාන්තාවන් සමඟ සම්බන්ධ වන සියලුම කම්කරුවන් සහ ආයතන සඳහා විශේෂඥ පුහුණුවක් ද අපි ඉල්ලා සිටිමු.

ඇෆ්ගනිස්ථානය සහ ඉරානය

2021 දී තලේබාන් සංවිධානය නැවත වරක් ඇෆ්ගනිස්ථානයේ බලයට පැමිණීමෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ විශේෂයෙන් කාන්තාවන්ට එරෙහි නිර්දය ව්‍යාපාරයකි. ඇෆ්ගනිස්ථානයේ, ජනගහනයෙන් 97% ක් දරිද්‍රතාවයේ ජීවත් වන අතර, ජනතාවගෙන් තුනෙන් දෙකකට මානුෂීය ආධාර අවශ්‍ය වේ, මිලියන 20 ක් උග්‍ර කුසගින්නෙන් පෙළෙන අතර දෙමාපියන් තම පවුල් පෝෂණය කිරීම සඳහා මුදලට වකුගඩු විකුණයි. කාන්තාවන්ට රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල වැඩ කිරීම තහනම් කිරීමෙන් ඔවුන් කරන්නේ කාන්තාවන්ට සහ ළමයින්ට අත්‍යවශ්‍ය, ජීවිතාරක්ෂක සේවාවන් ලැබීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීමයි. ප්‍රසිද්ධියේ කස පහර දීමේදී දඬුවම් ලැබූවන් අතර කාන්තාවන් ද සිටින අතර තලේබාන්වරුන්ට අභියෝග කිරීමේදී කාන්තාවන් අසාමාන්‍ය ධෛර්යයක් සහ ඔරොත්තු දීමේ හැකියාවක් පෙන්නුම් කර ඇත. තවද කාන්තාවන් සෑම මහද්වීපයකම පීඩනයට එරෙහිව සටන් වදිමින් සිටින්නේ පසුගිය වසරේ සැප්තැම්බර් 13 වැනිදා 22 හැවිරිදි ජිනා “මහසා අමිනී” ඉරානයේ සදාචාර පොලිසිය විසින් “අයුතු ලෙස” හිජාබය පැළඳීම නිසා අත්අඩංගුවට ගෙන දරුණු ලෙස පහර දෙන ලදී. දින තුනකට පසු ඇය පොලිස් අත්අඩංගුවේ සිටියදී මිය ගියාය. මෙම සිදුවීම සමග කාන්තාවන් ඔවුන්ගේ හිජාබ් ඉරා දමා හිසකෙස් කපා ගත්හ. ඔවුන්ගේ විරෝධතා ඉරානයේ තරුනයින්ට ආස්වාදයක් ලබා දුන් අතර කුරිරු පාලනයකට එරෙහිව කම්කරුවන් වැඩ වර්ජනයකට ඇද දමනු ලැබීය. ජාත්‍යන්තර ධනවාදයේ හොරණෑවක් වන ෆෝබ්ස් සඟරාවට අනුව පවා, “පාලක තන්ත්‍රය කාන්තාවන්ට කරන වද හිංසා සැලකීමට එරෙහිව කෑගැසීමක් ලෙසින් ආරම්භ වූ විරෝධය, ලෝකය පුරා ධනපති පාලන තන්ත්‍ර වල වෙනසක් ඉල්ලා සිටින විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයක් දක්වා වර්ධනය වී ඇත.” සනන්දජ් අසල්වැසි (Sanandaj Neighbourhoods) නමින් වූ කාන්තා හා තරුණ කමිටුවේ මූලික අයාචනයවූයේ රට පුරා ජනප්‍රිය ජනතා සභා පිහිටුවීමට ඉල්ලා සිටීමය. මෙම ආයාචනය තරුනයින් විසින් පමණක් නොව, කම්කරු පන්තිය හා දුගීන් විසින් බරපතල ලෙස පසු විපරම් කරන්නේ නම්, එය තීරනාත්මක වර්ධනයක් විය හැකිය. සනන්දජ්හි කාන්තා හා තරුණ කමිටුව, විප්ලවවාදී තරුණ ව්‍යාපාරය රටපුරා සංවිධානයක් තුළ එක්සත් කිරීමටත්, ආර්ථික, සමාජීය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉල්ලීම් භාර ගනිමින් එයට එක්සත් වැඩපිළිවෙලක් ලබා දීමටත් ඉලක්ක කර ගන්නා අතර, එය ඉරානය පුරා සිටින කම්කරුවන්ට සහ අනෙකුත් අයට දැනුවත්ව ආයාචනා කරයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉල්ලීම්වලට කාන්තාවන්ට තමන්ට අවශ්‍ය දේ ඇඳීමට තිබෙන අයිතිය, තමන් වැඩ කරන ස්ථානය සහ ගමන් බිමන් තෝරා ගැනීමට අවසර දීම ඇතුළුව කාන්තාවන් සඳහා පූර්ණ සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතුළත් විය යුතු බව අවධාරණය කර සිටි. මෙම විප්ලවවාදී තරුණ ව්‍යාපාරය කාන්තා මර්දනයට එරෙහිව පැනනැගුණු නිසාත්, කාන්තාවන්, විශේෂයෙන් තරුණියන්, අරගලයට දැඩි ලෙස සම්බන්ධ වී සිටින නිසාත්, මෙය සාධනීය වර්ධනයකි.

ඒ අතරම, ඇෆ්ගනිස්ථානයේ දේවධාර්මික පාලන තන්ත්‍රයෙන් පසු සිදුවිය හැකි දේ පිළිබඳව සාකච්ඡාවක් කිරීම අත්‍යවශ්‍යය. කම්කරු ජාත්‍යන්තරයක් සඳහා කමිටුව (CWI) අදහස් කරන්නේ කම්කරුවන්, දුගීන් සහ තරුනයින් විසින් නායකත්වය දෙන ආන්ඩුවක් ගොඩනැගීම සඳහා ය. මෙයින් අදහස් කරන්නේ කම්කරු ව්‍යාපාරය, දුප්පතුන් සහ විප්ලවවාදී තරුනයන් කම්කරු පන්තියේ, තරුනයන්ගේ හා දුගීන්ගේ නියෝජිතයන්ගෙන් සැදුම්ලත් තාවකාලික ආන්ඩුවක් වත්මන් තලේබාන් පාලනය විස්ථාපනය කිරීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය යුතු බවයි. කම්කරුවන්ගේ ආන්ඩුවක් වහාම කාන්තාවන් සඳහා පූර්ණ සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතුළු විප්ලවයේ මූලික ඉල්ලීම් ක්‍රියාවට නැංවීමට පියවර ගනු ඇති අතර මැද පෙරදිග පමණක් නොව ලොව පුරා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් දෝංකාරයක් ඇති කර තිබෙන ඉරානයේ සමාජවාදී පරිවර්තනය ආරම්භ කළ හැකිවේ.

කාර්මික අරගලවල ඉදිරියෙන්ම සිටින කාන්තාවන්

එක්සත් රාජධානිය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය සහ වෙනත් රටවල රාජ්‍ය අංශයේ සේවකයින් ප්‍රහාරයන්ට ලක්ව ඇති හෙයින් යුරෝපයේ ද වෘත්තීය සමිති අරගලවල පෙරමුණ ගෙන ඇත්තේ කාන්තාවන් ය. එක්සත් රාජධානියේ, රෝයල් කොලේජ් ඔෆ් නර්ස් හි හෙදියන්, වරක් ලොව පුරා කම්කරුවන්ගේ හා දුප්පතුන්ගේ ඊර්ෂ්‍යාවට හේතු වූ වැටුප්, කොන්දේසි සහ කැඩුණු ජාතික සෞඛ්‍ය සේවයක් ආරක්ෂා කිරීම සම්බන්ධයෙන් පළමු වරට වැඩ වර්ජනය කර ඇත. ගිලන්රථ සේවකයින්, ගුරුවරුන්, කනිෂ්ඨ වෛද්‍යවරුන්, විශ්ව විද්‍යාල කාර්ය මණ්ඩලය සහ සිවිල් සේවකයින් ද වැටුප් හා කොන්දේසි සම්බන්ධයෙන් වැඩ වර්ජනයක නිරත වන අතර කාන්තාවන් එම අරගලයේ පෙරමුණ ගෙන සිටිති. රාජ්‍ය අංශයේ කප්පාදුවලින් කාන්තාවන් දෙගුණයකින් පීඩා විඳිති, ඔවුන් බහුතරයක් කම්කරුවන් සහ සේවාවන් භාවිතා කරන්නන් වන අතර පවුල තුළ ඔවුන්ගේ සැලකිලිමත් භූමිකාව නිසා ය. අපගේ ප්‍රජාවන්ට සහ පවුල්වලට අවශ්‍ය අත්‍යවශ්‍ය සේවාවන් සැපයීමට අවශ්‍ය දේ අපට දැක ගත හැකිය. වෙනසක් සඳහා දැඩි ලෙස සටන් කරන්නේ බොහෝ විට පීඩිතයන් ය. වෘත්තීය සමිති සාමාජිකයින්ගෙන් අඩකට වඩා කාන්තාවන් වන අතර, විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය අංශයේ, නැගී එන වර්ජන රැල්ල තුළ කාන්තාවන් පෙරමුණ ගෙන ඇත. මීට පෙර කිසි දිනෙක වැඩවර්ජනයක නොසිටි බොහෝ දෙනෙක් පිකටින් සඳහා විශාල වශයෙන් පැමිණෙමින් සිටිති. ප්‍රංශයේදී, විශ්‍රාම වැටුප් වයස අවුරුදු 64 දක්වා වැඩි කිරීමට මැක්‍රොන්ගේ උත්සාහය දැවැන්ත විරෝධයකට මුහුණ දී තිබේ. මැක්‍රොන්ගේ ව්‍යවස්ථාව මගින් කාන්තාවන්ට දරුවන් ලැබීම සඳහා ඔවුන්ගේ වෘත්තීය ජීවිතය තුළ විරාමයන් ලබා ගැනීම සඳහා දඬුවම් කරනු ඇත. විශ්‍රාම වැටුප් ප්‍රතිසංස්කරණයට එරෙහි විරෝධතාවලදී කාන්තාවන් ප්‍රමුඛ වී ඇත්තේ එබැවිනි. වඩා හොඳ වැටුප් සහ විශ්‍රාම වැටුප් ප්‍රතිසංස්කරණ ඉල්ලමින් මිලියන දෙකක ජනතාවක් මුළු රට පුරා උද්ඝෝෂණ කළහ. පසු ගිය වසර කීපය තුල රාජ්‍ය අංශයේ සේවකයින් හතර දෙනෙකුගෙන් එක් අයෙකු වැඩ වර්ජන ක්‍රියාමාර්ග වලට එළැඹ ඇත.

ජර්මනියේ බොහෝ කම්කරුවන් මෑතක සිට වැඩ වර්ජන ක්‍රියාමාර්ග දියත් කර ඇත. වැටුප් සාකච්ඡා අතරතුරදී තැපැල් සේවකයන් 100,000ක් තම හාම්පුතුන්ට පීඩනය යෙදීමට වර්ජනය කළහ. රෝහල් සේවකයින්, ප්‍රධාන වශයෙන් කාන්තාවන්, වසර කිහිපයක සිට රෝහල්වල වැඩි කාර්ය මණ්ඩලයක් ඉල්ලා අරගලයක යෙදී සිටිති. කාර්ය මණ්ඩල සංඛ්‍යාව වැඩි කිරීම සඳහා “සෞඛ්‍ය ආරක්ෂණ ගිවිසුම්” ඇතිව රෝහල් ගනනාවක ඔවුන් ජයග්‍රහණ ලබා ඇත. සමහර ප්‍රදේශවල, රෝහල් සේවකයින් දැන් රාජ්‍ය අංශයේ වඩාත්ම සටන්කාමී ශ්‍රම බලකායට අයත් වන අතර වත්මන් වැඩ වර්ජන රැල්ලේ වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි. නිදසුනක් වශයෙන්, බර්ලිනයේ, පෙබරවාරි 9දා, රාජ්‍ය අංශයේ කම්කරුවන්ගේ ඒකාබද්ධ අනතුරු ඇඟවීමේ වැඩ වර්ජනයක් සිදු විය. මෙයට රෝහල් කම්කරුවන්, කසල කම්කරුවන්, ජල සේවකයින් සහ විශ්ව විද්‍යාල සේවකයින් සම්බන්ධ වූ අතර, කම්කරු පන්තියේ ශක්තිය ප්‍රදර්ශනය කරමින් දහස් ගණනක් අගනුවර හරහා ගමන් කළහ. ලෝකය ආර්ථික, දේශපාලනික, සමාජීය සහ පාරිසරික අස්ථාවරත්වයට මුහුණ දී සිටී. ලොව පුරා කම්කරුවන්ට හා ජනතාවට එරෙහි ප්‍රහාර එල්ල කිරීම හැර ඔවුන්ගේ ක්‍රමය සඳහා ධනපතියන්ට මගක් සොයාගත නොහැක. මෙම පරිසරය තුල සමාජවාදී විකල්පයක් සඳහා සටන් නොකළහොත්, මෙම ප්‍රහාරයේ බර දරන්නේ කාන්තාවන් ය.

1917 ඔක්තෝබර් විප්ලවයේ ආශ්වාදය

වසර 100 කට පෙර රුසියානු විප්ලවයෙන් අපට ආශ්වාදයක් ලබා ගත හැකිය. 1917 සහ 1927 අතර, පැවති සමාජවාදී රජය කාන්තාවන්ට පිරිමින් සමඟ විධිමත් නෛතික සමානාත්මතාවය ලබා දෙමින් නව නීති මාලාවක් සම්මත කළේය. අන්‍යෝන්‍ය කැමැත්ත මත විවාහය පහසු ලියාපදිංචි කිරීමේ ක්‍රියාවලියක් බවට පත් කරන ලදී. අවජාතක දරුවන් යන සංකල්පය අහෝසි විය. නොමිලේ, නීත්‍යානුකූල ගබ්සාව සෑම කාන්තාවකගේම අයිතියක් බවට පත් කරන ලදී. සමලිංගිකත්වය සාපරාධී ක්‍රියාවක් නොවේ. වාර්ගික ළමා නිවාස, රෙදි සෝදන මධ්‍යස්ථාන සහ මහජන ආපනශාලා ස්ථාපිත කරන ලද්දේ කාන්තාවන් ගෙදර දොරේ වැඩවලින් නිදහස් කර ගැනීමටත් ආර්ථික හෝ සමාජීය සලකා බැලීම්වලින් තොරව සබඳතා වර්ධනය කර ගැනීමටත් ය. මෙම ප්‍රතිපත්ති බොහොමයක් අද බොහෝ රටවලට පවතින තත්වයට වඩා ඉදිරියෙන් තිබුණි.
සියලුම රටවල කම්කරු පන්තිය සමඟ එක්වන ලෙස අපි කාන්තාවන්ගෙන් සහ සියලුම පීඩිත කොටස්වලින් ඉල්ලා සිටිමු. ධනේශ්වර ක්‍රමය පෙරලා දමා කාන්තා පීඩනය ද්විත්වය අවසන් කිරීමට බලය ඇත්තේ කම්කරු පන්තියට පමණි. අපි කෙටි වැඩ කරන සතියක්, වෘත්තීය සමිති වැටුප් අනුපාත, සමාන වැටුප් සහ උද්ධමනය හරහා කප්පාදු නොකිරීම, නොමිලේ සහ ප්‍රවේශ විය හැකි ළමා රැකවරණය සහ නොමිලේ සහ ප්‍රවේශ විය හැකි ගබ්සාව සහ උපත් පාලන ක්‍රම ඇති නිදහස් ලෝකයක් ඉල්ලා සිටිමු.
Heather Rawling” CWI (කම්කරු ජාත්‍යන්තරයක් සඳහා කමිටුව)

The post ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය 2023 appeared first on Lanka Socialists.

The post නව ලිබරල් ව්‍යාපෘතියට එරෙහි විකල්පය කුමක්ද? කෘතිය එළිදැක්වීම 22දා පැවති රැස්වීම, ශ්‍රීනාත් පෙරේරා, පුබුදු ජයගොඩ, සුමනසිරි ලියනගේ සහෝදරයින්ගේ අදහස් දැක්වීම… appeared first on Lanka Socialists.

The Sri Lankan economy is at near collapse. Workers and the poor are asked to pay for this crisis. They face increased employment and increased prices of all essential goods. The government is increasingly dictatorial and beginning to attack public services. The United Socialist Party (USP), the Sri Lankan section of CWI, is launching a campaign to build mass opposition. Below is the appeal from the USP.

socialistworld.net

The near economic collapse faced by Sri Lanka – An appeal to union activists, students, and workers

Sri Lanka is on the verge of economic collapse. Rajapaksa’s government and the capitalist class do not see any way out of the crisis as they limit their solution within the narrow framework of capitalism.

Attacking the wages and conditions of workers and farmers, cutting public services, or selling the part of the country to the lenders, is not the solution. This will only further make the crisis worse. The mass of the population is facing acute food shortages in addition to the health crisis. Over half a million people are pushed back into poverty in the last years alone.

The government’s focus is to find a way to defend the profit of a tiny minority of capitalists and to repay the enormous debt that it has accumulated. Workers, farmers, students, and all oppressed people in Sri Lanka, are not responsible for the crisis and should not be asked to pay for it. Instead of emergency economic action plan needs to be implemented.

• We demand non-payment of debt. Implement capital control reinvests the money in essential industries and food production. Stop all privatisation attempts and nationalise all banks and key industries immediately, and bring them under democratic control of the workers. 
• Implement price control of all essential commodities. Cancel all micro debt, clear all wage arrears to teachers and all workers. Increase the basic minimum wage and implement minimum wages standard for all workers, including for plantation and free trade zone workers, as demanded by the unions. 

The current government or any other establishment parties will never fully implement such a programme. Some temporary and limited concessions could be made to pacify the opposition. But it will not be enough to meet the needs of tens of thousands. Establishment parties may have a difference in terms of who should be the lenders but they all are united in agreeing on deep-diving into the debt trap by borrowing more and more. There is no alternative opposition that exists.

We also reject the bogus promises of recovery. All sections of the establishment are just selling empty hopes based on imaginary development that would take place in the future. But a whole generation is shattered by economic and health crises.

In addition, the current dictatorial government is on the offensive against all democratic rights. They are also brutally suppressing any meaningful opposition that could emerge. There is an increase in the repression of political activists and trade unionists. The use of the military in public activities is on the increase. The regime is bent on strengthening the hated Prevention of Terrorism Act (PTA) in the guise of amending it. We demand it to be completely abolished.

The political establishment will unite together with the minority capitalist to make sure that they do not lose their profit or their power. They will also use every division that exists in society to maintain control. The current government promotes communal propaganda and attacks against Tamils and Muslims.

We must come forward to build our strength.

We appeal to all the union and students bodies and socialist organisations to come forward to agree on building mass oppositions that include Tamils, Muslims and plantation workers. We must unite together on some basic program including the demand outlined above.

We appeal to all workers and students to form their committees in the workplaces,  colleges, and universities, and local communities to mobilise mass opposition. Form a national assembly consisting of rank and file trade union activists and socialist organisations and other activists to prepare for the struggle.

The post Sri Lanka on verge of economic collapse – An appeal to union activists, students and workers appeared first on Lanka Socialists.

හදිසි නීතිය පනවනුයේ මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත ක්‍රියාත්මක කිරීමෙනි. රටේ වෙනත් ආකාරයක හදිසි තත්වයක් උද්ගතව නැති අවස්ථාවක අත්‍යවශ්‍ය ආහාර ද්‍රව්‍ය සැපයීම මුල්කරගෙන හදිසි නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ පළමු අවස්ථාව මෙයයි. මෙවර හදිසි නීතිය සමග අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා පනතද ක්‍රියාත්මක කරන ලදී. ඒ අනුව ජනජීවිතයට බලපාන අත්‍යවශ්‍ය සේවාවන් වශයෙන් හඳුනාගත් සේවාවන් කීපයක එම සේවාවන් පවත්වාගෙන යාමට බාධාවන ආකාරයේ කිසිදු ක්‍රියාවක් කිරීම දඬුවම් ලැබිය වරදක් බවට පනවා ඇත. මේ අනුව එම සේවාවන්හි වෘත්තීය අයිතිවාසිකම් ඉල්ලා අරගල කිරීමද තහනම් වේ. එවැනි ක්‍රියා කරන අය අත් අඩංගුවට ගැනීමටල හිරගත කිරීමටල දේපළ රාජසන්තක කිරීමට පවා හැකිවන අයුරින් රෙගුලාසි පනවා ඇත.

ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා පනත ක්‍රියාත්මක කළේ මීට මාස පහකට පමණ පෙරය. ඒ කොරෝනා උවදුර මර්දනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය ඇතැම් ක්‍රියාමාර්ග සම්බන්ධ ආණ්ඩුවේ පිලිවෙත්වලට විරෝධය පළ කිරීම පිණිස ග්‍රාම නිලධාරීන් වැඩ වර්ජනයකට සූදානම් වූ අවස්ථාවේදීය. එම අවස්ථාවේදී සමස්ත රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයම අත්‍යවශ්‍ය සේවාවක් බවට ප්‍රකාශයට පත්කරන ලදී. එමෙන්ම සෞඛ්‍යය හා ඒ හා බැඳුනු තවත් සේවාවන් කීපයක්ද අත්‍යවශ්‍ය සේවාවන් වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත්කරන ලදී. කෙසේවෙතත් සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ සේවක අරගල මර්දනය කිරීමට මේ රෙගුලාසිවලට හැකි නොවීයග සෞඛ්‍ය සේවකයන් වැඩ වර්ජනවල නියැලුනා පමණක් නොව ඒ ඔස්සේ තමන්ගේ ඉල්ලීම් යම් පමණකට දිනා ගැනීමටද සමත් වූහ.

පසුගිය මාස කීපය තුළ සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ පමණක් නොව තවත් අංශ ගණනාවකම කම්කරු අරගල උද්ගත විය. එම කිසිදු අවස්ථාවක අත්‍යවශ්‍ය සේවා නියෝග උපයෝගී කරගැනීමට ආණ්ඩුව ක්‍රියා කළේ නැත. එසේ නොකළේ වැඩකරන ජනයා කෙරෙහි ඇති ආදරයකින් නොවන බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ. තුනෙන් දෙකේ පාර්ලිමේන්තු බලයක් සහ අසමසම විධායක බලයක් තිබුණද ආණ්ඩුව මේ මොහොතේ සිටින්නේ දුර්වල අඩියක බව සැඟවිය නොහැකිය. අන් කාටත් වඩා ආණ්ඩුව ඒ බව දනීග නොඑසේනම් ජොන්ස්ටන් ඇමතිවරයා කී ආකාරයට කාක්කෙක් මරා තට්ටක් එල්ලීමට ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා මෙතරම් කල් බලන්නේ නැත.

එසේවුවද මේ හදිසි නීතිය පැනවීමෙන් සහ අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා පනත ක්‍රියාත්මක කිරීම මගින් ආණ්ඩුව මේ රටේ ජනතාවට විශේෂයෙන්ම වැඩකරන ජනතාවට දුන් පණිවිඩය සුළුවෙන් තැකිය නොහැකිය. ජනාධිපතිවරයාත් ආණ්ඩුවත් මේ අවස්ථාවේ මේ නීති ක්‍රියාවට නංවා ඇත්තේ නිකම් බලාසිටින්නට නොවේග රජය මේ ඔස්සේ ජනතාවට දෙන පණිවිඩය අඳුනාගැනීමට අටුවා ටීකා අවශ්‍යද නැත. මර්දනය සඳහා රජය ඕනෑම අවස්ථාවක සූදානම් බව සහ ඒ සඳහා අවශ්‍ය නීති ප්‍රතිපාදනද කල් ඇතිවම සූදානම් කර ඇති බව මෙයින් දෙන පණිවිඩයයි. ප්‍රශ්නය වන්නේ කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරය පැත්තෙන් මේ අනතුර හරියාකාරව හඳුනාගෙන ඇතිද යන්නයි.

මෑත කාලයේදී වෘත්තීය සටන් ගණනාවක්ම ඇතිවූ නමුත් ආණ්ඩුව මේ මර්දන නීති රෙගුලාසි පාවිච්චි කිරීමට යොමු වූයේ නැත. අවදානම් දීමනාව අත්හිටුවීමට එරෙහිව සෞඛ්‍ය සේවකයන් දිගින් දිගටම සටන් කරමින් සිටී. පොදු සම්පත් විදේශීය රටවලට විකිණීමට එරෙහිව ඛනිජ තෙල්ල වරායල විදුලිය සේවකයෝ ඒකාබද්ධ අරගලයකට සැරසෙමින් ගොනුවෙමින් සිටිති. තැපැල් සහ බැංකු ක්ෂේත්‍රයේද විවිධ ප්‍රශ්න මුල්කරගෙන සේවක නොසන්සුන්තාවක් උද්ගතව ඇත. මේ සියල්ලටම වඩා වැටුප් විසමතාව විසඳන ලෙස ඉල්ලා ගුරු – විදුහල්පතිවරුන් විසින් අරඹා ඇති අරගලය තීරණාත්මක අදියරකට එළඹෙමින් පවතී. දහස් ගණනක ගුරුවරුන් ලෝක ගුරු දිනයේදී වීදි බැස පෙන්නුම් කළ තම අධිෂ්ඨාන සහගත බව තුට්ටුවකට මායිම් නොකර ගුරු අරගලය එය ජෝශප් ස්ටාලින් සහ මහින්ද ජයසිංහට ලඝු කොට අපකීර්තියට පත්කිරීමේ පොහොට්ටු ආණ්ඩුවේ ඉලක්කය මේ දක්වා අසාර්ථක වී ඇත. මේ කිසිදු අංශයක සේවකයන් සම්බන්ධයෙන් හදිසි නීතිය හෝ අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා පනත යොදාගැනීමට ආණ්ඩුවට හැකිවී නැත. ඒ නිසා මේ නීති රෙගුලාසි දත් නැති කටකට සමාන ලෙසින්ද පෙනීයා හැකිය.

මේ ආණ්ඩුවේ වැඩ රටාවේ පවතින නොමේරු ගතිය නිසා වැඩ අනාගන්නා ආකාරය අනුව ඉදිරියේදී නොයෙකුත් සේවා අංශවල එක අතකට බරපතළ බිඳ වැටීමක් සහ ඒ නිසාම සේවකයන් අතර නොසන්සුන්කමක් සහ ඒ ඔස්සේ වෘත්තීය සටන් වෙත යොමුවීමේ ප්‍රවනතාවක් උත්සන්න වනු ඇති බව මේ වනවිටත් පෙන්නුම් කර ඇත. වෘත්තීය සටන් නොවුනත් රටේ හැම අංශයකම ගොවීන් සහ වගාකරුවන් පොහොර සහ පලිබෝධ නාශක නොමැතිකමින් පීඩා විඳින අතර ඔවුන් වඩ වඩාත් අරගල මාවතට යොමුවෙමින් සිටී. අපේ රටේ කෘෂිකර්ම ක්ෂේත්‍රයේ සිදුවන බරපතළම බිඳවැටීම මේ මොහොතේ සනිටුහන් වෙමින් ඇති අතර රටේ විවිධ ප්‍රදේශවල සහ විවිධ අංශවල ගොවීන් – වීල එළවළු සහ වෙනත් අතිරේක භෝග වගාකරුවන් සියළු දෙනාම පාහේ මේ වනවිට විරෝධතා පුවරු රැගෙන පාරට බැස සිටිති. වගාවන්ට අවශ්‍ය පොහොරල පලිබෝධ නාශකල උපකරණ සහ වෙනත් යෙදවුම් නොමැති කමින් ඔවුහු බරපතළ පීඩනයකට ලක්ව සිටිති. මේ පීඩනය තනිව විඳ දරාගනිමින් වෙන කිසි දෙයක් කළ නොහැකි වූ විට සිය දිවි නසාගන්නට යොමු වී සිටි ගොවීන් දැන් ගොවිතැනට අවශ්‍ය මෙවලම් ඉල්ලා පාරට බැස උද්ඝෝෂණ පවත්වමින් විරෝධය පළ කරන මට්ටමට පත්ව සිටිතිග මේ මොහොතේ වත්මන් පාලනයට ප්‍රබලම විරෝධය එල්ල වී ඇත්තේ ගොවි ජනයාගෙනි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පාලනය මර්දනය පදනම් කරගෙන බලයට පත්වූ ආණ්ඩුවක් වුවද ඒ බලාපොරොත්තු වූ ආකාරයෙන් මර්දනයක් දියත් කිරීමට මේ දක්වා අපොහොසත් වී ඇත්තේ මේ පාලකයන් සිල් ගෙන ඇති නිසා නොවේ. අභ්‍යන්තර සහ බාහිර සාධක කීපයක් මෙහිලා හේතුවී ඇති බව පැහැදිලිය. එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයල යුරෝපා සංගමය ආදී ජාත්‍යන්තර සංවිධාන ඉදිරියේ වගඋත්තරකරුවකු බවට මේ වනවිටත් පත්වී ඇති ගෝඨාභය පාලනය දැන් නිදහසට කරුණු කියන්නට පටන් ගෙන ඇත. මෑතකදී මෙරට සංචාරය කළ යුරෝපීය සංගම් දූත පිරිස හමුවේ ජනාධිපතිවරයාම කළ කකරුණු දැක්වීමෙන් ඒ බව පෙනීයයි. විරෝධතා පවත්වන්නට වෙනම තැනක් වෙන් කරදී ඇති අතර උද්ඝෝෂණකරුවන්ට කඳුළු ගෑස්ල ජල ප්‍රහාර එල්ල කරන්නට තමන් ක්‍රියා නොකළ බව කියමින් ඔහු පෙන්නුම් කළේ තම අසරණ බව හැර අන් කුමක්ද?

ඒ කෙසේවෙතත් මේ ආණ්ඩුවට මෙතෙක් එළිපිට මර්දනය දියත් කිරීමට නොහැකි වී ඇත්තේ විරෝධතාවල නියුතු වූ ජනකොටස් වෙතින් පළවූ අධ්ෂ්ඨාන සහගතබව හේතුවෙනි. ගුරු විදුහල්පති වැටුප් අරගලය එයට හොඳම නිදසුනයි. ලොක්ඩවුන් සීමා පැනවීමට පෙර ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ගුරු පිරිසක් වීදි බැස ප්‍රකාශ කළේ තම අඅයිතිවාසිකම් දිනාගැනීමට සටන් කිරීමට ඔවුන් සූදානම් බවයි. මෙයට පෙර නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට පැවරීමට සූදානම් වූ අවස්ථාවේ වරාය සේවකයෝද එවැනිම අධිෂ්ඨාන සහගතබවක් පෙන්නුම් කළහ. සෞඛ්‍ය සේවකයන් ඇතුළුව මෑත කාලයේ අරගල මාවතට පිවිසි බොහෝ අංඅංශවල සේවකයන් පෙර නොපැවති සටන්කාමී බවක් ප්‍රකට කොට ඇත. එම සටන්කාමී බවට පදනම් වී ඇත්තේ වෘත්තීය සමිති භේද තිබුණද ඒවා පසෙක ලා ඒකාබද්ධව සටන් කිරීමට වැඩකරන ජනයා යොමුවීමයි. වත්මන් ගුරු අරගලයේදී පොහොට්ටුවේ ගුරු සංගමයක් යොදාගෙන මේ සටන කඩාකප්පල් කිරීමට ආණ්ඩුවේ ඇතැම් කොටස් උත්සාහ කළද එය අසාර්ථක වූයේ එම පාවාදෙන කොටස් මුළුමනින්ම බැහැර කොට සටන් කිරීමට ගුරුවරුන් ලක්ෂ ගණනක් තුළ තිබූ අධිෂ්ඨානයයි.

මේ සටන්කාමීත්වයල අධිෂ්ඨාන සහගතබව එලෙසින්ම තබාගෙන ආණ්ඩුවේ මර්දන නීති පරාජය කිරීමට කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරය පෙරමුණට පැමිණීම අත්‍යවශ්‍යය. තම ක්ෂේත්‍රවල පවතින ප්‍රශ්න මුල්කරගෙන සටන් මගට අවතීර්ණ වී සිටින වැඩකරන ජන තීරු අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා පනත යටතේ පනවා ඇති මර්දන රෙගුලාසි ඉවත් කරගන්නා ලෙස බලකරන ඒකාබද්ධ අරගලයකට යොමුවීම මේ මොහොතේ ක්ෂණික සහ හදිසි අවශ්‍යතාවකිග මන්ද යත් මේ මර්දන රෙගුලාසි ඕනෑම අවස්ථාවක සටන් කරන ජනකොටස්වලට එරෙහිව යොදාගැනීමට ඉඩකඩ පවතී.

The post ආණ්ඩුවේ මර්දන සූදානමට එරෙහිව පන්තියේ සටන් ශක්තිය ගොනුකරමු appeared first on Lanka Socialists.

The post කොළඹ වරය නගරය චීන වහල් දූපතක් appeared first on Lanka Socialists.

ශ්‍රී ලංකාවේ වත්මන් ජනාධිපති ගෝටාබය රාජපක්ෂ විසින් රටේ පාලනය මිලටරීකරණයට යටත් කිරීම සඳහා යන ගමනේ තවත් බරපතල පියවරක් පසුගිය ජනවාරි 01වන දා ගෙන තිබේ. කොවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ දී සම්පූර්ණයෙන්ම ෆේල් වී සිටින වර්තමාන පාලනය එම වසංගත තත්වය දඩමීමා කරගෙන රටේ දිස්ත්‍රික්ක 25 සඳහා ජ්‍යෙෂ්ඨ හමුදා නිලධාරීන් විශේෂ නිලධාාරීන් වශයෙන් පත්කරීමට පියවර ගෙන ඇත. මෙම පියවර ගැනීම හරහා රටේ පවතින සිවිල් රාජ්‍ය පාලනය යටපත්වන අතර දිස්ත්‍රික්ක මට්ටමින් ක්‍රියාත්මක වන දිසාපතිවරුන් හෝ දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරුන්ගේ බලතල යටපත් වී ඔවුන් හමුදා අණසක යටතේ කටයුතු කරන තත්වයට ඇද දමා ඇත. ගෝටාබය ජනාධිපති ධූරයට පත් වීමෙන් අනතුරුව ඔහු විසින් අමාත්‍යංශ ලේකම් ධූරවලට හමුදා නිලධාරීන් ගණනාවත් පත්කරනු ලැබීය. කොවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ මුවාවෙන් දිස්ත්‍රික්ක 25ටම හමුදා නිලධාරීන් පත්කිරීම සඳහා අළුතෙන් ගනු ලැබූ පියවර රට හමුදා පාලනයකට යටත් කිරීම සඳහා ගෙනයමින් තිබෙන භයානක ක්‍රියාවලියේ තවත් දිඟුවක් වන්නේය.

ඉතා භයානක අන්දමින් රට පුරා ව්‍යාප්ත වෙමින් පවතින කොවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමට හා මර්ධනය කිරීමට කඩිනම් පියවර ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණයකි. ඒ සඳහා කළ යුතුව ඇත්තේ දිස්ත්‍රික්ක වෛද්‍ය නිලධාරීන්, වෛද්‍යවරුන් හා මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන් ඇතුළු සෞඛ්‍ය සේවයේ නියුතු රාජ්‍ය සේවකයන්ට පූර්ණ බලතල හා අවශ්‍ය පහසුකම් සැපයීම විනා ඔවුන්ට ඉහලින් හමුදා නියෝග දීමට හමුදා නිලධාරීන් පත් කිරීම නොවේ.එපමණක් නොව කොවිඩ් වසංගතය මර්ධනය කිරීම සඳහා අත්‍යාවශ්‍ය වන එන්නත් මෙරටට ගෙන්වීම සඳහා කිසිඳු වැඩපිළිවෙලක් නොමැති මෙම ආණ්ඩුව තමන්ගේ බංකොලොත්බව වසා ගැනීම සඳහා මැති ඇමතිවරුන් හරහා මිත්‍යා මත පතුරවමින් ධම්මික පැනිය වැනි අවිද්‍යාත්මක හිතළු වලට ජනතාව ගොණු කිරීමේ කූට සහ ප්‍රෝඩාකාරී ක්‍රියාවන්වල නිරත වී සිටී.

අනෙක් පසින් සංචාරක ව්‍යාපාරය නඟාසිටුවීමට මුවාවී කොරෝනා වලින් බරපතල ලෙස උවදුරට පත්ව සිටින බංකොලොත් රාජ්‍යක් වන යුක්ක්‍රේනයෙන් සංචාරකයන් ගෙන්වන්නේ රාජපක්ෂ පවුලේ ඥාති සොහොයුරෙකු වන උදයංග වීරතුංගට මුදල් උපයාගැනීමට අවස්තාවක් ලබාදීම හරහා රාජපක්ෂ පවුල ශක්තිමත් කරගැනීම සඳහය. මේ වනවිට සිදු කරන ලද පරීක්ෂණ වලට අනුව යුක්‍රේන සංචාරකයන් සැළකියයුතු ප්‍රමාණයකට කොවිඩ් වැලඳී ඇති බව තහවුරු වී ඇත.

මෙසේ විදෙස් සංචාරකයන්ට රටතුළට පැමිණීමට අවස්ථාව ලබාදෙන ශ්‍රී ලංකාවේ වර්තමාන රජය මැදපෙරදිග සහ අනෙකුත් රටවල සේවය කරන රටේ ආර්ථකයට අති විශාල දායකත්වයක් සපයන ලද ශ්‍රී ලාංකික විදෙස් ශ්‍රමිකයන් නැවත ශ්‍රී ලංකාවට ගෙන ඒම සඳහා නිසි වැඩ පිළිවෙලක් සකස් කිරීමට අපොහොසත්ව සිටී. මේවන විට ගුවන් ටිකට් පත් සාමාන්‍ය මිල මෙන් දෙගුනයකටත් වඩා වැඩි මිලක් දක්වා වර්ධනය වී ඇති අතරම, නිරෝධායනය වීම සඳහා තරු 4-5 හෝටල් වලට යොමු කිරීම හරහා දිලිත් ජයවීර ඇතුළු තමාගේ හෙන්චයියන්ට මුදල් ගරා ගැනීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබේ. මේ තත්වය හමුවේ මැද පෙරදිග රටවල සේවය කරන සමහර කාන්තාවන් නැවත ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණීමට අවශ්‍ය ගුවන් ටිකට්පත් සහ නිරෝධායන ගාස්තු ගෙවීම සඳහා මුදල් සොයාගැනීම වෙනුවෙන් සිය සිරුර විකුණන තත්වයට පත්ව සිටීම අතිශය අවාසනාවන්ත තත්වයකි.

කොවිඩ් වසංගතය මර්ධනය කිරීමට මෙම ආණ්ඩුවට සැබෑ උවමනාවක් නොමැති බව යුක්‍රේන සංචාරක උදාහරණය පෙන්නුම් කරයි.

මෙවැනි පසුබිමක් තුළ කොවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ අවමනාව පෙන්වා රටතුළ තිබෙන සාමාන්‍ය පරිපාලන ආයතන මරා දමා ඒ වෙනුවට රට මිලිටරි පාලනයකට යටත් කිරීමට ගෝටාබයගේ ආණ්ඩුව විසින් ගෙන තිබෙන මෙම ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පියවර එරෙහිවන ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන සියළු කොටස් වලින් ඉල්ලා සිටිමි.

සිරිතුංග ජයසූරිය
ප්‍රධාන ලේකම්
එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය

The post කොවිඩ් 19ට මුවා වී රට මිලිටරීකරණය කිරීමේ උත්සාහය පරදවමු. appeared first on Lanka Socialists.

The post Telecom press meetting appeared first on Lanka Socialists.